Burrë shteti i Luftës së Ftohtë flet për Putinin, Kinën dhe momentin e ri të rrezikut
Intervistoi Niall Ferguson/ The Times
Henry Kissinger mbushi 99 vjeç më 27 maj. I lindur në Gjermani në kulmin e hiperinflacionit të Vajmarit, ai nuk ishte ende dhjetë vjeç kur Hitleri erdhi në pushtet dhe ishte vetëm 15 vjeç kur ai dhe familja e tij zbarkuan si refugjatë në qytetin e Nju Jorkut. Është disi pothuajse po aq e habitshme që ky ish-sekretar i shtetit i SHBA-së dhe gjigant i gjeopolitikës u largua nga posti 45 vjet më parë.

Ndërsa shkon drejt shekullit të tij, Kissinger nuk ka humbur asgjë nga fuqia intelektuale që e dallonte nga profesorët dhe praktikuesit e tjerë të politikës së jashtme të brezave të tij dhe të brezave të mëpasshëm. Gjatë kohës që kam kaluar duke shkruar vëllimin e dytë të biografisë së tij, Kissinger ka botuar jo një, por dy libra – i pari, bashkëautor me ish-CEO-n e Google Eric Schmidt dhe shkencëtarin kompjuterik Daniel Huttenlocher, mbi inteligjencën artificiale, i dyti një përmbledhjea e gjashtë rasteve studimore biografike në udhëheqje.

Ne takohemi në vendstrehimin e tij rural, thellë në pyllin e Konektikatit, ku ai dhe gruaja e tij, Nancy, kanë kaluar pjesën më të madhe të kohës që nga fillimi i Covid. Pandemia kishte anën e saj pozitive për ta. Ishte hera e parë në 48 vjet martesë që Dr Kissinger-i, u ndal me forcë. I shkëputur nga tundimet e restoranteve të Manhatanit dhe banketeve të Pekinit, ai ka humbur kilogramë. Edhe pse ai ecën me shkop, varet nga një aparat dëgjimi dhe flet më ngadalë se sa më parë në atë baritonin e pagabueshëm të bretkosës së demave, mendja e tij është aq e mprehtë si kurrë më parë.

Kissinger nuk e ka humbur aftësinë e tij as për të zemëruar profesorët liberalë dhe progresivë ose “zgjuar” studentët që dominojnë Harvardin, universitetin ku ai ndërtoi reputacionin e tij si studiues dhe intelektual publik në vitet 1950 dhe 1960.

Çdo sekretar shteti dhe këshilltar për sigurinë kombëtare (posti i parë që mbajti në qeveri) i është dashur të bëjë zgjedhje midis opsioneve të këqija dhe atyre më të këqija. Antony Blinken dhe Jake Sullivan, të cilët aktualisht mbajnë ato pozicione, vitin e kaluar braktisën popullin e Afganistanit te talebanët dhe këtë vit po derdhin armë në vlerë prej dhjetëra miliarda dollarësh në zonën e luftës që është Ukraina. Në një farë mënyre, këto veprime nuk ngjallin sulmin që i është drejtuar Kissinger-it ndër vite për rolin e tij në ngjarje të tilla si Lufta e Vietnamit (një sasi e konsiderueshme kritikash kanë ardhur edhe nga e djathta, megjithëse për arsye shumë të ndryshme).

Asgjë nuk mund të ilustrojë më mirë aftësinë e tij për të tërbuar majtas dhe djathtas sesa polemika e ndezur nga fjalimi i tij i shkurtër në Forumin Ekonomik Botëror në Davos më 23 maj. “Henry Kissinger: Ukraina duhet t’i japë Rusisë territor” ishte titulli i The Telegraph, duke ngjallur numra pothuajse të barabartë të cicërimave të tërbuara nga progresistët që kanë shtuar ngjyrat blu dhe të verdha të Ukrainës në versionin më të fundit të flamurit të krenarisë dhe neokonservatorët që po përpiqen për një fitore të Ukrainës dhe ndryshimin e regjimit në Moskë. Në një përgjigje të ashpër, presidenti ukrainas, Volodymyr Zelensky, akuzoi Kissingerin se po favorizonte zbutjen e Rusisë fashiste në stilin e vitit 1938.

