Teoritë për identitetin e vërtetë të veprës misterioze “Mona Liza” të Leonardo Da Vinçit janë të shumta. Debati ka vazhduar prej shekujsh se kush ishte gruaja më e famshme në botën e artit dhe ku është vendi ku gjeniu da Vinçi vendosi ta portretizonte atë.

Sipas Carla Glori – studiuese e pavarur në art dhe kritikë letrare – ura që mund të shihet në të majtë të shpatullës së Mona Lizës është “ura Gobbo” e Bobbio, simboli i qytetit në brendësi të Piacenzës. Dhe gruaja është Bianca Giovanna Sforza, vajza e paligjshme dhe më vonë legjitime e Ludovico il Moro, e fejuar me Galeazzo Sanseverino kur ishte ende fëmijë dhe vdiq në një moshë shumë të re (1482-1496) vetëm gjashtë muaj martesë.

Numri 72

Carla Glori ia kushtoi pjesën më të madhe të jetës studimit të pikturave të Da Vincit.

Autore e librave dhe artikujve, ajo gjithashtu ka publikuar shumë nga shkrimet e saj në internet, të cilat mund të konsultohen në platformat kërkimore. Lajmi për ekzistencën e numrit “72” nën urën e Mona Lizës (zbuluar nga Silvano Vinceti në vitin 2010), u rilançua prej saj duke e lidhur me urën Gobbo, të cilën e kisha identifikuar si ajo e portretit. Kjo ndeshi me polemika në atë kohë.

Ajo pretendon se fakti që numri ekziston ose jo nuk është thelbësor për identifikimin e urës Bobbio që ajo ka bërë, e cila bazohet në elemente historike dhe arkitekturore dhe në vizatime teknike për shtrirjen e saj. Në atë kohë ajo kishte pesë harqe të parregullta dhe karakteristika strukturore mjaft të ngjashme me urën e pikturuar nga Leonardo.

Dëshmia e reflektimit

“Në atë kohë – vazhdon Glori – kisha vërejtur se për urën Gobbo kishte një lidhje historike të dokumentuar me numrin “72”: ​​në fakt ura ishte mbytur nga një përmbytje e Trebbias në vitin 1472 dhe harku i madh – përkatës. Tek ajo nën të cilën pashë numrin në pikturë – në realitet ajo paraqiste një masë gurësh në atë pikë. Kjo pasi nuk u riparua deri në vitin 1509. Kisha konstatuar se ishte një datë e vendosur nga piktori në kujtim të asaj përmbytjeje, ose ndoshta për të bërë që dikush ta identifikonte atë urë të famshme. Isha e bindur nga fakti që ai numër mund të shihet edhe në reflektim, por ende nuk mund të them me siguri të plotë nëse ekziston apo jo, sepse mund të jetë një truk fati, që i atribuohet “craquelus” me të cilin ajo pikturë ka me bollëk”.

Dizajni i harkut “të fshehur”

Ai konsiston në vizatimin e një harku, i dukshëm vetëm në reflektim, pasi Leonardo e ka mbuluar me një shtresë ngjyrash.

“Ky është një zbulim që i është komunikuar Luvrit në vitin 2012. Harku është gjurmuar pikërisht në pikën ku shihet ura Gobbo nga dritarja e kështjellës, e identifikuar nga hulumtimi si “pikëpamja mbi peizazhin” e Mona Lizës. Më pas Leonardo e përshkroi urën pak më tej dhe e “drejtoi” atë për ta pikturuar sa më mirë dhe në tërësinë e saj, pasi (siç mund të shihet në vend) ajo dukej e zhdrejtë dhe me shumë kënd.

Është e kuptueshme që identifikimi i urës Gobbo në atë kohë ngjalli mosmarrëveshje dhe skepticizëm, sepse askush më parë nuk e kishte lidhur Leonardon me Val Trebbia, një territor strategjik, në fund të fundit, aspak margjinal për historinë e Sforzas dhe për lidhjet që u shfaqën larg me Leonardon në qëndrimin e tij të parë në Milano. Duhet theksuar se urës Gobbo i shtohen edhe trembëdhjetë pika të tjera referimi peizazhi, përkatësisht që përkojnë në sfondin e pikturuar dhe në panoramën reale të kornizuar nga “pikëpamja” e fiksuar në dritaren e kështjellës.

