Menjëherë pasi u bë kryeministër, Boris Johnson u shoqërua me makinë në një distancë të shkurtër nga Downing Street në Buckingham Palace për audiencën e tij të parë me Mbretëreshën. Puthja e dorës së monarkes është një moment i madh për çdo kryeministër të ri dhe Johnson po pëshpëriste kur u kthye në ndërtesën e qeverisë.

“Ai filloi t’u tregonte të gjithëve atë që kishte thënë Mbretëresha”, kujton një nga ata që ishte i pranishëm. Ajo me sa duket kishte thënë se nuk e dinte pse dikush do të dëshironte postin e lartë. “Një nga nëpunësit civilë iu desh ta ndërpriste dhe t’i thoshte se biseda mes kryeministrit dhe monarkes duhet të mbetet private. Ky konfidencialitet është absolutisht i shenjtë, por që nga dita e parë që ai mbërriti në “numrin 10”, posti i kryeministrit të Boris u karakterizua nga keqgjykime dhe thyerje rregullash.

Ishte gatishmëria e tij për të thyer rregullat e politikës dhe për t’i ridhënë formë traditës në imazhin e tij, që në fillim ishte sekreti i suksesit të tij. Ai është, më tha dikur strategu i konservatorëve, Sir Lynton Crosby, “një politikan multinacional në epokën e bukës së bardhë”, një personazh shumëngjyrësh në një botë me kostume gri.

Por besimi i Johnson se rregullat janë për “njerëzit e vegjël” dhe paaftësia e tij e përsëritur për të thënë të vërtetën nxitën rënien e tij në fund.

Siç më tha një ish-strateg i Downing Street – dikur një mbështetës i vendosur – në prag të dorëheqjes së tij: “Kryeministrat e mëparshëm janë rrëzuar nga mosmarrëveshjet politike; Boris është rrëzuar nga gënjeshtrat, festat dhe pijet alkoolike. Ky nuk është një epitaf që çdo kryeministër do të donte të merrte me vete.

“Kjo është arsyeja pse ai është ngjitur. Axhenda e tij politike ishte vetëm se si ta bënte Boris Johnson kryeministër. Pasi kjo u arrit, ai nuk kishte asnjë qëllim tjetër veçse të mbetej në pushtet. ‘Nr 10’ u bë një gjykatë që ekzistonte për të përmbushur tekat e kryeministrit. Nuk kishte asnjë përgjegjësi, nuk kishte qëllime, vetëm pisllëk dhe fatkeqësi.”

Historiani Lord Hennessy i Nympsfield sugjeroi se mbështetja tradicionale e kushtetutës britanike në mirësjellje ishte pezulluar nën Johnson, i cili ka humbur dy këshilltarë të etikës. “Është e jashtëzakonshme se si një figurë mashtruese në sistemin politik është në gjendje ta hedhë të gjithë sistemin në një gjendje brishtësie të lartë dhe të plotë”, tha ai.

“Kështu që shumë nga pronat në jetën publike dhe procedurat e duhura të qeverisë varen nga fakti se personi në krye është një “djall i mirë” (i secilit seks). Johnson, sugjeroi ai, “nuk është një njeri i drejtuar nga shërbimi publik; ai është shembulli më dramatik që kemi pasur ndonjëherë për një kryeministër të kotë.”

Një ish-këshilltar i qeverisë tha: “Ai ka arritur të bashkojë në të gjithë spektrin politik një grup shumë të fuqishëm armiqsh. Shumica e politikanëve të lartë përfundojnë me një grup besnik mbështetësish që vazhdojnë t’i mbështesin ata pasi të largohen. Me Borisin, njerëzit që kanë folur më me zë të lartë kundër tij janë ata që kanë punuar më së shumti me të.”

Sir Max Hastings, i cili ishte redaktori i Johnson në The Daily Telegraph, e tha edhe më troç: “Të vetmit njerëz që e pëlqejnë Boris Johnson janë ata që nuk e njohin atë”.

Deputetët konservatorë u kthyen kundër liderit të tyre sepse kishin arritur në përfundimin se sa më shumë e shihnin votuesit aq më pak e pëlqenin. Johnson u përshkrua dikur si një politikan “Heineken” që mund të arrinte pjesë të elektoratit që konservatorët e tjerë nuk mund t’i arrinin, me një optimizëm dhe energji që apelonte përtej bazës tradicionale konservatore. Por dy humbjet e fundit në zgjedhjet e brendshme në Wakefield dhe Tiverton dhe Honiton ishin një shenjë se njeriu që dikur ishte “fitues” si në zonat elektorale të murit të kuq ashtu edhe në vendet e vërteta të Tory-t blu, ishte bërë një humbës në veri dhe në jug.

