Është një peizazh që duket pothuajse i huaj. Tufa shkëmbinj të butë – i dalë nga vullkanet mijëvjeçare më parë për të krijuar një seri “oxhaqesh zanash” eterike që janë formuar dhe skalitur nga natyra. Kjo është Cappadocia.

Duke u ngritur mbi fushat e Anadollit të Turqisë, ky rajon historik është caktuar si një vend i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s, duke tërhequr mijëra turistë çdo vit.

Shumë njerëz shkojnë në qiell me tullumbace me ajër të nxehtë ndërsa dielli lind, aq më mirë për të marrë një pamje të formacioneve shkëmbore që quhen çuditërisht si “oxhaqe zanash” që vijnë në të gjitha format dhe madhësitë – ato me kone, me pika, madje edhe disa ato sugjestionuese, raporton cnn.

Natyra mund ta ketë krijuar këtë peizazh, por ishin civilizimet antike që e kthyen dhe e përshtatën sipas qëllimeve të tyre.

Vendasit kanë punuar shumë për të ruajtur këtë histori dhe kulturat tradicionale të cilat janë rritur pas saj. Dhe askund nuk është kjo më e qartë se sa në ato majat e larta gëlqerore.

Duke shkuar në nëntokë

Shkëmbinjtë e butë, me sistemet e shpellave dredha-dredha dhe seritë e shpellave natyrore, do të thoshte që Cappadocia u bë e njohur për qytetin e saj nëntokësor në kohën mesjetare. Kur mbërrinin ushtritë plaçkitëse, mijëra njerëz do të shpëtonin dhe mbijetonin nën tokë, ndonjëherë për muaj me radhë.

E shtrirë 18 kate në një thellësi prej 85 metrash, Derinkuyu është një nga qytetet më të mëdha dhe më të thella nëntokësore në Turqi.

Omer Tosun është një koleksionist lokal i gjërave antike dhe pronar i hotelit të parë luksoz të Cappadocias. Ai e ka bërë biznesin për të magjepsur vizitorët në çdo aspekt të kulturës kapadokiane, veçanërisht derinkuyut.

Omer shpjegon se deri në 20 mijë njerëz janë fshehur në këto pasazhe të ngushta për muaj të tërë në një kohë kur forcat mongole endeshin sipër. Ata do të kishin përdorur qindra dhoma dyqanesh, hapësira banimi dhe madje tunele komunikimi përmes të cilave ata mund të bërtisnin mesazhe dhe të transmetonin lajme për atë që po ndodhte mbi tokë.

Sot, Omer drejton hotelin Muze. E restauruar me kujdes gjatë dy dekadave, kjo pronë e pasur është shtëpia e 60 shpellave dhe dhjetë ndërtesave të pabesueshme, disa që datojnë një mijë vjet. Puna e Omerit për të sjellë përsëri rrënojat në jetë do të thotë që turistët tani mund të qëndrojnë në këtë vend historik, të vendosur poshtë Kalasë Uçhisar, pika më e lartë në Cappadocia.

Shpellat janë zbukuruar me vepra arti origjinale, me suita spektakolare të Sulltanëve, e cila ka një vaskë që shikon nëpër oxhaqet e zanave.

“Ky është si Kopshti Eden”, thotë Omer. “Ne kemi shumë zogj të bukur përreth, të cilët ju urojnë mirëseardhje”, shtoi ai.

Ajo që tregon ky hotel i mahnitshëm dhe këto qytete antike të shpellave është sesi peizazhi i ka formuar njerëzit e Cappadocias dhe se si ata e kanë formësuar atë gjatë mijëvjeçarëve të kaluar.

Nuk ka vend më të mirë për të ndihmuar në kuptimin e kësaj lidhje midis natyrës dhe njerëzve sesa Muzeu i Hapur i Goreme. Fillimisht besohej të ketë qenë një vendbanim manastir bizantin përpara se të bëhej një vend pelegrinazhi në shekullin e XV-të, kishëzat e shumta të prera thellë në shkëmb janë shtëpia e artit dhe zejtarisë së pabesueshme.

Ndërsa secili prej tyre është i bukur, më e mahnitshmja nga të gjitha është Kisha e Errët. E njohur si Kisha e Errët sepse nuk ka dritare, mungesa e dritës ka bërë që afresket e saj të hollë të jenë ruajtur plotësisht. Shfaqjet shumëngjyrëshe të Krishtit në kryq dhe tradhtia nga Juda datojnë nga shekulli i XI-të. Ashtu si në Derinkuyu, ia vlen të presësh të papriturën.

Vend i kuajve të bukur

Kuaj të egër kanë shëtitur nëpër këto male me shekuj. Legjenda thotë se prania e tyre i dha emrin Cappadocias.

“Cappadocia do të thotë vendi i kuajve të bukur”, konfirmon Irfan Ozdogan. Ai është një kauboj turk i ditëve moderne, pronari i një korali të vogël të vendosur mes këtij vendi të mrekullive shkëmbore nga ku i merr turistët për një udhëtim nëpër këtë peizazh të mrekullueshëm.

