Elliot Ackerman është autori, së fundmi, i romanit Veshja e Kuqe Bardh e Zi dhe një bashkautor i romanit 2034 . Ai është një ish-oficer marinar dhe i inteligjencës, i cili ka shërbyer pesë turne në detyrë në Irak dhe Afganistan.

Ne nje rrefim per “ The Atlantic” ai ka treguar avantazhin e forcave ukrainase ndaj ushtareve ruse.

Disa netë më parë në Lviv, pas një darke të hershme (restorantet mbyllen në orën 20:00 për shkak të shtetrrethimit), hyra në ashensorin e hotelit tim. Po bisedoja me një koleg, kur një burrë në moshën e mesme të hershme, i veshur dhe i pajisur si shpinës, futi dorën në derën që mbyllej. “Ju djema amerikanë?” ai pyeti. I thashë që ishim dhe ndërsa ai zgjati për butonin e ashensorit, nuk munda të mos vura re duart e tij të pista dhe gjysmëhënat e pisllëkut poshtë çdo thoi. Vura re edhe leshin e tij. Ajo kishte një shqiponjë, një glob dhe një spirancë të ngulitur në gjoksin e majtë. “Ju jeni marins?” Unë pyeta. Ai tha se ishte (ose kishte qenë – dikur Marin, gjithmonë Marin) dhe unë i thashë se edhe unë do të kisha shërbyer në marinsat.

Ai u prezantua (ai më kërkoi që të mos e përdorja emrin e tij, kështu që le ta quajmë Jed), dhe ne bëmë një shkëmbim të shpejtë të mirëbesimit, duke shkëmbyer emrat e njësive në të cilat kishim shërbyer të dy si këmbësorë një dekadë më parë. Jed pyeti nëse e dija se ku mund të merrte një filxhan kafe, ose të paktën një filxhan çaj. Ai, pas një udhëtimi 10 orësh, sapo kishte ardhur nga Kievi. Ai ishte i lodhur dhe i ftohtë dhe gjithçka ishte e mbyllur.

Një shaka e vogël e bindi restorantin e hotelit që të ziente Jed një tenxhere me ujë dhe t’i jepte disa qese çaji. Kur i urova një natë të mirë, ai më pyeti nëse doja edhe unë ndonjë çaj. Mënyra se si ai pyeti – si një fëmijë që lutej për një histori të fundit para gjumit – më bindi të qëndroja edhe pak. Ai donte dikë që të fliste.

Ndërsa Jed u ul përballë meje në restorantin bosh, me shpatullat e tij të përkulura përpara mbi tavolinë dhe pëllëmbët e tij të vendosura rreth çajit, ai shpjegoi se që kur mbërriti në Ukrainë në fund të shkurtit, ai kishte luftuar si vullnetar së bashku me një dhjetëra të huaj të tjerë jashtë Kievit. Tri javët e fundit e kishin shënuar atë. Kur e pyeta se si po qëndronte, ai tha se lufta kishte qenë më intensive se çdo gjë që ai kishte parë në Afganistan. Ai dukej i konfliktuar, sikur donte të fliste për këtë përvojë, por jo me terma që mund të ktheheshin emocionale. Ndoshta për t’u mbrojtur kundër kësaj, ai filloi të diskutonte aspektet teknike të asaj që kishte parë, duke shpjeguar në detaje se si ushtria ukrainase e paarritur dhe e paarmatosur kishte luftuar rusët deri në një vend .

Së pari, Jed donte të diskutonte armët kundër armaturës, veçanërisht Javelin të prodhuar nga Amerika dhe NLAW të prodhuar nga Britania . Muajin e kaluar të luftimeve kishte treguar se ekuilibri i vdekjes ishte zhvendosur nga armatura dhe ishte drejt armëve kundër blindave. Edhe sistemet e blinduara më të avancuara, si tanku kryesor luftarak i serisë ruse T-90 , ishin dëshmuar të prekshëm, me lëvozhgat e tyre të djegura që mbushnin rrugët ukrainase.

