* Reforma në drejtësi, pa ekspertizë e gjithëpërfshirje

* Ambasadori në OSBE, Bushati mbajti qëndrim anarkist
NGA ERL MURATI*

Kreu i shtetit pranon që ka mosbesim tek drejtësia dhe prokuroria në veçanti për hetimin e survejimit të familjes së tij nga njerëz që punojnë në administratën shtetërore. “Ndikimi që ka vendosur qeveria mbi drejtësinë, më rezervojnë që unë të hedh hapa të tjerë”, thotë presidenti Bujar Nishani në një intervistë për “Gazetën Shqiptare”. Ai e quan “veprim anarkist” urdhrin e ministrit të Jashtëm për të kthyer në atdhe ambasadorin në OSBE, Spiro Koçi pa dekretin e kreut të shtetit. Lidhur me letrën drejtuar Veliajt për “bunkerin”, Nishani thotë: Pres përgjigje. Dhe në fund një sqarim procedural: presidenti i ri në vitin 2017 do të votohet nga Kuvendi aktual, jo ai i paszgjedhjeve parlamentare.

Zoti president, pak ditë më parë ju i keni dërguar një letër komisionit të posaçëm për reformën në drejtësi, ku shprehnit pakënaqësinë dhe rezervat tuaja lidhur me procesin me të cilin e ka udhëhequr reformën ky komision. A mendoni se anashkalimi i institucionit të presidentit nga kjo reformë është vendimtar edhe për produktin apo besoni se mjafton që palët kryesore politike të gjejnë konsensus që ju ta quani të arritur këtë reformë?
Së pari, unë ju falënderoj për pyetjen dhe për trajtimin e kësaj çështjeje, e cila është shumë e rëndësishme. Doja të thosha që çështja e reformës në drejtësi është një domosdoshmëri e padiskutueshme, nuk ka asnjë dilemë apo diskutim se gjendja në të cilët ndodhet drejtësia shqiptare sot, sfidat që ka shoqëria, problematikat që janë krijuar në vijimësi me marrjen e së drejtës nga individi, por edhe me funksionimin në tërësi të institucioneve të shoqërisë shqiptare, pra në këtë lloj realiteti ka mjaft gjëra për t’u shqetësuar.

Ka gjëra të cilat duhen adresuar. Por, nëse këto gjëra nuk adresohen me përgjegjësinë e merituar, nuk adresohen me thellësinë e duhur dhe nuk adresohen me qartësinë e duhur se ku do të dalim dhe çfarë produkti ne do të përfitojmë nga ky angazhim dhe ky produkt, çfarë ndikimi do të sjellë në planin afatmesëm dhe afatgjatë, atëherë besoj që kemi ndërmarrë një hap jo të plotë, një hap i cili më së shumti justifikon një lloj retorike dhe makiazhi politik dhe publik, se sa një reformë me dimensionin e plotë të fjalës që nënkupton ky term.

Dhe pjesa tjetër që vijon pas rëndësisë dhe domosdoshmërisë që ka procesi i reformës në këtë përmasë, në këtë kontekst që unë e shpreha pak më lart, marrin rëndësi dy kolona, dy dimensione të tjera, që kanë të bëjnë: me pjesën formale dhe pjesën përmbajtësore. Unë nuk jam futur në trajtimin e pjesës përmbajtësore, pasi do të ishte jo e duhura pa pasur më parë një produkt të jetësuar në akte ligjore nga ana e parlamentit dhe më pas Presidenti i Republikës përmes dekretit ta trajtonte dhe pjesën përmbajtësore. Por, jam ndalur në pjesën formale që gjithsesi ka shumë rëndësi edhe për produktin përmbajtësor, siç edhe juve me të drejtë e paraqitët këtë në pyetjen tuaj.

Nëse ky proces nuk është një proces në radhë të parë gjithëpërfshirës – më lejoni të zgjatem pak se është një çështje me një dimension shumë të madh – pra, në kontekstin e gjithëpërfshirjes, unë nuk kam parasysh vetëm faktin e përfshirjes së partive politike, që janë padyshim aktorë kryesorë. Sepse më pas, ata do të jenë dhe vendimmarrësit nëpërmjet prodhimit të akteve në kuptimin legjislativ të fjalës. Por, kam parasysh aktorë të ndryshëm të shoqërisë, kryesisht të së drejtës. Kemi juristë, kemi komunitetet e prokurorëve, të gjyqtarëve, të avokatëve, kemi njerëz të jurisprudencës, akademikë, profesorë, studentë të cilët kanë krijuar një eksperiencë studimore në universitete.