Udhëtimet e Irfanit marrin pamje mahnitëse të oxhaqeve të zanave, si dhe u japin vizitorëve një mundësi të shijojnë ritmin e eksplorimit të zonës me kali. Ndërsa fjala e urtë turke thotë, “Ai që nuk ka kali, nuk ka këmbë”.

Por peizazhi i Cappadocias nuk shërben vetëm për pamjet e kartolinave të fenomeneve më të famshme natyrore ose për të luajtur një vend të mrekullive nëntokësore.

Lumi Kizilirmak, i cili përshkon qytetin e bukur të Avanos, është një shembull tjetër i natyrës që punon së bashku me njerëzit vendas për të ndihmuar në krijimin e diçkaje të bukur. Ky lum dhe balta që prodhon u ka dhënë brezave të zanatçinjve një argjilë të kuqe të veçantë që e bën Avanosin të famshëm për qeramikën e tij.

Galip Lorukcu është një mjeshtër i artit, veprat i ka të njohura në gjithë Cappadocian dhe më gjerë. Duke përdorur një timon tradicional, është e qartë që ai e mësoi zanatin e tij që në moshë të vogël.

“Unë e kam mësuar nga babai im. Ai mësoi nga babai i tij dhe kështu me radhë”, thotë ai ndërsa punon. Ai është, thotë gruaja e tij Lilian, të paktën brezi i pestë i familjes që punon me argjilën e bukur të krijuar nga lumi aty pranë.

Shpejtësia, saktësia dhe aftësia e shfaqur nga Galipi janë të jashtëzakonshme, të përsosura përgjatë shumë viteve të të mësuarit dhe praktikës.

“Nëse ai do të punonte tërë ditën, ai mund të bënte rreth 150 enë”, thotë Lilian. Edhe me dorën e ndihmës së Galipit, është e pamundur të bësh diçka që madje i ngjan një ene kur provon timonin e goditjes për herë të parë, e lëre më të imagjinosh të bësh vepra që ai ka shfaqur në dyqanet e tij.

E pazakontë, e mrekullueshme dhe unike

Por Galip nuk është specialist vetëm në qeramikë. Ai ka një interes tjetër, diçka që e vë në dukje në Cappadocia dhe nuk rrjedh nga peizazhi natyror. Në pjesën e pasme të dyqanit të qeramikës është Muzeu i Flokëve Avanos. Kuptohet që është faturuar si një nga muzetë më të çuditshëm në botë. Dhe me arsye të mirë.

Ka më shumë se 16 mijë trase nga e gjithë bota këtu. Ky nuk është aq shumë një koleksion – më tepër një vend i shenjtë për flokët e grave. Është e vështirë të mos përjetosh ndjenjën se e gjitha është pak e çuditshme, transmeton Telegrafi.

“Unë nuk i detyrojë t’i japin ato, ata i japin vetë”, thotë Galip. “Kush jam unë për t’iu thënë nëse është e çuditshme apo jo?”, shtoi ai.

Gratë i kanë dhuruar flokët Galipit për më shumë se 30 vjet, përfshirë Lilian. “Jam mësuar kaq shumë sepse jetoj në të”, qesh ajo. “Por mbaj mend që në fillim mendova se ishte shumë qesharake”, shtoi ajo.

Flokët të paktën kanë një qëllim. Të gjithë ata që dhurojnë i lënë një etiketë, me emra të zgjedhur rastësisht për një javë falas të klasave të bordit, akomodimit dhe qeramikës. Një mënyrë, megjithëse disi më ndryshe, që Galip të kalojë aftësitë si poçar.

E gjithë kjo nuk do të thotë se Capadoccia nuk është e zhytur në ndjekje më tradicionale turke. Në fakt, është një nga vendet më të mira në vend për eksportin e famshëm: qilima. Dhe pak njerëz dinë më shumë për to sesa Ruth Lockwood, një njohës qilimash nga Zelanda e Re që erdhi në Turqi më shumë se 30 vjet më parë.

Ajo thotë se ndërsa tradita e bërjes, shitjes dhe pazarit për qilima mbetet e fortë, gjërat kanë ndryshuar “jashtëzakonisht”.

“Kur erdha për herë të parë këtu, ishte e egër. Ishte si Woodstock i qilimave dhe njerëzit akoma do të më thonë:” Oh, ti nuk ishe këtu, apo jo?”.

Lockwood shpjegon se tregtarët sjellin një numër të madh qilimash dhe sixhade për të joshur turistët të ndahen me paratë e tyre. Çelësi, thotë ajo, nuk është të eksitohesh shumë kur dallon diçka që të pëlqen.

“Është gjithmonë më mirë të mos dukesh shumë entuziast kur po blen”, thotë ajo. “Sepse, e dini, ata marrin një ide që ju e doni atë. Dhe sigurisht që çmimi do të rritet”, shtoi ajo.

Kjo dashuri për specifiken, për zbukurimet dhe për të punuar bukur është ajo që përmbledh Cappadocian.

Është një përfundim i plotë. Ekziston një peizazh i një lloji, me përvoja të pazakonta dhe pasuruese.