Mëngjes. Si gjithë të tjerët.

Autobusi plot me njerëz të papunë e për në punë. Çdo gjë si zakonisht: heshtje me kufje në vesh, sytë në telefon, trupa të rehatshëm në ndenjëse. Zhurmuesi më i madh, fatorino.

Por pas meje hyri një grua.

Një nënë, ndoshta në fund të të tetëdhjetave. Me shami te bardh si bora, e vogël në trup, me ecje të shpejtë e të sigurt, si dikush që e ka kuptuar mirë se jeta nuk pret. Nuk kishte nevojë për ndihmë, për keqardhje, as për vend. Qëndronte në këmbë pa u mbajtur; i vinte natyrshëm, sikur as që i shkonte në mendje të ulej. Dhe askush nuk u ngrit.

Nuk pati asnjë dramatizëm. Ajo nuk kërkoi gjë. E pranishme pa e imponuar veten. Fisnike në heshtje.

Dignitas, do ta quanin romakët, një dinjitet që nuk fitohet me zë, por me jetë. Me përballje të heshtura. Me sakrifica të vazhdueshme.

E krahasova me ne, me veten, me ata rreth meje.

Trupa të rinj, por mendje të brishta e të shpërndara. Shpesh nuk durojmë as vonesat, as të ftohtin, as një vështrim kritik. Duam të na dëgjojnë, të na vlerësojnë, të na hapet vendi, edhe kur nuk na takon.

Kjo nënë kishte ecur përmes kohëve, me gjasë pa ankim e pa zhurmë. Dhe sot ishte aty: e vetme, por e fortë.

Një mësim i gjallë për qëndrueshmërinë. Për një lloj stoicizmi që më shtangu.

Kur po zbriste, u kthye nga unë. Më qeshi aq bukur, sa nuk di si ta përshkruaj. Ishte mirënjohje, edhe pse nuk bëra asgjë. Thjesht… e kisha parë.

“Të ruajt Zoti,” më tha, me atë zë të qetë, si një bekim nga dikush që ka parë më shumë se ti, dhe nuk të gjykon.

Mbeta aty pa fjalë.

Kisha takuar një njeri të një kohe tjetër. Një pasqyrë përballë së cilës ne dukemi të vegjël, pavarësisht moshës.

Në një botë që mat forcën me zë, me prezencë, me influence, ajo grua fisnike më erdhi si për të më kujtuar: Forca e vërtetë është të mos kesh nevojë për asnjërën prej tyre.

*Marrë nga Facebook i autores