Kemi shoqërinë civile, e cila mund të mos jetë një ekspertizë e lartë profesionale në kuptimin specifik të çështjes, por në kuptimin doktrinar janë absolutisht të përditësuar sepse njohin problematikat e shoqërisë dhe njohin mënyrën si kanë funksionuar mekanizmat dhe njohin çfarë problemesh ka prodhuar ky raport midis mekanizmit dhe shoqërisë.

Pra, janë një sërë aktorësh, të cilët nuk janë përfshirë në këtë proces, që do të thotë ka munguar ekspertiza e tyre, ka munguar paraqitja e eksperiencave të tyre, pozitive apo negative qofshin ato.
Dhe, përveç kësaj, gjithëpërfshirja ka të bëjë edhe me një debat publik, i cili duhet të adresojë jo vetëm problematikat, por edhe duhet të debatojë edhe parimet…

Mendoni se ky debat ka munguar?
Ky debat publik ka munguar në një dimension jo të vogël. Natyrisht, unë kam ndjekur disa takime që janë bërë në disa auditoriume universitare, por ato kanë qenë tërësisht minimale në raport me çfarë potencialesh kemi. Për më tepër, informacionet e tij të konfirmuara janë që edhe prezantimet dhe shfaqja e mendimeve që ka ardhur në këto takime, nuk kanë pasur reflektim minimal në dokumentet që janë prodhuar.
Për të kaluar pastaj me çështjet që kanë të bëjnë me pjesën përmbajtësore. Siç thashë, rezervoj të drejtën për të hyrë në detaje, por po të shikoni në aspektin makro, në parime, ka gjëra që janë të paimagjinueshme që mund të propozohen në kontestin e kohës dhe të realitetit që ne jetojmë.

Siç janë ndërprerja e mandateve të krerëve të institucioneve për shembull?
Ka disa elementë që unë besoj që duhet të na shqetësojnë të gjithëve. Nuk bëhet fjalë për një reformë që do të funksionojë brenda një mandati të një qeverie të caktuar apo të një presidenti të caktuar. Bëhet fjalë për një mekanizëm, i cili do të funksionojë në mënyrë afatgjatë.

Ju përmendët çështjen e ndërprerjes së mandateve. Natyrisht, kjo është shumë e rëndësishme dhe e papranueshme në aspektin e sigurisë juridike. Për fat të keq, ka ndodhur disa herë, në momente në të cilat kanë korelacione jo pa kuptim. Ka ndodhur në ‘97, në ‘98, ka ndodhur në 2003, kur përsëri ka pasur një ndryshim brenda shumicës qeverisëse dhe ndodh përsëri në 2015-ën. Kjo ndodh në kohën që të gjitha aktet e prodhuara deri tani, janë akte të prodhuara nga maxhoranca aktuale. Janë akte që janë bërë në konsulencë me partnerët ndërkombëtarë dhe në përputhshmëri me ‘aquis communitaire’ apo me modele europiane. Por nuk është vetëm ndërprerja e mandateve.

Më flagrante në gjykimin tim është fakti që të gjitha këto produkte që vijnë nga parlamenti, ndalohen të konsiderohen antikushtetuese nga Gjykata Kushtetuese. Që t’i kërkojë legjislatori Gjykatës Kushtetuese që të ndalojë shqyrtimin dhe konsiderimin si antikushtetues të një akti, i cili mund të jetë antikushtetues – sepse historia ka treguar që në parlament prodhohen dhe akte që bien ndesh me Kushtetutën, prandaj është gjykata – për më tepër që ne kemi zgjedhur një sistem politik të tillë që ne nuk kemi një parlament me dy dhoma.

Nëse do të kishim sistem politik që do të kishim Dhomën e Ulët dhe Senatin, natyrisht që do të ishte e panevojshme Gjykata Kushtetuese. Por ne kemi zgjedhur një sistem të tillë me një dhomë dhe kemi vënë si garant Gjykatën Kushtetuese. Cila është baza ligjore, kurajoja që t’i kërkohet gjykatës në mënyrë ndaluese përmes amendamenteve që të mos i shpallë si antikushtetuese aktet e parlamentit. Në Kushtetutën aktuale, e kemi të sanksionuar që edhe ligjet që miratohen me referendum popullor, pas referendumit, ato duhet të kualifikohen nga gjykata si në përputhje me kushtetueshmërinë.