Kur i përmenda Jedit se kisha luftuar në Falluxha në 2004, ai tha se taktikat që përdori Trupat e Marinës për të pushtuar atë qytet nuk do të funksiononin kurrë sot në Ukrainë. Në Falluxha, këmbësoria jonë punoi në koordinim të ngushtë me tankun tonë kryesor, M1A2 Abrams . Në disa raste, pashë tanket tona të merrnin goditje direkte nga granatat me raketa (zakonisht RPG-7 të gjeneratës së vjetër ) pa aq shumë sa një belbëzim në përparimin e tyre përpara. Sot, një ukrainas që mbron Kievin ose çdo qytet tjetër, i armatosur me një Shtizë ose një NLAW, do të shkatërronte një tank me aftësi të ngjashme.

Nëse tanku kryesor i kushtueshëm i betejës është platforma arketipale e një ushtrie (siç është rasti për Rusinë dhe NATO-n), atëherë platforma arketipale e një marine (veçanërisht Marina e Amerikës) është anija kapitale ultra e kushtueshme, siç është një aeroplanmbajtëse. Ashtu siç armët moderne antitank kanë kthyer valën për ushtrinë ukrainase më të madhe në numër, gjenerata e fundit e raketave kundër anijeve (si në breg ashtu edhe në det) mund të mund në të ardhmen – të themi, në një vend si Deti i Kinës Jugore ose Ngushtica e Hormuzit – ktheni valën për një marinë në dukje të tejkaluar. Që nga 24 shkurti, ushtria ukrainase ka shfaqur bindshëm epërsinë e një metode lufte me qendër anti-platforma. Ose, siç tha Jed, “Në Afganistan, dikur ndihesha xheloze për ato cisterna, të mbështjella me gjithë ato forca të blinduara. Jo më.”

Kjo e çoi Jedin në temën e dytë që donte të diskutonte: taktikat dhe doktrina ruse. Ai tha se kishte kaluar pjesën më të madhe të javëve të fundit në llogore në veriperëndim të Kievit. “Rusët nuk kanë imagjinatë,” tha ai. “Ata do të granatonin pozicionet tona, do të sulmonin në formacione të mëdha dhe kur sulmet e tyre dështonin, do ta bënin përsëri. Ndërkohë, ukrainasit do të bastisnin linjat ruse në grupe të vogla natë pas nate, duke i rraskapitur”. Vëzhgimi i Jed-it i bëri jehonë një bisede që kisha pasur një ditë më parë me Andriy Zagorodnyuk. Pas pushtimit rus të Donbasit në vitin 2014, Zagorodnyuk mbikëqyri një sërë reformash në ushtrinë ukrainase që tani po japin fryte, ndër to ndryshimet kryesore në doktrinën ushtarake të Ukrainës; më pas, nga viti 2019 deri në vitin 2020, ai shërbeu si ministër i Mbrojtjes.

Doktrina ruse mbështetet në komandën dhe kontrollin e centralizuar, ndërsa komanda dhe kontrolli i stilit të misionit – siç sugjeron emri – mbështetet në iniciativën individuale të çdo ushtari, nga privati ​​tek gjenerali, jo vetëm për të kuptuar misionin, por më pas për të përdorur iniciativën e tyre. për t’iu përshtatur nevojave të një fushe beteje kaotike dhe gjithnjë në ndryshim për të përmbushur atë mision. Edhe pse ushtria ruse është modernizuar nën Vladimir Putin, ajo kurrë nuk e ka përqafuar strukturën e decentralizuar të komandës dhe kontrollit të stilit të misionit që është shenjë dalluese e ushtrive të NATO-s dhe që ukrainasit e kanë adoptuar që atëherë.

“Rusët nuk i fuqizojnë ushtarët e tyre,” shpjegoi Zagorodnyuk. “Ata u thonë ushtarëve të tyre që të shkojnë nga pika A në pikën B dhe vetëm kur të arrijnë në pikën B do t’u thuhet se ku të shkojnë më tej, dhe ushtarëve të vegjël rrallë u thuhet arsyeja që ata po kryejnë ndonjë detyrë. Kjo komandë dhe kontroll i centralizuar mund të funksionojë, por vetëm kur ngjarjet shkojnë sipas planit. Kur plani nuk qëndron së bashku, metoda e tyre e centralizuar shembet. Askush nuk mund të përshtatet, dhe ju merrni gjëra të tilla si bllokime trafiku 40 milje të gjatë jashtë Kievit.