Gjëja më e çuditshme rreth zemërimit ishte se Kissinger nuk tha asgjë të tillë. Duke argumentuar se një lloj paqeje duhet të negociohet përfundimisht, ai thjesht deklaroi se “vija ndarëse [midis Ukrainës dhe Rusisë] duhet të jetë një kthim në status quo ante” – që do të thotë situatën përpara 24 shkurtit, kur pjesë të Donetsk dhe Luhansk ishin nën kontrollin e separatistëve pro-Moskë dhe Krimea ishte pjesë e Rusisë, siç ka ndodhur që nga viti 2014. Kjo është ajo që vetë Zelensky e ka thënë në më shumë se një rast, megjithëse disa zëdhënës ukrainas kanë argumentuar kohët e fundit për një rikthim në kufijtë e para 2014.

Keqinterpretime të tilla nuk janë asgjë e re për Kissinger. Kur ai po përpiqej të bindte Barack Obamën të tërhiqej nga Afganistani, zëvendëspresidenti, Joe Biden, tërhoqi një analogji fatkeqe me ish-presidentin e turpëruar të SHBA Richard Nixon. “Ne duhet të jemi në rrugën tonë për të dalë”, i tha ai diplomatit veteran Richard Holbrooke, “për të bërë atë që bëmë në Vietnam”. Holbrooke, përfaqësuesi special i Obamës për Afganistanin dhe Pakistanin, u përgjigj se ai “mendonte se kishim një detyrim ndaj njerëzve që na kishin besuar”. Përgjigja e Biden ishte zbuluese: “Në djall ajo”, thuhet se i tha ai Holbrooke. “Nuk duhet të shqetësohemi për këtë. Ne e bëmë atë në Vietnam. Nixon dhe Kissinger ia dolën mbanë.”

Megjithatë, realiteti ishte, përsëri, krejt ndryshe. Nixon dhe Kissinger e hodhën poshtë tërësisht idenë e braktisjes së Vietnamit të Jugut në fatin e tij, siç i kërkuan protestuesit kundër luftës në vitin 1969. Në vend që të iknin, ata kërkuan të arrinin “paqe me nder”. Strategjia e tyre e “Vietnamizimit” ishte në fakt një version i asaj që SHBA po bën sot në Ukrainë: sigurimin e armëve në mënyrë që vendi të mund të luftojë për të mbështetur pavarësinë e tij, në vend që të mbështetet në çizmet e SHBA në terren.

Tipat e Harvardit dhe Yale do të përçarten edhe më shumë kur e shohin Nixon si një nga gjashtë ekzemplarët në Lidershipin e Kissingerit, duke u përplasur me Konrad Adenauer, Charles de Gaulle, ish-presidentin egjiptian Anwar Sadat, kryeministrin e parë të Singaporit, Lee Kuan Yew dhe Margaret Thatcher (përfshirja e së cilës do të bëjë që edhe tipat e Oksfordit dhe Kembrixhit të belbëzojnë).

E pyes Kissingerin se si Nixon – i vetmi president i detyruar të japë dorëheqjen – meriton një kapitull për veten e tij në një libër mbi udhëheqjen. A nuk është ai një rast studimor se si të mos drejtosh? Kissinger fillon me verdiktin e përmbledhur për Watergate të dhënë nga Bryce Harlow, operatori me përvojë në Uashington, i cili kishte qenë ndërlidhësi i Nixon me Kongresin: “Një budalla i mallkuar hyri në Zyrën Ovale dhe bëri siç i thanë” – që do të thotë se dikush në Shtëpinë e Bardhë e kishte marrë Nixon shumë literalisht.

“Si një propozim i përgjithshëm,” thotë Kissinger, “asistentët u detyrohen drejtuesve të tyre në politikë që të mos mbahen pas deklaratave emocionale [për] gjëra që ju e dini se nuk do t’i bënin, pas reflektimit të mëtejshëm.” Kishte shumë raste kur, në gjaknxehtësinë e momenit, ose për t’i bërë përshtypje shoqërisë prezente, Nikson jepte urdhra verbale të papërmbajtura. Kissinger mësoi shpejt të mos vepronte sa herë që Nixon e urdhëronte të “bombardonte ferrin” nga dikush.

