Kur despoti demon Jozef Stalin pësoi një goditje të rëndë në pronën e tij në fshat jashtë Moskës në mars 1953, katër miqtë e tij më të afërt nxituan të dalin në skenë.

Asnjëri prej tyre, të gjithë kandidatët për të pasuar diktatorin si udhëheqës i Bashkimit Sovjetik, nuk donte ta shihte Stalinin live. Por të gjithë kishin frikë se çfarë mund të ndodhte nëse ai vdiste.

Më në fund, shefi i policisë sekrete Lavrentiy Beria foli: “Pse jeni në një panik të tillë? Nuk e shihni, shoku Stalin po fle i qetë. Mos e shqetëso!’

Asnjë mjek nuk u thirr për orë të tëra. Stalini vazhdoi të fundosej dhe vdiq disa ditë më vonë.

Me një amosferë të ngjashme të pavendosmërisë që ka kapluar rrethin e brendshëm të Vladimir Putin sot, regjimi i tij duket nën kërcënim serioz për herë të parë që kur ai erdhi në pushtet në vitin 2000.

Lufta në Ukrainë është kthyer në një katastrofë dhe të gjithë kërkojnë njerëz të tjerë për të fajësuar. Kushdo mund të denoncohet si luftënxitës ose tradhtar, ose edhe të dyja.

Natyrisht, atmosfera e ndezur e mosbesimit po ushqehet nga shërbimet e inteligjencës si në Ukrainë ashtu edhe në Perëndim.

Fushatat e kundërzbulimit kanë për qëllim veçanërisht FSB-në, pasardhësin e KGB-së, e cila është gurthemeli i qeverisë së Putinit.

Oficerët e lartë të FSB-së janë oportunistë të pamëshirshëm dhe shumë kompetentë. Ata nuk e mbështesin luftën për shkak të manisë patriotike, ose për shkak se ata pajtohen me kultin e personalitetit të Putinit.

Ashtu si pjesa tjetër e pasardhësve të Putinit, ata janë të motivuar nga lakmia dhe qëllimi i tyre është pushteti personal.

Ata duan të fitojnë shumë para dhe t’i shpenzojnë në prona në Londër dhe Mesdhe ose për të dërguar fëmijët e tyre në shkollat ​​perëndimore.

Aktualisht, sanksionet e bëjnë këtë shumë të vështirë. Si rezultat, ata po shqetësohen – askush në FSB nuk dëshiron që Rusia të bëhet ekuivalenti evropian i Koresë së Veriut.

Por unë nuk besoj se ka një grusht shteti të FSB-së, të paktën jo ende. Rusët e dinë historinë e tyre dhe e kuptojnë se ndryshimi i regjimit ndodh vetëm kur policia sekrete, ushtria dhe politikanët veprojnë të gjithë së bashku – siç bënë në vitin 1991 kur u rrëzua presidenti Mikhail Gorbachev.

Por Putini ka zgjedhur figurat kyçe në të tre këto pole të pushtetit. i pari që dëgjoi të trokiturat në derë ishte gjeneralkoloneli Sergey Beseda, kreu i degës së inteligjencës së jashtme të FSB-së, i cili u arrestua dy javë më parë, së bashku me zëvendësin e tij Anatoli Bolyukh, me dyshimin për përvetësim të parave nga fondi i I destinuar si ryshfet për zyrtarët e huaj.

Por krimi i tij i vërtetë mund të ketë qenë inkurajimi i besimit të Putinit se ukrainasit ishin të etur për ndryshimin e regjimit dhe pushtuesit rusë do të mirëpriteshin nga turma që valëvisnin flamurin që mbanin buqeta me lule.

Më pas ishte Roman Gavrilov, nënkryetari i Gardës Kombëtare, i cili akuzohet për rrjedhje të informacionit të klasifikuar në Perëndim dhe ‘shpërdorim karburanti’.

E vërteta është se Putini është i zemëruar sepse shumë ushtarë të rinj në Gardën Kombëtare, një forcë paraushtarake, roli i së cilës në kohë paqeje ishte të shuante protestat në qytetet ruse, po protestojnë vetë. Në Ukrainë, ata mendojnë se po trajtohen si mish për top.

Arrestimi i Gavrilovit supozohet se e çon në nëntë numrin e përgjithshëm të gjeneralëve të anashkaluar për shkak të dështimit të pushtimit. Nuk janë kursyer as politikanët, me dy nga bashkëpunëtorët më të afërt të Putinit që i janë bashkuar listës së të zhdukurve.

Ministri i Mbrojtjes Sergei Shoigu nuk është parë në publik për më shumë se 12 ditë, mes thashethemeve për ‘probleme në zemër’.

Shumë dyshojnë se kjo është një hile diplomatike dhe se e vërteta është se Shoigu “është zhdukur” për shkak të paranojës së shfrenuar të Putinit pasi vajza e tij më e vogël Ksenia, 31 vjeç, postoi një foto në rrjetet sociale, duke pozuar me fëmijën e saj në ngjyrën blu dhe të verdhë të flamurit ukrainas.

Pastaj është Anatoly Chubais, i parë gjerësisht si njeriu që zbuloi talentin e Putinit në vitet 1990 dhe nisi karrierën e tij politike.

Asnjëherë që nga rënia e Bashkimit Sovjetik nuk ka pasur thashetheme kaq të zjarrta dhe kundërthashetheme në Kremlin. Një skuadër rrethore pushkatimi po formohet, ku të gjithë i drejtojnë armët njëri-tjetrit.

Dhe kur rekrutët fillojnë të kthehen nga fronti i Ukrainës, duke sjellë me vete histori tmerri të luftës, temperatura politike vetëm do të rritet.

Tani për tani, shumica e njerëzve të zakonshëm në Rusi besojnë në versionin e televizionit shtetëror, se një operacion i suksesshëm ushtarak është duke u zhvilluar për të rrëzuar një neo-nazist në Kiev dhe për të parandaluar spastrimin etnik apo edhe gjenocidin bërthamor kundër rusëve në Ukrainë.

Kur ajo gënjeshtër zbulohet, njerëzit mund të fillojnë të kthehen kundër njeriut në krye. Mënyra se si miqtë e tij do t’i përgjigjen kësaj do të përcaktojë fatin e Putinit.

NGA Mark Galeotti (profesor nderi në Shkollën e Studimeve Sllave dhe të Evropës Lindore në Kolegjin Universitar të Londrës dhe autor i “Ne duhet të flasim për Putinin”).

Për t’u bërë pjesë e grupit "Balkanweb" mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë. Grupi Balkanweb
Etiketa: