Më shumë se një mijë njerëz kaluan Kanalin Anglez të premten në varka të vogla me destinacion bregdetin britanik, ndërsa qeveria britanike dërgoi një emigrant të tretë përsëri në Francë. Numri i njerëzve që tentojnë të kalojnë nënvizon shkallën e sfidës me të cilën përballet qeveria e Keir Starmer ndërsa përpiqet të vërë nën kontroll krizën. Shifrat e fundit të Ministrisë së Brendshme tregojnë se 1,072 persona e bënë udhëtimin në 13 varka.
Mbërritjet e djeshme e çuan numrin e njerëzve që kanë kaluar deri më tani në vitin 2025 në 32,103 – një rekord për këtë kohë të vitit.
Ministrat shpresojnë që marrëveshja “një brenda, një jashtë” me Francën do të veprojë si një pengesë duke u treguar migrantëve se do të kthehen mbrapsht nëse përpiqen të kalojnë Kanalin. Por shkalla e kalimeve të djeshme sugjeron se politika deri më tani ka pasur pak ndikim tek ata që janë mbledhur në bregdetin e Francës veriore. Personi i tretë i dërguar mbrapsht ishte një burrë iranian i cili u kthye në Francë të premten. Dëbimi i tij vjen pas deportimit të mëparshëm të një burri nga Eritrea, apeli ligjor i të cilit për të ndaluar largimin e tij u refuzua, dhe deportimit të një shtetasi indian pardje.
Fluturimet e para për të çuar azilkërkuesit nga Franca në Mbretërinë e Bashkuar sipas të njëjtës marrëveshje pritet të zhvillohen javën e ardhshme. Qeveria synon të rrisë numrin e njerëzve të kthyer sipas marrëveshjes pilot në muajt në vijim. Sipas marrëveshjes me Francën, njerëzit që mbërrijnë në Mbretërinë e Bashkuar me anije të vogla mund të ndalohen dhe të kthehen në Francë në këmbim të një numri të barabartë njerëzish që kanë aplikuar për të ardhur në Britani përmes një rruge të sigurt dhe ligjore, të cilëve u lejohet të hyjnë në Mbretërinë e Bashkuar.
Por sekretari konservator i brendshëm në hije, Chris Phillip, e ka sulmuar marrëveshjen si “që nuk ofron as efektin më të vogël pengues” dhe e përshkroi numrin e kthimeve si “të trishtueshëm” dhe tha se “të mburrem me të është absurde”. Burime të Ministrisë së Brendshme vunë në dukje faktin se këto janë kthime të detyruara dhe bënë krahasime me marrëveshjen e qeverisë së mëparshme me Ruandën – të cilën Partia e Punës e shfuqizoi – sipas së cilës, brenda dy viteve, vetëm katër vullnetarë shkuan në vendin e Afrikës Lindore.