“Nëse shikoni Watergate,” argumenton ai, “ishte me të vërtetë një varg shkeljesh” – duke filluar me thyerjet në selinë e Komitetit Kombëtar të Partisë Demokratike rivale, të cilat u urdhëruan nga fushata për të rizgjedhur Nixon në 1972. Ato shkelje më pas “u bashkuan në një hetim. Mendova atëherë dhe mendoj tani se ata e meritonin censurën; ata nuk kërkonin largimin nga detyra.”

Nga këndvështrimi i Kissinger-it, Watergate ishte një katastrofë sepse shkatërroi strategjinë e zgjuar të politikës së jashtme që ai dhe Nixon kishin hartuar për të forcuar pozicionin e Shteteve të Bashkuara, të cilat në fakt kishin humbur Luftën e Ftohtë kur erdhën në detyrë në janar 1969.

“Ne kishim një dizajn madhështor,” kujton ai. “[Nixon] donte t’i jepte fund Luftës së Vietnamit me kushte të nderuara… Ai donte t’i jepte aleancës Atlantike një drejtim të ri strategjik. Dhe mbi të gjitha ai donte të shmangte një konflikt [bërthamor] [me Bashkimin Sovjetik] përmes politikës së kontrollit të armëve.

“Dhe më pas ishte misteri i paeksploruar i Kinës. [Nixon] shpalli që në ditën e tij të parë se donte të hapej në Kinë. Ai e kuptoi se kjo ishte një mundësi strategjike, se dy kundërshtarë të Shteteve të Bashkuara ishin në konflikt me njëri-tjetrin”, një referencë për luftën kufitare që shpërtheu midis Bashkimit Sovjetik dhe Kinës në vitin 1969, pasi dy fuqitë më të mëdha komuniste ishin ndarë mbi çështje ideologjike tetë vjet më parë. “Në emër të tij dhashë një udhëzim që të përpiqemi të vendosim veten më afër Kinës dhe Rusisë sesa ata me njëri-tjetrin.” Këto tendenca, thotë ai, po bashkoheshin në vitin para se të shpërthente skandali Watergate.

“Në fund të presidencës së Niksonit, kishte një paqe në Vietnam, e cila në kushtet e saj ishte e nderuar dhe e qëndrueshme nga një president që kishte mbështetjen e brendshme. Ne kishim ribërë politikën e Lindjes së Mesme”, duke dëbuar efektivisht sovjetikët nga rajoni dhe duke vendosur SHBA-në si ndërmjetësues të paqes midis arabëve dhe izraelitëve. “Dhe ne ishim hapur ndaj Kinës dhe [negociuam kufizimin e armëve strategjike] me Rusinë. Fatkeqësisht, mbështetja e brendshme u shpërbë. Në vend që t’i shfrytëzonim ato mundësi, ne u detyruam nga debakli i brendshëm i Nixon-it që thjesht të mbaheshim.

Nixoni që del nga Udhëheqja e Kissinger-it është një figurë tragjike – një strateg mjeshtër, mbulimi i paskrupullt i krimit të ekipit të tij të fushatës së rizgjedhjes shkatërroi jo vetëm presidencën e tij, por gjithashtu dënoi Vietnamin e Jugut me shkatërrim. As kjo nuk ishte e gjitha. Ishte disfata në Vietnam, sugjeron Kissinger, ajo që e vendosi SHBA-në në një spirale në rënie të polarizimit politik.

“Konflikti”, shkruan ai, “prezantoi një stil debati publik të zhvilluar gjithnjë e më pak mbi thelbin sesa për motivet dhe identitetet politike. Zemërimi ka zëvendësuar dialogun si një mënyrë për të kryer mosmarrëveshjet dhe mosmarrëveshja është bërë një përplasje kulturash.”

Unë pyes nëse SHBA është më e ndarë sot se në kohën e Vietnamit.

“Po, pafundësisht më shumë,” përgjigjet ai.