David Gauke, ish-kryesekretari i Thesarit që kishte tërhequr grupin parlamentar konservator nga Johnson, beson se partitë e bllokimit të Downing Street krijuan një pikë kthese në perceptimet publike për kryeministrin. “Njerëzit e pëlqyen Borisin sepse ai i bënte të ndiheshin se ishin në shaka, por partygate e ka kthyer këtë dhe u ka lënë përshtypjen se shakaja ishin ata.”

Një ish-strateg konservator është i bindur se Johnson u plagos për vdekje nga të metat e tij të personalitetit. “Ai mbështillet me këtë personazh bufon për të fshehur atë që është një personazh mjaft i pakëndshëm brenda. Është e njëjta gjë në jetën e tij private si në jetën e tij profesionale. Ai është si një fëmijë i rritur dhe nëse njerëzit pengojnë atë që ai dëshiron, ai i hedh në det.

Alexander Boris de Pfeffel Johnson – i njohur si “Al” për familjen e tij – lindi në vitin 1964 në Nju Jork. Gjatë 14 viteve të para të jetës së tij, familja u zhvendos 32 herë. Ishte një edukim kaotik dhe shpërbërës gjatë të cilit Johnson dhe tre vëllezërit e motrat e tij u lanë kryesisht për të rritur veten. Mburrja më e madhe e babait të tyre Stanley ishte se ai kurrë nuk kishte marrë pjesë në një takim prindër-mësues për asnjë nga fëmijët e tij.

Nëna e tij, Charlotte Wahl, një piktore e talentuar që vdiq vitin e kaluar, vuajti nga çrregullimi obsesiv kompulsiv dobësues përpara se të diagnostikohej me fillimin e hershëm të Sëmundjes së Parkinsonit në moshën 40-vjeçare. Ajo u shtrua në spitalin psikiatrik Maudsley kur Johnson ishte dhjetë vjeç dhe një herë tha se ajo ishte i bindur se dëshira e tij e fëmijërisë për t’u bërë “mbret botëror” lindi nga “dëshira për ta bërë veten të paprekshëm, të pathyeshëm, disi të sigurt nga dhimbjet e nënës [të tij] që u zhduk për tetë muaj”.

I dërguar te Eton në moshën 13-vjeçare, Johnson zhvilloi personazhin e tij të tanishëm të klounit dhe miratoi emrin “Boris” për të ndjekur identitetin e ri. Gazetari Toby Young, i cili e njihte atë në Oksford dhe shkroi për Johnson kur ai ishte redaktor i The Spectator, më tha në fillim të këtij viti: “Ka një kombinim të bujarisë dhe cenueshmërisë. Ai nxjerr në pah instinktin mbrojtës të njerëzve, sepse ai është qartësisht shumë nevojtar emocionalisht. Ai duket si dikush që dëshiron ta qetësosh dhe të hedhësh krahun. Ka diçka djaloshare dhe pak të papërpunuar tek ai. Është plaga narcisiste që aplikohet shpesh tek të famshmit. Ata ndiheshin të nënvlerësuar dhe të padashur si fëmijë për shkak të marrëdhënieve të ndërlikuara, kështu që kërkojnë afirmim dhe miratim nga turmat e mëdha.” Një tjetër aleat i ngushtë beson se kur hyri në politikë, Johnson “po përpiqej të zëvendësonte dashurinë e vërtetë me dashurinë sintetike” dhe të mbushte boshllëqet emocionale të krijuara nga fëmijëria e tij.

Si djalë, Johnson përqafoi moton e babait të tij Stanley: “Asgjë nuk ka shumë rëndësi dhe shumica e gjërave nuk kanë fare rëndësi”. Një mësues në Eton shkroi në një raport shkolle: «Mendoj se ai sinqerisht beson se është e çuditshme prej nesh që të mos e konsiderojmë atë si një përjashtim, atë që duhet të jetë i lirë nga rrjeti i detyrimeve që lidh të gjithë të tjerët.»

Kështu ishte edhe në Oksford. Filozofi Sir Anthony Kenny, i cili ishte mjeshtër i Balliol-it kur Johnson ishte në kolegj, shkroi më vonë: “Ne kishim pasur privilegjin që na jepej detyra për të rritur anëtarët e elitës politike të vendit. Por çfarë kishim bërë për Borisin? A i kishim mësuar atij vërtetësinë? Jo. A i kishim mësuar atij urtësinë? Jo. Çfarë i kishim mësuar? A ishte vetëm mënyra për të bërë fjalime të mprehta dhe brilante? E ngushëllova veten me mendimin se edhe Sokrati ishte shumë i dyshimtë nëse virtyti mund të mësohej”.

Andrew Gimson, autori i një biografie simpatike të Johnson përshkroi kohët e fundit se si subjekti i tij në fillim bashkëpunoi me librin dhe më pas u përpoq ta paguante atë që të mos e shkruante atë. “Ai tha se asgjë nuk mund të ishte më e dëmshme se një libër që tregonte të vërtetën për të,” kujton ai. “Ai filloi të bënte oferta për të më blerë mua nga shkrimi i librit. Përfundimisht ai më ofroi 100,000 £ për të mos shkruar librin. Po të kisha thënë po, dyshoj se një çek do të kishte mbërritur ndonjëherë. Më në fund e kuptoi që isha shumë i fyer dhe kështu tha se në vend të kësaj do t’u jepte fëmijëve të mi mësime greke falas.

