Me sanksionimin e trajnerit të dikurshëm të Chelsea-t, shumë prej tyre flasin për befasi për lidhjet e tij me Kremlinin. Oh hajde tani, ne kemi bërë një sy qorr prej vitesh!
A ju kujtohet roli shumë i lavdëruar i Roman Abramovich si ndërmjetës paqeje midis Ukrainës dhe Rusisë? Plot 11 ditë më parë në luftën e pështirë të zgjedhur të Rusisë ndaj Ukrainës, pronari i dikurshëm i Chelsea u raportua se po krijonte një lloj përfundimi të lidhur në mënyrë të përsosur të armiqësive. Mund të të shokoj? Kjo ka rezultuar të jetë e pakuptimtë.
E megjithatë, ajo u përcoll me papagaj në mediat botërore nga zëdhënësja e Klubit të Futbollit Chelsea, Rola Brentlin. “Unë mund të konfirmoj se Roman Abramovich u kontaktua nga pala ukrainase për mbështetje në arritjen e një zgjidhjeje paqësore”, tha ajo, “dhe se ai është përpjekur të ndihmojë që atëherë.” Bravo Rola! Kjo histori bëri bujë në mbarë globin pikërisht për një ditë kalendarike dhe që atëherë nuk kemi dëgjuar asnjë fjalë të vetme. Në mënyrë të paimagjinueshme, Abramovich nuk është parë askund pranë tryezës së bisedimeve dhe duket më shumë e mundshme që larg të qenit i angazhuar në “përpjekje për të ndihmuar që atëherë”, oligarku ka kaluar shumicën e orëve zgjuar duke u përpjekur të zhvendosë asetet e tij të ndryshme në Mbretërinë e Bashkuar përpara atyre të këndshme para- paralajmëruesit e qeverisë britanike më në fund arritën t’i ngrinin ato të enjten. Qeveria pretendon se pjesa e tij më e matshme në përpjekjet e luftës është zotërimi i 29% të një firme që mund të ketë furnizuar çelik për tanket ruse. Firma e mohon.
Pretendimet për rolin kryesor strategjik të Romanit në përfundimin e mundshëm të luftës ndiheshin aq fantastike, saqë mund ta kishin paraqitur atë si një kameleon paqebërës, një shumë të aftë të diplomacisë ndërkombëtare. Ai ishte atje në Westphalia në vitin 1648, ku luajti disa nga traktatet e tij më të mira, dhe në Versajë në 1919, ku pati një nevojtore absolute. E megjithatë, shumë pranuan dhe përsëritën pretendimet – duke kryer shërbime gjithnjë e më të papaguara në lavanderi me reputacion. Abramovich i kishte blerë vetes edhe një ditë hiri për t’i shtuar mijëra e mijëra ditëve të hirit që ai ka gëzuar në Mbretërinë e Bashkuar që kur bleu Chelsean në 2003.
Fakti është se shumë njerëz gjithmonë kanë preferuar të mendojnë më të mirën për oligarkun. Ai kurrë nuk u urrye nga mbështetësit në Stamford Bridge, për shembull, dhe tifozët udhëtues të Chelsea-t madje brohorisnin emrin e tij brenda një minutë pas fillimit të së enjtes mbrëma në Norwich. Jo për pronarin e tyre në largim, poshtërimet që pësoi, le të themi, ish-pronari i QPR-së, Flavio Briatore, i cili dikur u kap nga kamerat duke tymosur: “Më jepni emrat e atyre që më shajnë ose do ta shes klubin!”
Nuk ka kuptim të kërkosh të rriturit në dhomë sepse nuk kishte të tillë. Ju keni pasur gjithmonë një ndjenjë të fortë se autoritetet në dhe rreth futbollit anglez do të ishin jashtëzakonisht të relaksuar nëse Chelsea do të kishte filluar pasurimin e uraniumit ose do të kishte marrë raketa balistike me rreze të mesme veprimi. Oh, ai ka futur shumë më tepër në futboll sesa ka marrë jashtë, e dini?
Për sa i përket vetë Romanit, ajo fytyrë e zbrazët, e butë si varëse përshkruhej kaq shpesh si e pakuptueshme, por në fakt ishte shumë e hetueshme. Ishte krejtësisht e qartë për këdo që shpenzoi më shumë se një minutë duke e konsideruar atë që ai vazhdoi të gëzonte një super marrëdhënie me Vladimir Putin. Futbolli ishte pjesa më e vogël, por ende e rëndësishme e tij. Përveç ndihmës së Putinit në ofertën e suksesshme për Kupën e Botës 2018, Abramovich iu kërkua gjithashtu nga presidenti rus të paguante për një pjesë të tij “në partneritet me shtetin”. Për një kohë të gjatë ai financoi efektivisht pagën prej 6.25 milionë funte të menaxherit të atëhershëm të Rusisë, Guus Hiddink.
Sporti ishte aq i ngadalshëm për t’u kapur me realitetin, saqë do të ishte qesharake, nëse rrethanat do të ishin më pak të tmerrshme. Nesër Chelsea do të presë Newcastle, të cilët tani janë në pronësi të një grupi të udhëhequr nga fondi sovran i pasurisë së Arabisë Saudite – por mbani mend, ata djem janë autokratë të mirë, sepse ata blejnë armët tona. Dhe t’i përdorin ato në një luftë në Jemen që ka vazhduar deri më tani për shtatë vjet, duke vrarë ose lënë në uri qindra mijëra, shumica dërrmuese besohet të jenë fëmijë nën pesë vjeç. Por sigurisht, fondi i pasurisë sovrane nuk është i njëjtë me qeverinë e Riadit. Ata thjesht kanë një marrëdhënie të mirë me të, ashtu si Roman Abramovich thjesht ka një marrëdhënie të mirë me Putinin. “Cili pronar e njeh djalin që ka vrarë më shumë foshnje?” është një pyetje që nuk do ta shihni në asnjë banderolë në Chelsea-Newcastle.
Megjithatë, duhet të thuash se Abramovich pati një ecuri shumë të mirë. Në këtë vend ka vrasës të demonizuar më pak se djem që bëhen tifozë futbolli vetëm më vonë në jetë; Përndryshe groteskeu i gabimit të sikletshëm, të qenit një i vonuar futbollist kohët e fundit u tolerua tek Abramovich, sepse ai ishte i pasur, gjë që anglezët e duan.
Dhe kjo dashuri shkon përtej futbollit. Premierliga angleze mund ta ketë lejuar veten të bëhet e neveritshme në shumë mënyra, por fajësimi i futbollit për të gjitha të këqijat, nuk mund të ndodhë vërtetë. Futbolli nuk e bën shoqërinë, por e reflekton atë. Loja është në të vërtetë vetëm një pjesë e vogël e një industrie shumë më të madhe britanike të servisimit, pastrimit dhe mundësimit të parave të pista që janë kaq të mëdha këto ditë sa duken pothuajse të respektueshme. Pra, le të mos flasim për njerëzit që më në fund “zgjohen”, sepse njerëzit dinin për lidhjet e Abramovich gjatë gjithë kohës dhe preferuan të mos i shihnin, ashtu siç po vazhdojnë të bëjnë me individë më pak të denjë për lajme. Të pretendosh se je i tronditur moralisht nga diçka për të cilën ke mbyllur sytë për vite me radhë – kjo është një tjetër gjë në të cilën anglezët janë shumë, shumë të mirë. Ne duhet të jemi importuesi kryesor në botë i kripërave me erë. Cili biznesmen ndërkombëtar me sjellje të butë kontrollon ato miniera? Sepse ai ka pasur një javë tjetër të mirë.
