Një restaurim titanik, për një film të jashtëzakonshëm. Për dymbëdhjetë vjet, në thellësitë e një fortese të shekullit të XIX, po përgatitet rilindja e një kryevepre të kinemasë së heshtur, një totem për adhuruesit e filmit: “Napoleoni” i Abel Gance.

“Është një çmenduri”, përmbledh Georges Mourier, mjeshtri i veprës së këtij rindërtimi me një buxhet prej 2 deri në 2,5 milion euro, në dhomën e vogël të harkuar dhe gjysmë nëntokë që ai ndan në periferinë e madhe pariziane që nga viti 2008 me montazhieren e tij, Laure Marchaut.

Nën patronazhin e Kinematekës franceze, ata po i japin dorën e fundit restaurimit të kësaj pjese madhore dhe të paklasifikueshme të trashëgimisë kinematografike, e nderuar nga një numër i madh i të apasionuarve të filmit dhe krijuesve të filmave, mes të cilëve Francis Ford Coppola. Një detyrë homerike që ata shpresojnë ta përmbushin deri në fund të vitit.

Lidhur me rininë e Napoleonit, deri në fillimet e fushatës italiane, filmi, i shfaqur për herë të parë në vitin 1927, në një version prej shtatë orësh, është sjellë nga një frymë epike, e mbushur me risi vizuale dhe narrative (përfshirë një triptik të famshëm duke përfunduar, në tre ekrane njëkohësisht).

“Abel Gance është shumë i guximshëm për kohën e tij, ai bashkon sublimen dhe mbeturinat, luftën në baltë dhe luftën me shpata”, sintetizon Georges Mourier duke iu referuar superproduksionit të fundit të epokës së heshtur. Me çdo sekuencë, është një revolucion kinematografik.