I befasuar, i kërkoj të shtjellojë. Në fillim të viteve 1970, thotë ai, ekzistonte ende mundësia e dypartiakes. “Interesi kombëtar ishte një term kuptimplotë, nuk ishte në vetvete objekt debati. Kjo ka marrë fund. Çdo administratë tani përballet me armiqësinë e pandërprerë të opozitës dhe në një mënyrë që është ndërtuar mbi premisa të ndryshme… Debati i padeklaruar, por shumë real në Amerikë tani për tani është nëse vlerat themelore të Amerikës kanë qenë të vlefshme,” me të cilën ai nënkupton të shenjtën, statusi i Kushtetutës dhe përparësia e lirisë individuale dhe barazisë para ligjit.

Një republikan që nga vitet 1950, Kissinger shmang të deklarojë në mënyrë eksplicite se ka elementë në të djathtën amerikane që tani duket se i vënë në dyshim ato vlera. Por padyshim që ai nuk është më i entuziazmuar nga tipa të tillë populistë sesa ishte në kohën e Barry Goldwater, kandidati për president të viteve 1960, i cili ishte një mbrojtës i madh i individualizmit dhe një antikomunist i ashpër. Në të majtën progresive, thotë ai, njerëzit tani argumentojnë se “nëse këto vlera bazë nuk përmbysen dhe nuk ndryshohen parimet e ekzekutimit [të tyre], ne nuk kemi të drejtë morale as të zbatojmë politikën tonë të brendshme, aq më pak politikën tonë të jashtme”. Kjo “nuk është ende një pikëpamje e zakonshme, por është mjaft e fortë për të çuar çdo gjë tjetër në drejtimin e saj dhe për të parandaluar politikat unifikuese… [Ajo] është [një pikëpamje e mbajtur] nga një grup i madh i komunitetit intelektual, që ndoshta dominon të gjitha universitetet dhe universitetet dhe shumë media.”

Unë pyes: “A mund ta rregullojë ndonjë udhëheqës këtë?”

“Ajo që ndodh nëse keni ndarje të pakalueshme është një nga dy gjërat. Ose shoqëria shembet dhe nuk është më e aftë të kryejë misionet e saj nën udhëheqjen, ose i kapërcen ato…”

“A ka nevojë për një goditje të jashtme apo një armik të jashtëm?”

“Kjo është një mënyrë për ta bërë atë. Ose mund të keni një krizë të pakontrollueshme të brendshme.”

E kthej te lideri më i vjetër i profilizuar në librin e tij, Konrad Adenauer, i cili në vitin 1949 u bë kancelari i parë i Gjermanisë Perëndimore. Në takimin e tyre të fundit – pasi sigurisht Kissinger i njihte të gjashtë personalisht – Adenauer pyeti: “A është ende në gjendje ndonjë lider të zhvillojë një politikë të vërtetë afatgjatë? A është ende i mundur lidershipi i vërtetë sot?” Kjo është me siguri pyetja që po bën vetë Kissinger, gati gjashtë dekada më vonë.

Lidershipi është bërë më i vështirë, thotë ai, “për shkak të kombinimit të rrjeteve sociale, stileve të reja të gazetarisë, internetit dhe televizionit, të cilat të gjitha fokusojnë vëmendjen në afat të shkurtër”.

Kjo na sjell në pikëpamjen e tij shumë të veçantë për lidershipin. Ajo që kishte të përbashkët gjashtëshja e tij e liderëve ishin pesë cilësi: ata ishin tregues të të vërtetave të vështira, kishin vizion dhe ishin të guximshëm. Por ata ishin gjithashtu të aftë të kalonin kohën vetëm, në vetmi. Dhe ata nuk kishin frikë nga përçarja.

“Duhet të ketë një moment reflektimi në jetën e liderit”, thotë ai, duke treguar kohën e mërgimit të brendshëm të Adenauer-it në Gjermaninë naziste; Koha e de Golit si i burgosur gjerman në Luftën e Parë Botërore; Vitet e shkretëtirës së Niksonit në mesin e viteve 1960 pasi ai kishte humbur ofertat si për presidencën ashtu edhe për guvernatorin e Kalifornisë; Koha e burgut të Sadatit kur Egjipti ishte ende nën kontrollin britanik. Disa nga pasazhet më të habitshme të librit kanë të bëjnë me këto periudha izolimi. “Dominimi i vetvetes duhet të bëhet një lloj zakoni,” shkroi de Gaulle si një i burgosur, “një refleks moral i fituar nga një gjimnastikë e vazhdueshme e vullnetit, veçanërisht në gjërat më të vogla: veshjen, bisedën, mënyrën se si mendon”.