Kur Johnson u bë kryeministër, mbështetësit e tij shpresonin se ai do të fitonte njëfarë serioziteti, rigoroziteti dhe mirësjelljeje. Por siç i tha vetë Johnson ish-këshilltarit të tij Will Walden: “Unë nuk do të ndryshoj kurrë. Unë jam ai që jam.”

Shumë mendojnë se rrëmuja në Downing Street nën drejtimin e Johnson ka qenë në një nivel të qëllimshëm. Dominic Cummings, ish-strategu i tij, pretendoi vitin e kaluar se kryeministri i kishte thënë: “Kaosi nuk është edhe aq i keq. Kaos do të thotë që të gjithë duhet të shikojnë tek unë për të parë se kush është në krye.”

Një ndihmës tjetër i qeverisë sugjeron se detyrimi shkon prapa në fëmijërinë e ndërlikuar të Johnson. “Boris është mësuar me kaosin dhe askush tjetër nuk është, kështu që i jep atij një avantazh. Ai armatos kaosin dhe armatos besimin. Ai ndërton besnikërinë te njerëzit, pastaj e kthen kundër tyre. Ai ka një pikëpamje shumë darviniste për njerëzit – është mbijetesa e më të fortit. Aftësia e tij e madhe është që i bën njerëzit të ndjejnë keqardhje për të kur ai i tradhton. Ai do t’i godasë me thikë pas shpine dhe faji është gjithmonë i dikujt tjetër. Ai është gjithmonë viktimë. Ai mendon vetëm për veten e tij, ai mendon se të gjithë të tjerët janë tërësisht të disponueshëm profesionalisht dhe personalisht. Nuk kam takuar kurrë dikë që i beson kaq shumë gënjeshtrat e veta.”

Rory Stewart, ish-ministri i kabinetit që punoi me Johnson në Ministrinë e Jashtme, tha se gjithmonë kishte “diçka shumë të çuditshme dhe të paqëndrueshme” në postin e tij të kryeministrit. “Jokeri Boris ishte aq shumë për një kombinim të klounizmit, rrëmujës, luajtjes së qëllimshme të paaftësisë së tij, talljes me pandershmërinë e tij. Këto gjëra janë shumë të vështira në planin afatgjatë për t’u përshtatur me idenë e kujtdo se çfarë do të thotë të drejtosh një vend të madh.

“Kur unë isha ministër i shtetit në Ministrinë e Jashtme, dhe ai ishte Sekretar i Jashtëm, ishte thjesht e pamundur të dije se çfarë mendonte në të vërtetë për ndonjë nga çështjet e mëdha të politikës së jashtme. Nuk ka parime të qarta.”

Amber Rudd, ish-sekretarja e Brendshme që shërbeu për një kohë të shkurtër në kabinetin e Johnson, bëri shaka të famshme gjatë debateve të Brexit se ishte argëtuese të fliste me të në një festë, por ai nuk ishte personi që doje t’ju çonte në shtëpi në fund të mbrëmjes. Kishte, tha ajo, një kulturë “frat house” në Downing Street.

“Në ato pak takime që mora pjesë në kabinet me Borisin, askush nuk e dinte se çfarë po ndodhte, sepse ai mund ta ndryshonte temën shumë shpejt, dhe kur do të donit të kishit një diskutim serioz, ai bënte një shaka. Ka një brengosje në të gjithë këtë gjë. Ekziston një lloj i caktuar i nxënësve të shkollës publike angleze që sheh vërtet vetëm burra. Ata kurrë nuk do ta konsideronin veten kundër grave. Ata janë lloji i burrave që shpesh thonë: “Unë jam feministe”. Por në fakt ata nuk i shohin gratë si të barabarta.”

Një ish-ndihmës i Downing Street që e njeh mirë Johnson thotë se ai do të luftojë për t’u përballur me rrëzimin nga pushteti në një kohë që nuk e ka zgjedhur vetë. “Ai ka pasur një jetë në të cilën, që kur ishte fëmijë, ai gjithmonë arrinte t’i kthente gjërat. Ai hyri në “numrin 10” duke menduar se do të funksionojë në fund.

“Pas detyrës së kryeministrit, nuk ka ku të shkojë tjetër. Është fundi i rrugës. Unë jam i sigurt se ai do të bëjë shumë para në qark me fjalime dhe libra, por kjo nuk është ajo që ai dëshiron. Ai do të jetë tepër i frustruar dhe i pakënaqur sepse ambicia e tij më e madhe ka dështuar. Është një fund i trishtuar i asaj që ishte një jetë kaq premtuese.”