Pra, ne ia lëmë gjykatës Kushtetuese të gjykojë edhe ligjin që miratohet me referendum dhe i ndalojmë ato të cilat merren me shumicë prej 3/5 nga ana e parlamentit.

Ajo që është më flagrante ka të bëjë me atë që shkrihen shumë institucione, ndërpriten shumë mandate dhe në mënyrë të beftë krijohen 7 apo 8 institucione të reja, të cilat do të realizojnë të gjitha proceset e rëndësishme të emërimit, shkarkimit, vlerësimit të gjyqtarëve. Një trupë e përbërë nga 7 apo 8 përfaqësues, të cilët të gjithë emërohen nga maxhoranca aktuale politikisht. Shkohet deri aty sa Presidenti i Republikës konsiderohet një post politik dhe duhet të largohet nga drejtimi i KLD-së. Krijohet një mekanizëm i ngjashëm me KLD, por me një emër tjetër dhe në krye të këtij institucioni vihet një njeri që mund të vijë atje i zgjedhur jo me 71, 73 vota siç mund të zgjidhet Presidenti i Republikës, por me një shumicë të thjeshtë që do të thotë me 36 apo 40 vota në parlament. Pra, ky person nuk konsiderohet politik, ndërkohë që presidenti i cili ka një status tjetër, konsiderohet politik.

Krijohen mekanizma me juristë të huaj që vijnë nga vende partnere. Këta do të monitorojnë gjithçka. Unë kam të drejtën të ngre pyetjen: pse një jurist që vjen nga një vend i BE-së paska më shumë besueshmëri dhe jepka garanci që e do më shumë Shqipërinë se presidenti i këtij vendi?

Mund ta pranojmë për një moment që presidenti aktual nuk ka integritetin e duhur. Po presidentët e tjerë që do të vijnë më pas? Pse i gjykojmë në këtë këndvështrim? Pra, janë disa gjëra që kanë të bëjnë jo vetëm me dimensionin e lirive themelore, por edhe me atë shtetëror dhe kushtetues. Unë besoj gjithmonë tek mekanizmi. Kurrë nuk besoj më shumë tek individi se tek mekanizmi. Çdo individ që nga presidenti e deri tek qytetari më i thjeshtë duhet të ketë raporte ligjore, por dhe garantuese nga mekanizmi. Jo individi të garantojë shoqërinë, mekanizmi ta garantojë shoqërinë. Në këtë kontekst, unë kam kulturën time politike dhe juridike. I mohohet një gjyqtari i cili duhet të shkarkohet nga detyra, një proces i ligjshëm gjyqësor. Ne i garantojmë sot një krimineli që ka kryer vrasje apo krime të rënda, një gjykim në të 3 shkallët e gjyqësorit, madje ai mund të shkojë deri në Strasburg. Një gjyqtari, i cili parashikohet të shkarkohet nesër nga politika, i mohohet dhe i refuzohet e drejta në gjykatë për ta kontestuar këtë vendim.

Pra, janë disa çështje që janë esencialisht parimore, themelore që nuk përkojnë kurrë me kontekstin e shekullit në të cilin jetojmë dhe me zhvillimin që ka Shqipëria. Të gjitha këto janë shqetësimet parimore që unë kam prezantuar.

Le të ndalemi një moment tek një tjetër letër që ju i keni dërguar kryebashkiakut të Tiranës. Në media është publikuar kjo letër, ku ju shprehni shqetësimin tuaj dhe të shtresës së ish-të përndjekurve politikë për një bunker që po ndërtohet pranë Ministrisë së Brendshme. Në këtë letër ju kërkoni nga kryebashkiaku një përgjigje dhe një reflektim. Deri tani, a keni marrë një përgjigje nga zoti Veliaj?
Ju falënderoj për pyetjen, sepse çështja është shumë e ndjeshme. Ka ndjeshmëri jo vetëm tek ish-të përndjekurit politikë, por në tërësi tek shoqëria shqiptare. Sot ka breza të tërë që kanë ende të pashëruar, në kuptimin psikologjik apo të jetës së përditshme, jo vetëm reminishencën e asaj kohe por edhe dhunën psikologjike, shoqërore, fizike dhe gjithçka tjetër që solli ai regjim. Bunkeri nuk është vetëm simbolik, ai është edhe dhimbje dhe simbol i prapambetjes së Shqipërisë. Bunkeri është shenja e dhunës ideologjike, skllavërim i çdo njeriu. Natyrisht, impulsin e mora nga një takim që pata me përfaqësues të shoqatave të ish-të përndjekurve.