Në vitin 1932, presidenti i ardhshëm francez e quajti “vetëdisiplinën e pandërprerë” çmimin e udhëheqjes – “marrja e vazhdueshme e rreziqeve dhe një luftë e brendshme e vazhdueshme. Shkalla e vuajtjes së përfshirë ndryshon sipas temperamentit të individit; por nuk do të jetë më pak torturuese se këmisha e flokëve të të penduarit.” De Gaulle i brendshëm ishte thellësisht i dhembshur, siç zbuloi dashuria e tij për vajzën e tij Anne, e cila kishte sindromën Down. Por njeriu i jashtëm ishte i ashpër, i përmbajtur, antagonist edhe me aleatët.

Ne kthehemi te Margaret Thatcher, për të cilën Kissinger me sa duket zhvilloi dashuri dhe respekt. Në një fazë të hershme të Luftës së Falklands, sapo u informua nga sekretari i jashtëm i Britanisë, Francis Pym, Kissinger e pyeti atë se cilën formë të zgjidhjes diplomatike ajo favorizonte. “Nuk do të kem asnjë kompromis!” gjëmonte ajo. “Si mundesh, miku im i vjetër? Si mund t’i thuash këto gjëra?”

“Ajo ishte kaq e inatosur”, kujton Kissinger. “Nuk kisha zemër t’i shpjegoja se ideja nuk ishte e imja, por e kryediplomatit të saj.”

Unë sugjeroj që kryeministri aktual, Boris Johnson, është pothuajse e kundërta e një lideri siç e përkufizon Kissinger. Sigurisht që kohët e fundit nuk ka pasur shumë nga vetëdisiplina e pandërprerë e De Gaulle në Downing Street. Përsëri, përgjigjja e Kissinger më befason: “Për sa i përket historisë britanike, ai ka pasur një karrierë mahnitëse – për të ndryshuar drejtimin e Britanisë në Evropë, e cila sigurisht do të renditet si një nga tranzicionet e rëndësishme në histori.

“Por shpesh ndodh që njerëzit që kryejnë një detyrë të madhe nuk mund të zbatojnë cilësitë e tyre në ekzekutimin e saj, gjë që është mënyra se si ta institucionalizojnë atë.” Duke kaluar me kujdes për të diskutuar për udhëheqësit e sotëm në përgjithësi, ai shton: “Unë nuk do të thosha të vërtetën nëse do të thosha se niveli [i udhëheqjes] është i përshtatshëm për sfidën.”

Unë kundërshtoj se me siguri po na jepet një masterklasë në udhëheqje nga presidenti i Ukrainës, figura e pamundur e humoristit të kthyer në hero lufte.

“Nuk ka dyshim se Zelensky ka kryer një mision historik,” pranon Kissinger. “Ai vjen nga një prejardhje që nuk u shfaq kurrë në lidershipin ukrainas në asnjë periudhë të historisë” – një referencë e qenit e Zelenskyt hebre, si Kissinger. “Ai ishte një president i rastësishëm për shkak të zhgënjimit me politikën e brendshme. Dhe më pas ai u përball me përpjekjen e Rusisë për ta rikthyer Ukrainën në një pozicion krejtësisht të varur. Dhe ai ka mbledhur vendin e tij dhe opinionin botëror pas tij në një mënyrë historike. Kjo është arritja e tij e madhe.”

Pyetja mbetet sidoqoftë: “A mund ta mbështesë ai këtë duke bërë paqe, veçanërisht një paqe që nënkupton një sakrificë të kufizuar?”

Kërkoj mendimet e tij për kundërshtarin e Zelenskit, presidentin rus, Vladimir Putin, të cilin ai e ka takuar në shumë raste, që datojnë që nga një takim i çuditshëm në fillim të viteve 1990, kur Putin ishte nënkryetar i bashkisë së Shën Petersburgut.

