Ishte e qartë se Nikolai dhe Galina Shatilo kishin vendosur me mençuri të largoheshin nga shtëpia e tyre. Gjithçka që mbeti dje ishte një gërmadhë që digjej, pa çati, trungje në mure dhe një shasi me shenja ishte gjithçka që kishte mbetur nga Lada e tyre në garazh.

Gjashtë raketa Grad kishin dalë nga askund në orën 22:00 një natë më parë, tha Max, 30 vjeç, një anëtar i ekipit vullnetar të forcave të mbrojtjes territoriale, i vendosur në shtëpinë përballë. Dy u ulën pikërisht në shtëpinë e Shatilos me tulla, pranë urës në periferinë perëndimore të Kievit, Irpin, pika e fundit e nxehtë në luftën e Rusisë në kryeqytetin ukrainas.

Fqinjët ishin të shokuar, duke qarë teksa shikonin rrënojat. Mund të ishin ata. Shatilos kishin marrë vendimin për t’u larguar nga periferia tre ditë më parë, tha Max. Miqtë e tyre kishin qëndruar.

Dhjetë ditë më parë dhjetëra mijëra njerëz ishin ende në Irpin, një qytet në pyllin në skajin perëndimor të Kievit që përshkon lumin pas të cilit ka marrë emrin.

Fundjavën e kaluar, granatimet vranë një familje që sapo kishte kaluar lumin ndërsa përpiqej të arratisej, në dërrasat e vendosura pasi ura kryesore u hodh në erë për të ndaluar përparimin rus. Kjo ndau mendimet e banorëve – disa u bindën edhe më shumë të iknin, por disa kishin frikë të shkonin në rrugë për të shpëtuar, duke u zhytur në bodrume.

Më pas erdhi lajmi se kolona e gjatë ruse e tankeve, artilerisë dhe kamionëve të furnizimit që kishin ngecur në një linjë 25 milje poshtë anës perëndimore të kryeqytetit, kishin mundur të lëviznin dhe të ripozicionoheshin.

 Methode Times Prod Web Bin 440c6820 A313 11ec 9096 4a7874fe33ed
Methode Times Prod Web Bin 440c6820 A313 11ec 9096 4a7874fe33ed

Artileria, e vendosur në pyllin përtej qytetit, për dy ditët e fundit ka qëlluar në të gjithë Irpin dhe qytetin fqinj të konviktit të Bucha.
Efekti është një gjë, qëllimi është një tjetër: nuk ka ende asnjë shtytje në qytet, me rusët që duket se po konsolidohen, si dhe vazhdojnë rrethimin e tyre në jug.

Nga ura mund të shihej gjithashtu një kolonë tymi që ngrihej nga Hostomel, distrikti tjetër në veriperëndim, ku një betejë për kontrollin e fushës ajrore është ndezur përpara dhe mbrapa që në ditët e para të luftës.

“Ganatimet janë të rastësishme”, tha Erik, 30 vjeç, një ushtar që ruan urën ndërsa refugjatët kalonin poshtë saj. “Nuk ka asnjë qëllim, asnjë synim konkret. Thjesht qëllojnë në vende të ndryshme”. Taktika, me shumë gjasa, është thjesht të tmerrohen banorët e Irpinit, për ta bërë atë një objektiv më të lehtë më vonë.

0c50668297eaa3a717fc6602911e9ebe
0c50668297eaa3a717fc6602911e9ebe

Në vetë qytetin, breshëri të shtënash shfaqen befas nga pylli.
Përsëri, të shtënat dukej se nuk kishin qëllim. Nuk pati asnjë sulm tokësor në asnjërin drejtim. Ukrainasit qëllonin me artilerinë e tyre në pozicionet e padukshme ruse, por nga shumë më poshtë vijës, gjithashtu jashtë syve në zonën e tyre të pyllit.

Zhurmat e bombardimeve ishin të mjaftueshme për të përzënë 500 njerëz të tjerë nga paraburgimi i tyre gjatë mëngjesit. Ata mbanin çanta dhe mbajtëse kafshësh. Të moshuarit u mbështetën në shkopinj ecjeje dhe njëri-tjetrin, më të pambrojturit i ndihmuan ose merreshin me barelë nga vullnetarët.

Një minibus i kuq, i zbukuruar me një kryq gjigant të varur nga pasqyra e pamjes së pasme, kaloi nëpër rrugë për të inkurajuar banorët që të vinin tani, rsa mundeshin. Radhë makinash të braktisura ishin parkuar aty ku ura dilte.

 Methode Times Prod Web Bin 8ab7d084 A313 11ec 9096 4a7874fe33ed
Methode Times Prod Web Bin 8ab7d084 A313 11ec 9096 4a7874fe33ed

Pas më shumë se dy javësh në bodrumet e tyre, banorët e rinj pulitnin sytë në dritë ndërsa dolën dhe shikonin me sy hapur skenat e shkatërrimit përreth tyre.

Më në fund ishte koha për t’u larguar, tha Irina Shcherbatyuk, 26 vjeç, një punonjëse e sallonit të bukurisë, e cila megjithatë kishte gjetur kohë për të aplikuar grimin e saj dhe të vendosje një palë qerpikë fals. Ajo nuk kishte qenë e frikësuar, tha ajo, edhe pse të gjithë rreth saj të moshuarit që hipnin në autobusë dhe ambulancat në pjesën e pasme dridheshin nga frika.

Vendi ku Tatyana Perebeynos, djali i saj adoleshent, Nikita, dhe vajza e vogël, Alise, ishin vrarë saktësisht një javë më parë ishte ende i zi me shenjat e granatimeve.

Pas, kupolat e paprekura të Kishës së Shën Gjergjit ishin një kontrast i artë me vorbullat e borës që zvarriteshin drejt refugjatëve të rrëmbyer poshtë. Inspektimi më i afërt tregoi xhamat e saj të thyera. Ndërtesa pranë stacionit të autobusit ku vdiqën Tatyana, Nikita dhe Alise kishte qenë kapelja e saj anësore.

 Methode Times Prod Web Bin 627bcd52 A302 11ec 9096 4a7874fe33ed
Methode Times Prod Web Bin 627bcd52 A302 11ec 9096 4a7874fe33ed

Pesëdhjetë metra më poshtë rrugës ishte një vrimë më e vogël në tokë, kjo e shkaktuar nga një predhë mortajash që kishte rënë pasditen e mëparshme, sipas Maksym Khambir, 27 vjeç, një tjetër nga fqinjët e afërt të Shatilos.

Ishte e lehtë për të kuptuar pse ai dhe babai i tij 50-vjeçar hezitonin të hiqnin dorë dhe të shkonin: shtëpia e tyre e madhe prej druri, e cila nuk do të dukej e pavend në një vendpushim skish zviceran, duhet të ketë qenë një shtëpi idilike në çdo vit tjetër: pranë lumit dhe me pamje nga pylli.

Një tufë dhish përshkoi rrugën, duke bërë gosti me tepricat e mbetura që ishin braktisur nga banorët e qytetit.
“Kjo është ajo që ne kemi,” tha ai. “Është gjithçka që kemi.”

Ai nuk u zmbraps ndërsa një ambulancë kaloi, duke shkuar në drejtim të kundërt, drejt sigurisë së qendrës së qytetit. /The Times/

Për t’u bërë pjesë e grupit "Balkanweb" mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë. Grupi Balkanweb