I kam kërkuar kryetarit të bashkisë që të informohem për projektin, cila është ecuria ligjore, i kam kërkuar gjithashtu që duhet bërë kujdes të mos cenohen e provokohen sensibilitete të tilla të shtresave të caktuara, por edhe të shoqërisë në përgjithësi. Deri tani nuk kam një përgjigje. Natyrisht, ka kaluar koha e afateve të parashikuara nga pikëpamja administrative për një përgjigje. Unë nuk besoj që Bashkia e Tiranës dhe kryetari i bashkisë nuk e njohin institucionin e Presidentit të Republikës. Besoj që ata e respektojnë shtetin dhe i njohin institucionet e shtetit. Besoj se ata do të reagojnë dhe do të reflektojnë në këtë detyrim ndaj shtetit dhe institucioneve.

Një tjetër çështje e diskutuar ka qenë përplasja mes presidentit dhe ministrit të Jashtëm lidhur me përfaqësimin e Shqipërisë në OSBE. Sipas shtypit, ambasadori Spiro Koçi është kthyer në Tiranë duke respektuar kërkesën e ministrit për t’u kthyer në atdhe, ndërkohë që ju nuk e keni dekretuar lirimin e tij. Si do të zgjidhet kjo çështje, do të dekretoni lirimin e ambasadorit Spiro Koçi, do të zëvendësohet me një tjetër… A ka rrugëzgjidhje?

Situata e krijuar është krejt e paprecedentë. Në gjykimin tim, nuk ka asnjë lloj lidhje me një shtet normal, me një shoqëri normale, jo vetëm me Kushtetutën dhe ligjet, por edhe me sjelljen dhe etikën institucionale e shoqërore. Në mënyrë kategorike, ambasadori emërohet dhe lirohet nga detyra me dekret të Presidentit të Republikës. Nuk ka asnjë rast ex-officio që të ndërhyhet dhe të ndryshojë këtë parashikim kushtetues. Kjo është kategorike.

Ka një propozim korrekt, të bazuar në ligj, nga ana e kryeministrit për të liruar nga detyra ambasadorin tonë në OSBE. Ka po kështu, një përgjigje dhe një qëndrim të presidentit ndaj rastit konkret për specifikën që ka rasti, për interesa shtetërore. Edhe vetë parashikimi ligjor është lënë i tillë që në rast të interesave të veçanta shtetërore, mandati shkon përtej asaj që është parashikuar në ligj, për një afat të caktuar në varësi të çështjes që ka interesi shtetëror. Në OSBE, deri në fund të këtij viti ne kemi një interes shtetëror për të monitoruar presidencën e OSBE-së dhe për të parë se si funksionon kjo presidencë. Akti që ka pasuar këtë qëndrim të Presidentit të Republikës, jo vetëm që është i paprecedentë, duke i ndërprerë rrogën ambasadorit, duke i ndërprerë buxhetin për mbajtjen e aktivitetit të ambasadës, unë besoj që nuk ka shpjegim tjetër, përveçse një akt anarkist. Unë e konsideroj si një qëndrim e veprim anarkist, që nuk ka lidhje me shtetin ligjor, me shtetin normal dhe etikën e kodin normal të funksionimit të institucioneve. Nëse dikush tjetër në këtë realitet më gjen një term tjetër për ta përdorur. Por, fakti është që injorohet Kushtetuta, nuk respektohet institucioni i Presidentit të Republikës. Atëherë, mbetemi për të thënë se çfarë mund të ndodhë nëse dikush si një individ me pushtet e fuqi financiare, policore mund të marrë çdo vendim në dëm të një individi, sepse ai e shikon ashtu nga këndvështrimi i tij personal.

Zoti president, në intervista të mëparshme ju keni deklaruar se ju dhe familja juaj jeni në survejim nga elementë të caktuar që punojnë në administratën shtetërore. Po kështu, ju keni deklaruar se do të kërkoni hetim në një moment të përshtatshëm, hetim të cilin nuk e keni kërkuar deri më tani. A është kjo një shenjë mosbesimi që ju keni ndaj institucioneve të drejtësisë dhe ndaj prokurorisë në veçanti?

Natyrisht që ky qëndrim dhe reagim ka brenda mosbesimin. Unë e kam deklaruar dhe herë të tjera: konstatoj një ndikim dhe interferim jo të paktë të politikës, të qeverisë mbi institucionet e drejtësisë. E kam shprehur disa herë këtë shqetësim. Kjo është një çështje e rëndë, por jo më e rënda në realitetin shqiptar, e cila nuk duhet të shmangë vëmendjen nga çështjet që janë vërtet shumë serioze dhe në interes të publikut dhe të shtetit shqiptar që meritojnë një trajtim parësor. Është një çështje që ka problematika të rënda në vetvete. Pa diskutim që është dhe doza e një mosbesimi për shkak se përfshirja në të e pjesëtarëve të administratës shtetërore dhe ndikimi që ka vendosur qeveria mbi drejtësinë, më rezervojnë që unë të hedh hapa të tjerë. Por, është një çështje e cila nuk ka rrezik të prezumimit dhe të moshetimit. Në momentin më të përshtatshëm dhe unë mendoj që do të ketë një të tillë, jo vetëm që do të bëhet publike, por do të kërkohet në mënyrë transparente e të drejtpërdrejtë hetimi i të gjithë elementëve.

Zoti president, si janë marrëdhëniet tuaja me drejtues të institucioneve shtetërore ose të qeverisë. Nuk kam parasysh këtu thjesht marrëdhënien shkresore, por flas për një marrëdhënie bashkëpunuese. Mbaj mend, më herët ju realizonit takime të vazhdueshme me kreun e Kuvendit, kryeministrin, ministrin e Jashtëm, por edhe drejtues të institucioneve të tjera. A vazhdon ende kjo marrëdhënie bashkëpunuese apo është ftohur me kalimin e viteve?
Dëshiroj t’ju garantoj se ka një bindje të palëkundur dhe një qëndrim të Presidentit të Republikës për të ruajtur dhe për të pasur marrëdhënie korrekte institucionale. Marrëdhëniet institucionale nuk konfondohen me marrëdhëniet personale dhe anasjellas. Por, natyrisht nëse do të flasim për takime formale, është gjithnjë presidenti që pret përfaqësuesit e institucioneve të tjera. Nuk mund të shkojë presidenti tek institucionet e tjera. Kanë qenë dhe janë të mirëpritur kryeministri, kryetari i Kuvendit, ministrat. Kam takime në vijimësi.

Me kryeministrin nuk është se kemi pasur ndonjë takim formal në zyrë, vetëm jemi takuar në mënyrë joformale në aktivitete sociale apo diplomatike. Kjo ndoshta edhe për faktin që kryeministri nuk ka pasur çështje konkrete për të diskutuar me presidentin, siç ka pasur në të shkuarën. Ka qenë dhe vazhdon të jetë i mirëpritur. Kam pasur takim me kryetarin e Kuvendit për të diskutuar çështjet e reformës në drejtësi. Kam pasur takime me disa ministra për çështje të ndryshme. Nuk shoh asnjë ngërç në raportet e komunikimit institucional. Në radhë të parë, presidenti është institucion dhe së dyti është në mikpritje gjithmonë të çdo përfaqësuesi të institucioneve shtetërore. Edhe për koordinim, unë do të parapëlqeja dhe do të vlerësoja takime që i shkojnë koordinimit dhe sjelljes institucionale për çështje të rëndësishme të vendit.

Shumë nga paraardhësit tuaj gjatë 25 viteve të pluralizmit, në këndvështrimin tim kanë hasur vështirësi në gjetjen e një ekuilibri mes qëndrimit politik dhe atij kushtetues. Ju a e keni gjetur këtë ekuilibër?
Detyra e individit që hyn në zyrën e Presidentit të Republikës është që të bëjë të gjitha përpjekjet maksimale që të sillet në një mënyrë për të gjetur ekuilibrat. Natyrisht, ka pasur një veprim për ta dërguar presidentin në këndin e portretizimit politik partiak. Ka pasur vetëm një arsye apo argument, që unë nuk jam përdorur kundër opozitës së sotme, Partisë Demokratike. Dhe kjo ka qenë konsiderata e vetme përse nuk jam përdorur politikisht. Unë nuk e gjykoj që presidenti duhet të përdoret politikisht kundër një force të caktuar. Nuk jam përdorur dhe nuk përdorem as kundër PD-së dhe as kundër PS-së apo partive të tjera në raportet që kanë këto parti me njëra-tjetrën.

Kjo nuk më ka penguar asnjëherë për të ndërtuar një veprim serioz të presidentit. Nuk ka pasur asnjëherë një akuzë publike të mbështetur mbi prova apo fakte që presidenti është sjellë në mënyrë partizane. Ka tejkaluar çdo tolerancë në kuptimin politik institucional, adresime të padenja nga foltorja e parlamentit për Presidentin e Republikës. Këto, për “fajin” e vetëm se ka kthyer ligje për t’u riparë në parlament, që në fakt është e drejtë kushtetuese e presidentit. Nuk prezumohet që presidenti ka gjithnjë të drejtë kur kthen një ligj, mund që edhe presidenti të mos ketë të drejtë. Prandaj është e drejta e parlamentit për ta rrëzuar dekretin. Por, kjo s’do të thotë që individët në parlament kanë të drejtë ta sulmojnë, fyejnë presidentin pse ai bëri një akt kushtetues. Pra, kemi një realitet të infektuar në kontekstin partizan të fjalës, i cili ka përcjellë tek media dhe qytetarët e thjeshtë një raport të prezumuar, të acaruar mes presidentit dhe shumicës qeveritare.

Këto kanë qenë vazhdimisht të sforcuara dhe nuk kanë gjetur terren për ta manipuluar opinionin publik. Unë vazhdimisht mundohem të jem në kontakt me perceptimin e opinionit, me qytetarë të thjeshtë, por edhe me grupacione që bëjnë analiza dhe bien në konkluzione për mënyrën se si ecën në tërësi shoqëria shqiptare dhe më rezulton se veprimet e presidentit nuk kanë pasur asnjë dozë partizanizmi, por kanë qenë të argumentuara institucionalisht. Nuk pretendoj perfeksion në qëndrime, por edhe në rastet kur mungon perfeksioni, shoqëria e ka mekanizmin për të korrigjuar. Nuk ka qenë asnjëherë e nevojshme të injektohen viroza të prodhuara në mënyrë artificiale.

Ju me të drejtë e përmendët, ka pasur edhe në të shkuarën debate dhe qëndrime jorelaksuese mes presidentit dhe qeverisë. Por, në rastin konkret është vetëm fakti që ky president nuk përdoret kundër një partie, që është opozita e sotme. Dhe unë nuk do përdorem kundër një partie, qoftë në opozitë apo pushtet. Ky është koncepti im për seriozitetin që duhet të manifestojë Presidenti i Republikës gjatë ushtrimit të detyrës.

Nëse nuk do të kemi surpriza, viti 2017 do të jetë një vit i dyfishtë elektoral. Në kuptimin që kemi zgjedhjet presidenciale dhe parlamentare. Ndoshta është pak herët për të folur, por duket se ka një paqartësi, cilat zgjedhje do të jenë më herët. Ose thënë me shqip, presidenti i ardhshëm do të zgjidhet nga parlamenti i ri apo ai aktual?
Është e qartë, në Kushtetutë dhe në ligj. Në rastet kur koincidon zgjedhja e presidentit me zgjedhjet parlamentare, presidentin e zgjedh parlamenti që do të shpërndahet. Pra, parlamenti aktual përpara se të shpërndahet dhe të shkojë në fushatë elektorale për zgjedhjet e ardhshme, zgjedh presidentin e ri të vendit. Por, ky president e merr detyrën kur mbaron mandati i Presidentit të Republikës. Është thjesht akti procedural pra, i zgjedhjes. Ndërsa, presidentin e ri do ta kemi në detyrë në 24 korrik të vitit 2017.

(m.k/GazetaShqiptare/BalkanWeb)