Mungesa e njohurive e ushtarit individual rus korrespondonte me një histori që më tregoi Jed, një histori që çoi në shtëpi pasojat e kësaj mungesë njohurie nga ana e ushtarëve rusë individualë. Gjatë një sulmi të dështuar natën në hendekun e tij, një grup ushtarësh rusë humbën në pyllin aty pranë. “Përfundimisht, ata filluan të thërrasin,” tha ai. “Nuk mund ta ndihmoja; U ndjeva keq. Ata nuk e kishin idenë se ku të shkonin.”

Kur e pyeta se çfarë ndodhi me ta, ai ktheu një vështrim të zymtë.

Në vend që të tregonte atë pjesë të historisë, ai përshkroi avantazhin që gëzojnë ukrainasit në teknologjinë e shikimit të natës. Kur i thashë se kisha dëgjuar se ukrainasit nuk kishin shumë grupe syze për shikimin e natës, ai tha se kjo ishte e vërtetë dhe se atyre u duheshin më shumë. “Por ne kemi Javelins. Të gjithë po flasin për Javelins si një armë antitank, por njerëzit harrojnë se Javelins kanë gjithashtu një CLU.”

CLU, ose njësia e lëshimit të komandës, është një optikë termike shumë e aftë që mund të funksionojë pavarësisht nga sistemi i raketave. Në Irak dhe Afganistan, ne shpesh do të mbanim të paktën një Shtizë në misione, jo sepse prisnim të ndesnim ndonjë tank të Al-Kaedës, por sepse CLU ishte një mjet kaq efektiv. Ne do ta përdornim atë për të parë kryqëzimet rrugore dhe për t’u siguruar që askush nuk po vendoste IED. Javelin ka një distancë më të madhe se një milje, dhe CLU është efektive në atë distancë dhe më gjerë.

E pyeta Jedin se në çfarë sferash po angazhoheshin me rusët. “Në mënyrë tipike, ukrainasit i prisnin dhe i bënin pritë shumë afër.” Kur e pyeta se sa afër, ai u përgjigj: “Ndonjëherë e frikshme afër.” Ai përshkroi një ukrainas, një ushtar që ai dhe disa anglisht folës të tjerë e kishin mbiquajtur “Maniak” për shkak të rreziqeve që ai do të merrte me armaturën ruse. “Maniac ishte djali më i këndshëm, krejtësisht i butë. Më pas, në një përleshje, djali u shndërrua në një psiko, trim si dreqin. Dhe më pas, pas një zënke, ai do të kthehej menjëherë për të qenë ky djalë i mirë dhe me sjellje të butë.”

Unë nuk isha në gjendje të verifikoja asgjë që më tha Jed, por ai më tregoi një video që kishte bërë nga vetja në një llogore dhe bazuar në atë dhe detajet që ai dha për kohën e tij në marinsat, historia e tij dukej e besueshme. Sa më gjatë që flisnim, aq më shumë biseda u largua nga variablat e prekshëm, teknikë të kapacitetit ushtarak të Ukrainës dhe drejt psikologjisë së ushtrisë së Ukrainës. Napoleoni, i cili luftoi shumë beteja në këtë pjesë të botës, vërejti se “morali është për fizikun, ashtu si tre për një”. Unë po mendoja për këtë maksimum ndërsa Jed dhe mbaruam çajin tonë.

Në Ukrainë – të paktën në këtë kapitull të parë të luftës – fjalët e Napoleonit kanë qenë të vërteta, duke u dëshmuar në shumë mënyra vendimtare. Në bisedën time të mëparshme me Zagorodnyuk, teksa ai dhe unë kaluam nëpër reformat dhe teknologjitë e shumta që i kishin dhënë përparësi ushtrisë ukrainase, ai shpejtoi të vuri në dukje variablin e vetëm që ai besonte se i kalonte të gjithë të tjerët. “Motivimi ynë është faktori më i rëndësishëm, më i rëndësishëm se çdo gjë. Ne po luftojmë për jetët e familjeve tona, për njerëzit tanë dhe për shtëpitë tona. Rusët nuk kanë asgjë nga këto dhe nuk ka ku të shkojnë për ta marrë atë.”/ The Times

(BalkanWeb)