“Mendova se ai ishte një analist i zhytur në mendime,” thotë Kissinger, “bazuar në një pikëpamje të Rusisë si një lloj entiteti mistik që e ka mbajtur veten të bashkuar në 11 zona kohore me një lloj përpjekjeje shpirtërore. Dhe në këtë vizion Ukraina ka luajtur një rol të veçantë. Suedezët, francezët dhe gjermanët erdhën përmes atij territori [kur pushtuan Rusinë] dhe pjesërisht u mundën sepse kjo i lodhi ata. Ky është këndvështrimi i tij [Putinit].”

Megjithatë, kjo pikëpamje është në kundërshtim me ato periudha të historisë së Ukrainës që e diferencuan atë nga perandoria ruse. Problemi i Putinit, thotë Kissinger, është se “ai është kreu i një vendi në rënie” dhe “ai ka humbur sensin e masës në këtë krizë”. Nuk ka “asnjë justifikim” për atë që ai ka bërë këtë vit.

Kissinger më kujton artikullin që shkroi në vitin 2014, në kohën e aneksimit rus të Krimesë, në të cilin ai argumentoi kundër idesë së anëtarësimit të Ukrainës në NATO, duke propozuar në vend të kësaj një status neutral si ai i Finlandës dhe duke paralajmëruar se që të vazhdonin të bisedonin në kushtet e anëtarësimit në NATO rrezikonin luftë. Tani, sigurisht, është Finlanda ajo që po propozon të bashkohet me NATO-n, së bashku me Suedinë. A është kjo NATO gjithnjë në zgjerim tani shumë e madhe?

“NATO ishte aleanca e duhur për t’u përballur me një Rusi agresive, kur kjo ishte kërcënimi kryesor për paqen botërore,” përgjigjet ai. “Dhe NATO është rritur në një institucion që pasqyron bashkëpunimin evropian dhe amerikan në një mënyrë pothuajse unike. Kështu që është e rëndësishme ta ruani atë. Por është e rëndësishme të pranohet se çështjet e mëdha do të ndodhin në marrëdhëniet e Lindjes së Mesme dhe Azisë me Evropën dhe Amerikën. Dhe NATO në lidhje me këtë është një institucion, përbërësit e të cilit nuk kanë domosdoshmërisht pikëpamje të përputhshme. Ata u bashkuan për Ukrainën sepse kjo të kujtonte kërcënimet [më të vjetra] dhe ata bënë shumë mirë, dhe unë e mbështes atë që ata bënë.

“Pyetja tani do të jetë se si t’i jepet fund asaj lufte. Në fund të saj duhet të gjendet një vend për Ukrainën dhe një vend për Rusinë – nëse nuk duam që Rusia të bëhet një Kinë në Evropë.”

I kujtoj atij një bisedë që patëm në Pekin në fund të vitit 2019, kur e pyeta nëse ishim tashmë në “Luftën e Ftohtë II”, por me Kinën që luan tani rolin e Bashkimit Sovjetik. Ai u përgjigj, në mënyrë të paharrueshme, “Ne jemi në rrëzë të një lufte të ftohtë”. Një vit më vonë ai e përmirësoi atë në “kalimet malore të një lufte të ftohtë”. Ku jemi tani?

“Dy vende me kapacitetin për të dominuar botën” – SHBA dhe Kina – “janë përballë njëri-tjetrit si konkurrentët përfundimtarë. Ato qeverisen nga sisteme të papajtueshme të brendshme. Dhe kjo ndodh kur teknologjia thotë se një luftë do ta frenonte civilizimin, nëse jo do ta shkatërronte atë.”

Me fjalë të tjera, Lufta e Ftohtë II është potencialisht edhe më e rrezikshme se Lufta e Parë e Ftohtë? Përgjigja e Kissinger-it është po, sepse të dyja superfuqitë tani kanë burime të krahasueshme ekonomike (gjë që nuk ishte rasti në Luftën e Parë të Ftohtë) dhe teknologjitë e shkatërrimit janë edhe më të frikshme, veçanërisht me ardhjen e inteligjencës artificiale. Ai nuk ka dyshim se Kina dhe Amerika tani janë kundërshtarë. “Pritja që Kina të bëhet perëndimore” nuk është më një strategji e besueshme. “Nuk besoj se dominimi i botës është një koncept kinez, por mund të ndodhë që ata të bëhen kaq të fuqishëm. Dhe kjo nuk është në interesin tonë.” Megjithatë, thotë ai, dy superfuqitë “kanë një detyrim minimal të përbashkët për të parandaluar [një përplasje katastrofike] që të ndodhë”. Kjo ishte në fakt pika e tij kryesore në Davos, megjithëse kaloi kryesisht pa u vënë re.

