Kur Emmanuel Macron fitoi garën e rizgjedhjes në prill, të gjithë vunë re atmosferën e çuditshme që dukej se e rrethonte. Asnjë buzëqeshje vezulluese, asnjë fjalim pompues. Dukej sikur ai tashmë e dinte se festa do të ishte e shkurtër.

Dy muaj më vonë, duket se instikti i tij politik nuk gaboi, pasi humbi zgjedhjet. Ai kishte të drejtë të ishte i kujdesshëm. Ajo fitore nuk ishte aspak premtuese për vijimësinë e tij në krye të Presidencës.

Rezultatet e zgjedhjeve legjislative të së dielës konfirmojnë se ky mandat i dytë do të jetë ndryshe nga i pari.

Tani ai përballet me një Asamble Kombëtare e cila nuk mund të garantojë miratimin e reformave të tij.

Më pak se 100 vende, me vetëm një shumicë relative dhe jo më absolute, kreu i shtetit dikur do të detyrohet të negociojë me opozitën, veçanërisht me republikanët konservatorë (LR).

Për disa çështje ata do të bashkëpunojnë, për shembull për rritjen e moshës së pensionit në 65 vjeç, por mbështetja e tyre do të ketë një çmim. Dhe duke u varur nga LR, do të ketë pasoja të pashmangshme për qeverinë e supozuar të qendrës së zotit Macron që do të fillojë të duket në mënyrë shqetësuese si një qeveri e krahut të djathtë.

Edhe brenda koalicionit të tij, pozicioni i presidentit do të jetë më pak i sigurt.

Por sfida më e dukshme do të jetë nga një opozitë e sapo rigjallëruar. Dhe jo një opozitë konvencionale, por një koalicion i ri i krahut të majtë i dominuar nga një grup i ri, radikal i mbështetësve të Jean-Luc Mélenchon dhe (surpriza e mbrëmjes) një kontigjent i ri masiv në të djathtën ekstreme.

Kjo lëvizje nga ekstremet do të bëjë gjithçka që mundet për të penguar kalimin e reformave të reja si mosha e pensionit, dhe të mbështetur nga legjitimiteti i tyre i ri, ata nuk do të kenë asnjë hezitim të dalin në rrugë kur të jetë nevoja.

“Franca do të jetë shumë e vështirë për të qeverisur”, thotë analisti dhe anketuesi Jérôme Fourquet.

Ka shumë që mendojnë se Macron ka qenë arkitekti i problemeve të tij.

Ai nuk arriti të kapte shtysën e dhënë nga fitorja e tij presidenciale për të nxitur një shumicë tjetër në parlament.

Ai dukej se me vështirësi arrinte të bënte fushatë dhe priti javë të tëra para se të emëronte një kryeministre, Élisabeth Borne, talentet e padyshimta të së cilës nuk mund të kompensojnë raportin e saj të dobët me votuesit.

Kishte momente të këqija mediatike, si akuzat për përdhunim ndaj një ministri dhe fiasko në ndeshjen e futbollit në Stade de France, kur qeveria e tij u perceptua gjerësisht se fajësonte tifozët e Liverpool-it për të tërhequr vëmendjen nga turpi i vërtetë i mbrëmjes, i cili ishte agresorë lokalë.

Fourquet beson se kjo mund të ketë shtyrë disa votues të zgjedhin Tubimin Kombëtar të Marine Le Pen, për të cilin deri në fund parashikimet më optimiste ishin për rreth 40 vende,  gjysma e asaj që ata kanë fituar.

Ndoshta që nga momenti i së dielës, 24 prill, kur mësoi se kishte siguruar një mandat të dytë, Macron ndjeu peshën e pakëndshme të pozicionit të tij.

Po, ai kishte fituar edhe pesë vite të tjera, por historia e mandateve të dyta në Republikën e Pestë nuk ka qenë kurrë e lumtur. Dhe po, ai kishte një shumicë franceze pas tij, por më shumë nga refuzimi i të tjerëve sesa për dashurinë që kishin ndaj tij.

Dukej sikur ai e dinte se ditët e mirë kishin përfunduar… /BBC