Zbulimi i paleontologëve

Këtë vit, një ekip ndërkombëtar paleontologësh ka zbuluar edhe iknofosilet që shfaqen në kodin e Leicester-it në zonën e Bobbio: konfirmim i mëtejshëm i tezës për lokalizimin e peizazhit, pasi vërtetohet prania e Leonardos në vend.

Bianca, e bija e Maurit dhe vdekja e saj misterioze

“Si në vendndodhjen e Bobbio të peizazhit dhe në rindërtimin historik, i cili të çon përsëri në grindjen e Sforzas me familjen e Pietro Dal Verme (zoti i Bobbio-s i helmuar me urdhër të the Moro in 1485, ed. ), kam në plan të botoj një libër me shumë veçori të reja këtë vit.

Ai vend, i vendosur deri më tani në periferi të historisë së Sforza-s, lidhet me biografinë e Biankës, vajzës së madhe të Moro-s, dhe me atë të bashkëshortit të saj Galeazzo Sanseverino, i cili ishte mbrojtësi i Leonardos gjatë qëndrimit të tij të parë në Milano. Të dy kishin si prikë pronat e shpronësuara nga Moro nga Dal Verme dhe e reja vdiq një vdekje misterioze gjashtë muaj pas dasmës, ndoshta për shkak të intrigës së errët oborrtare të përmendur nga Muratori në Antikitetet Este, duke vënë në pikëpyetje Francesca Dal Verme ( vajza e kontit Pietro).

Dokumentet e disponueshme arkivore nuk kanë dhënë ende përgjigje për këtë “mister të Sforzas” të ndërlikuar dhe ndoshta nuk do të jetë në gjendje t’i shkojë kurrë deri në fund.

“Plakja” e Mona Lizës dhe Biankës do të ishte gruaja në foto

Shkencëtari Pascal Cotte në vitin 2014 njoftoi zbulimin e portretit të një gruaje më të re nën Mona Lizën, një zbulim që pret konfirmimin zyrtar nga Luvri: në këtë rast, hipoteza e Carla Glorit e vitit 2010 për “plakjen” do të vërtetohej dhe do të bëhej transformimi nga Leonardo në modelen, Bianca Giovanna Sforza ende jo pesëmbëdhjetëvjeçare. Pas arratisjes nga Milano, Leonardo duhej të fshihte identitetin e tij, si vajza e maurit, tani e mundur dhe e ndaluar.

Origjina milanezë

Një Mona Lisa milaneze, pra, sipas Carla Glori. “Duhet paramenduar – vazhdon ajo – se portreti i një “zoti të caktuar të Lombardisë” (me “korrigjimin” milanez në të kuqe) është dokumentuar nga Antonio de Beatis gjatë vizitës së tij në kështjellën e Blois, një ditë pas takimit të tij me Leonardo në Amboise në 1517. Në këtë drejtim hodha hipotezën se mund të ishte portreti i njohur si Mona Lisa. Duke u nisur nga vendndodhja e peizazhit në Bobbio, unë identifikova të renë Bianca Signora di Voghera në bazë të fakteve të dokumentuara historike, duke qenë se ajo dhe Galeazzo Sanseverino u investuan në tokat vermeske të Val Trebbia pas dasmës së vitit 1489.

Qëndisja në dekolte

Leonardo e kishte njohur vajzën e Del Moros që kur ishte fëmijë dhe marrëdhëniet e miqësisë që lidhën Piktorin me Galeazzo, mbrojtësin e tij, janë të dokumentuara. “Një pikë kryesore e Sforzas janë qëndisjet në dekolte të fustanit të Mona Lizës, pasi ato të kthejnë në modën e lançuar në oborr nga Beatrice d’Este në fillim të viteve 1490 dhe spiralet e vogla të qëndisjes janë identike me ato të fustanit të Zonjës. me ‘ermine (rreth 1490). Këto janë të njëjtat spirale të gjetura në nyjet Vincentian të rreth vitit 1497, nga të cilat janë bërë gdhendje. Një eksperiment grafik na ka lejuar të vërtetojmë se qëndisja e dekoltesë “mbledh” tre motive nga gdhendja e nyjës Academia Vinci 9596 nga biblioteka Ambrosiana, por eksperimenti është i përsëritshëm në gdhendjet e tjera me nyje të ngjashme Vinci”.