“Ne në Perëndim kemi detyra në dukje të papajtueshme. Keni nevojë për institucione mbrojtëse të afta për t’u përballur me sfidat moderne. Në të njëjtën kohë keni nevojë për një lloj shprehjeje pozitive të shoqërisë suaj në mënyrë që këto përpjekje të jenë në emër të diçkaje, sepse përndryshe nuk do të mbahen. Së dyti, ju duhet një koncept i bashkëpunimit me shoqërinë tjetër, sepse tani nuk mund të krijoni asnjë koncept për t’i shkatërruar ato. Pra një dialog është i nevojshëm.”

“Por ai dialog ka ndaluar,” vërej.

“Përveç transmetimit të ankesave. Kjo është ajo që më shqetëson thellë se ku po shkojmë. Dhe vendet e tjera do të duan ta shfrytëzojnë këtë rivalitet, pa i kuptuar aspektet e tij unike.” Unë supozoj, një dremitje për numrin në rritje të vendeve që kërkojnë ndihmë ekonomike dhe ushtarake nga një ose një superfuqi tjetër. “Pra, ne po shkojmë në një periudhë shumë të vështirë.”

E pyes nëse Kissingeri e mendon veten si lider. “Kur fillova, ndoshta nuk e bëra,” përgjigjet ai. “Por unë e bëj tani. Jo në një kuptim total… [por] përpiqem të jem një udhëheqës. Të gjithë librat që kam shkruar kanë një element të “Si arrini në të ardhmen?”

Theksoj se kjo është modesti e tepruar. Pasi ka udhëhequr Këshillin e Sigurisë Kombëtare, Departamentin e Shtetit dhe, nganjëherë gjatë Watergate, praktikisht qeverinë amerikane, ai është një udhëheqës plotësisht i kualifikuar, edhe pse asnjëherë i zgjedhur.

Është koha për t’u larguar. 99-vjeçair mund të jetë ende duke gjuajtur në të gjithë cilindrat, por unë po venitem dhe kam një aeroplan për të kapur. Një frymëzim i fundit më shtyn të pyes për pasojat e nevojshme të udhëheqjes. “Po në lidhje me ndjekësit?” Unë pyes. “A ka rënë edhe kjo? A janë njerëzit më pak të gatshëm për t’u udhëhequr?”

“Po,” tund me kokë. “Paradoksi është se nevoja për lidership është aq e madhe sa kurrë.”

Ka nga ata që pa dyshim do të vazhdojnë të demonizojnë Henri Kisingerin dhe të shpërfillin ose përçmojnë atë që ai thotë. Megjithatë, në moshën 99-vjeçare, ai mund të përballojë të injorojë urrejtësit. Megjithatë ai nuk e ka humbur impulsin e tij për të udhëhequr. “Udhëheqja,” shkruan ai, “është e nevojshme për t’i ndihmuar njerëzit të arrijnë nga vendi ku janë atje ku nuk kanë qenë kurrë dhe, ndonjëherë, vështirë se mund ta imagjinojnë të shkojnë. Pa udhëheqje, institucionet lëvizin dhe kombet u gjykojnë gjithnjë e më të parëndësishme dhe, në fund të fundit, katastrofë.”

Ju nuk keni asnjë detyrim për të ndjekur. Por të shkosh drejt katastrofës pa ndonjë udhëheqje – ose, më keq, me udhëheqje të rreme pa vetëdisiplinë – duket si ideja më e keqe.

* Niall Ferguson është anëtar i lartë i familjes Milbank në Institutin Hoover. Ai është autor i Kissinger, 1923-1968: The Idealist. Vëllimi i dytë do të përfundojë në vitin 2023