Tatyana Burak mbijetoi 45 ditë në qytetin e rrethuar ukrainas të Mariupolit përpara se të arratisej në Lviv me burrin e saj.

Të dy Burak, e cila është mësuese e anglishtes, dhe bashkëshorti i saj u plagosën. Ajo tha se shtëpia e saj ishte bombarduar dhe shkatërruar.

Burak përshkroi përvojën e saj në Mariupol për Ana Cabrera të CNN, duke thënë se “ishte si të jetoje në një makth”.

“Ishte një ëndërr e tmerrshme të cilën mijëra njerëz po e ëndërronin në të njëjtën kohë dhe nuk kishte fund. Kështu, ne kaluam shumë kohë në spital sepse ishim të plagosur pikërisht në fillim të këtij sulmi rus dhe mjekët tanë ushtarakë na dërguan në spital dhe kështu ne ndjemë çdo bombë, çdo predhë të vetme që po binte në qytetin tonë”, tha Burak.

Burak vuri në dukje se në fillim të luftës, ajo e dinte se Mariupol ishte “i dënuar” dhe se trupat ruse pushtuan qytetin me idenë se ata ishin atje për të “çliruar” ukrainasit.

“E kuptuam se nuk ka asgjë për të pritur, se qyteti ynë ishte i dënuar sepse këta njerëz erdhën, siç thoshin, për të na çliruar. Ata nuk e dinin se nga do të na çlironin, por thanë se ne vuanim dhe erdhën të na çlirojnë, na çliruan nga shtëpitë tona, nga punët tona, nga pasuria e gjithë jetës sonë, nga familja. Historia. Ata çliruan mijëra njerëz nga jeta e tyre. Ata thjesht – nuk e di. Ata duken se janë thjesht të çmendur”, tha ajo.

Burak tha se ushtarët e pyetën nëse ishte “e kënaqur” që erdhën dhe se ata ishin “të befasuar” që njerëzit nuk po shprehnin “shenja të gëzimit që erdhën”.

Ajo tha se kur ata u përpoqën t’u thoshin “shtëpitë tona u shkatërruan nga predhat tuaja, nga tanket tuaja, nga bombat tuaja, ata thjesht na shikonin dhe thanë, ‘Mirë. Kjo është në rregull. Ne do të rivendosim gjithçka brenda dy muajsh. Dhe qyteti juaj do të jetë edhe shumë më i mirë.”

“Pra, ata thjesht nuk e kuptonin se çfarë po bënin, ose po e bënin qëllimisht vetëm sepse donin t’i vrisnin të gjithë,” vazhdoi Burak.