Përpunimi në buzë të parapetit

“Për më tepër – shpjegon Glori – puna në buzë të parapetit të Mona Lizës, e realizuar para portretit, është mjaft e ngjashme me atë të parapetit të Belle Ferronnière, milanezja Lucrezia Crivelli, e dashura e fundit e maurit e portretizuar në 1497. Një pikturë e cila nuancohet paraqet ngjashmëri të konsiderueshme me atë të Mona Lizës. Ngjashmëria e parapeteve i referohet një konteksti kulturor-arkitektonik homogjen”. “Shumë elementë – vijon studiuesi – tregojnë se portreti në Luvër, në vend të vitit 1503 në Firence ose akoma më e pamundur në periudhën romake 1513-1516, mund të datohet në periudhën trevjeçare 1496-99 (midis dasmës së Biankës dhe vdekja e saj, para arratisjes së Leonardos nga Milano për shkak të rënies së Sforzas).

Portreti i dasmës nuk u dorëzua kurrë

Mona Lisa, sipas Glorit, do të ishte portreti martesor i vajzës së madhe të Moros, i cili nuk do t’i dorëzohej babait (klient) për shkak të vdekjes së saj dhe më pas do të “shndërrohej” me kalimin e kohës.

“Vitet e fundit është përhapur ideja e një ekzekutimi të vonë të asaj pikture, rreth viteve 1513 dhe 1516. Por, përveç ngjashmërive të theksuara më sipër, dihet se Leonardo në vitin 1517 pësoi efektet e një paralize, për të cilën Antonio de Beatis shkroi se “duke pasur një paralizë të caktuar në të djathtë, nuk mund të pritet më një gjë e mirë”. Këtu shtohet fakti se ai vetëm mund të “vizatonte vizatime dhe të mësonte të tjerët”. Është e vërtetë që ai përmend dorën e djathtë, por gjykimi është ai i paaftësisë së tij të përhapur për të cilën iu desh të drejtohej te studentët e tij, duke e bërë të pamundur ekzekutimin e kryeveprës vitet e fundit”.

Miti i masës

Sigurisht, nuk ka përfundime të sigurta, por Carla Glori e bën të qartë: “Rezultatet e deritanishme konfirmojnë identitetin e Bianca Giovanna Sforza të portretizuar në sfondin e Bobbio”. Në fund të fundit, ajo pikturë ka kaluar nëpër epoka dhe çdo epokë e ka riinterpretuar, madje e ka keqinterpretuar atë. Shndërrimi i veprës në “mit masiv” ndodhi me vjedhjen e Vincenzo Peruggia-s në vitin 1911, i cili e projektoi në faqet e para të të gjitha gazetave. “Në fund të fundit, pikërisht në shoqërinë e imazhit dhe të spektaklit ajo vepër është kthyer në një fetish: një fjalë që përfshin si idenë e një “objekti magjik” dhe një idhulli, i aftë për të tërhequr me një forcë të padukshme, dhe atë të një “marke simbolike universale” të asimiluar me mallra. Lindja e uebit dhe bota dixhitale kanë përforcuar transformimin e muzës së Leonardos në një objekt kulti të masmedias në nivel planetar, për mirë ose për keq. Është e vështirë të parashikohet nëse Mona Lisa më në fund do të ketë sukses t’i shpëtojë fatit të “shpërbërjes së aurës” të teorizuar nga Benjamin, por, për shkak të veçorive të saj, Carla Glori beson se ajo është e destinuar më shumë se çdo vepër tjetër arti. i shpëtojnë asaj të teknikës së riprodhueshmërisë. Asnjë makinë nuk do t’i afrohet kurrë origjinalit.

(BalkanWeb)