Ernest Muçi është nga ata lojtarë që nuk është shumë i pranishëm me deklaratat në media, por një futbollist i cili ul kokën dhe punon për t’i treguar cilësitë e tij në fushë. Por pas kaq kohësh, ai rikthehet të flasë gjatë për faqen e klubit të Legias, duke prekur pjesë nga e kaluara te Tirana, hapat e parë në futboll dhe situatën aktuale në Poloni dhe si është përshtatur ai në lidhje me këtë aventurë.
E mbani mend intervistën tuaj të parë pas ardhjes te Legia e Varshavës?
Po, e mbaj mend shumë mirë atë moment. Që në fillim më pëlqeu Legia, i gjithë ambienti rreth klubit. Para se të mbërrija në Varshavë, kërkoja informacione për ekipin, qytetin, historinë. Doja të isha i përgatitur mirë. E di që historia është pjesë e pandashme jo vetëm e Legias, por edhe e gjithë qytetit. Një vend i mrekullueshëm dhe një klub i madh, kjo është mënyra e vetme për ta përmbledhur.
Në atë intervistë ju përmendët se njerëzit në Shqipëri ju quanin “Djaloshi i mrekullueshëm”. Ju kujtohet kur ndodhi për herë të parë kjo situatë?
Kam bërë debutimin tim në klubin tim të mëparshëm në moshën 16-vjeçare. Disa muaj më vonë fillova të shënoja gola dhe të jepja asistime. Njerëzit filluan të më vinin re. Po merrja gjithnjë e më shumë mundësi për të luajtur në ekipin e parë. Ishte një lloj surprize, por doja të bëja gjithçka për të mbajtur vendin tim në formacionin startues. Përpara se ta kuptoja, shumica e tifozëve po më referoheshin me ato fjalë. Sigurisht që jam ndierë i nderuar. Fjalë të tilla janë gjithmonë shumë të sjellshme. Të ndërtojnë si person, por edhe si futbollist. Isha dhe jam shumë krenar që luaj në fushë me një titull të tillë.
Sinqerisht, pra, pa modesti të panevojshme. Ju jeni një nga lojtarët e rinj më të mirë në Shqipëri. A është kështu?
Do të jem i sinqertë (qesh). Unë jam dhe mund ta them me vetëdije të plotë.
Keni thënë se familja ju ka mbështetur shumë që ju të luani futboll, çfarë keni dashur të thoni?
Jam dashuruar me futbollin që në moshën 2-3 vjeç. Gjithmonë kam dashur të luaj në klubet më të mira. Kur isha gjashtë vjeç, hyra në klubin e parë të të rinjve në Shqipëri. Në fakt kam filluar të luaj futboll para se të shkoja në shkollë (qesh) dhe për këtë më kanë ndihmuar. Ata gjithmonë më brohorisnin dhe mbanin gishtat e kryqëzuar për mua. Më flisnin shumë para çdo ndeshjeje të madhe. Ata kanë përshkuar shumë kilometra për të më parë në fushë kur luaja. Ata e ndoqën karrierën time gjatë gjithë kohës. Kur u rrita, ishte familja ime ajo që më drejtoi më tej. Të gjithë dhanë shumë për të më çuar këtu ku jam sot. Nuk kam fjalë t’i falënderoj për gjithë këtë. Nuk do ta harroj kurrë.
Pra, i mbani mend shumë mirë fillimet tuaja me topin si fëmijë?
Sigurisht që ka qenë një kohë e bukur, megjithëse kam pasur edhe shumë momente të vështira. Kur isha gjashtë vjeç, isha shumë i sëmurë. Dikur sëmuresha gjatë gjithë kohës. Kemi vizituar shpesh spitalet në Shqipëri. Nuk ishte një periudhë e lehtë, por të gjithë mësuam prej saj. Sapo sëmuresha, prindërit linin gjithçka dhe nxitonin për në spital. Një arsye tjetër për të cilën u jam shumë mirënjohës. Por tani gjithçka është në rregull. Jam shumë e lumtur dhe vetëm duke menduar për familjen time më bën të buzëqesh.
Cili është mësimi më i rëndësishëm që keni marrë nga lojtarët me eksperiencë të ekipit?
Mësova shumë prej tyre, por një do ta mbaj mend përgjithmonë. Pavarësisht se çfarë ndodh, duhet të qëndrosh i fortë dhe të vazhdosh të ecësh përpara. Nuk dua të pretendoj se jam dikush. Unë dua të jem vetvetja dhe atëherë mund të jem më i miri.
Duke folur për mësimet, fansat janë kuriozë se cili është sekreti i gjuajtjeve tuaja nga distanca?
Gjëja më e rëndësishme është të përpiqesh, të përsërisësh, edhe deri në mërzi. Kur isha më i ri, stërvitja këmbën e djathtë dhe të majtë. Doja të kisha një avantazh ndaj rivalëve të mi. Do të qëndroja pas stërvitjes dhe do të përmirësoja fuqinë dhe teknikën e goditjeve të mia. Ndonjëherë pesë minuta, ndonjëherë shumë më tepër. Kështu formohet karakteri.
