Tragjedia e të mërkurës në brigjet francezo-britanike ku 27 emigrante humbën jetën pasi varka e tyre u përmbyt  nuk do te harrohet lehte.  Mes tendave të improvizuara pranë plazheve franceze, ne pyesim se çfarë i shtyn njerëzit të bëjnë udhëtimin e rrezikshëm me varka të vogla dhe çfarë mund të parandalojë më shumë vdekje.

Plazhet pranë Dunkirkut tani janë bërë sinonim jo i pikës së nisjes së shpëtimit dramatik, por i tragjedisë dëshpëruese.

Detajet e 27 personave, mes tyre shtatë gra dhe tre fëmijë, të cilët u mbytën në Kanal të mërkurën ka qenë e vështirë të shfaqen. E para që u përmend ishte një grua kurde nga Iraku verior, Maryam Nuri Mohamed Amin, një studente e sapofejuar, e cila po i dërgonte mesazhe ËhatsApp të fejuarit të saj, i cili jeton në MB. 24-vjeçari kishte udhëtuar nëpër Gjermani dhe Francë për t’u bashkuar me Mohammed Karzan në Mbretërinë e Bashkuar, duke paguar kontrabandistët e njerëzve mijëra euro për të kaluar Kanalin në mungesë të rrugëve të tjera të mundshme. Karzan tha se ai kishte qenë në kontakt të vazhdueshëm me të fejuarën e tij dhe po gjurmonte koordinatat e saj GPS.

“Pas katër orësh e 18 minutash nga momenti kur ajo hyri në atë varkë,” tha ai, “atëherë e humba atë.”

Vdekja e Amin, së bashku me 26 kolegët e saj pasagjerë në varkën e shtron pyetjen: çfarë i shtyn këta njerëz të futen në një gomone në detin e ngrirë në errësirë, në mënyrë që të ndjekin dritat e largëta të MB? Një përgjigje qëndron në kampet e improvizuara pranë plazheve të Dunkirk nga ku duket se shumë prej atyre që vdiqën kishin fjetur para se të niseshin. Në një shkrim i prestigjiozes “The Guardian” përshkruhen me detaje jeta brenda një kampi në Dunkirk.

Dum

“Në Grande-Synthe, një qytet një milje në perëndim të Dunkirk, midis karrexhatës së dyfishtë për në Calais dhe porteve, ka nja dy qindra njerëz që jetojnë përgjatë një linje hekurudhore të pashfrytëzuar nën pëlhura gomash ose në tenda të ngritura mbi muret me baltë ose zhavorr . Duke ecur mes tyre të premten, shkrova në fletoren time: sa më armiqësor mund të jetë një mjedis? Nuk ka ujë apo kanalizime. Shumë nga këta njerëz, pothuajse të gjithë kurdë irakianë, ishin pastruar nga një zonë e madhe në rrugë disa ditë më parë, si pjesë e politikës së policisë lokale të “largimit të vazhdueshëm”. Tendat e tyre ishin hedhur në mbeturina dhe shumë nga gjërat e tyre të pakta ishin humbur ose vjedhur. Për shumë njerëz, ai pastrim ishte vetëm i fundit në një histori të gjatë në një udhëtim që kishte nisur 3000 milje në jug-lindje.

Njerëzit me të cilët flas në anglishten e tyre të ndalur japin buzëqeshje të zbrazëta kur ju thonë se sa muaj apo vite kanë qenë këtu, ose në vende si ky. Ribar Dhery, një burrë rreth të 30-ave, është ulur nën pemë nga shiu. Ai rendit vendet nëpër të cilat ka kaluar për të arritur këtu nga Iraku: Turqia, Greqia, Bullgaria, Bjellorusia, Polonia. Ai u arratis nga Iraku, thotë ai, “sepse gjithmonë njerëzit qëllojnë”. Ai pretendon se ka një vëlla në Leeds. “Këtu keq, Anglia e mirë,” thotë ai. Kur e pyes se si do të arrijë në Mbretërinë e Bashkuar, ai përgjigjet duke bërë lëvizje të valëzuara me duart e tij. Një tjetër, Abdul Rahman, më thotë me buzëqeshje se ka rezervuar kalimin e tij – “Tre mijë euro!” Ai mbërriti këtu një javë më parë nga Afganistani, “nga talebanët”, duke paguar një ashensor nga kufiri polak. Kur përmend ngjarjet tragjike të së mërkurës, ai thjesht ngre supet.

Shumica e atyre që bëjnë kampe jashtë shiut dhe baltës janë djem të rinj, por ka edhe disa familje, fëmijë të vegjël të grumbulluar në pallto dhe kapele, të mbajtur fort pas plastikës me shkëlqim të lodrave të tyre të pakta. Adil dhe Sarah kanë katër fëmijë me vete nën moshën gjashtë vjeç, duke përfshirë një foshnjë. Ata ulen rreth një zjarri të tymosur me shkopinj të lagësht midis shinave hekurudhore, duke u përpjekur të shënojnë një hapësirë ​​të tyren.

Të premten pasdite, disa kamionë bamirësie tërhiqen me ofertën e një vakti të nxehtë dhe një filxhan çaj, dhe disa rroba dhe batanije. Duke parë njerëzit duke u tundur për këpucët e fëmijëve ose duke pritur në radhë për premtimin e një jorgani në shi, ndihesh si një soditës i dëshpërimit, i jetëve të ekspozuara ndaj elementeve.

Flitet shumë për të ashtuquajturit “faktorë tërheqës” të ardhjes në Britani. Në Grande-Synthe faktorët shtytës duken shumë më urgjentë. Nëse jetoni në çadrën e një fëmije pa ujë të rrjedhshëm dhe pak ushqim, duke kaluar netët në tokë të ftohtë si kocka, do të dëshironit të jeni kudo përveçse këtu. Pasi u detyrua të largohej nga shtëpia dhe kudo tjetër, premtimi i MB-së është vendi tjetër, ose vendi i fundit, në linjë.

Sigurisht, askush që ka kaluar kohë rreth këtyre kampeve nuk është i befasuar nga tragjedia e javës së kaluar. Anna Richel është një përfaqësuese lokale e organizatës bamirëse Utopia56, e cila ofron ndihmë ligjore dhe praktike për refugjatët në Grande-Synthe. Muajt ​​e fundit, më thotë ajo, janë detyruar të përdorin një linjë emergjence 24-orëshe për ata që janë në ankth me varkat me fryrje në Kanal. Në dy javët para tragjedisë, thotë ajo, ata kishin marrë të paktën 20 sinjalizime në atë linjë, shumë në mes të natës, me një sinjal majdi dhe një vendndodhje pin për të mundësuar Utopia56 të lajmëronte rojet bregdetare: “Ndonjëherë varka po fundoset, ndonjëherë ka një vrimë në varkë, ndonjëherë motori është i prishur.”

Ajo nuk sheh asnjë shenjë se dimri do të ndalojë këto tentativa kalimesh, si në vitet e mëparshme. “Ata marrin shumë rreziqe sepse nuk kanë zgjidhje.” Ajo dhe kolegët e saj nuk përpiqen të largojnë njerëzit nga përdorimi i varkave, “sepse ne e dimë se kjo është ajo që ata do të bëjnë gjithsesi – ne thjesht përpiqemi t’u japim atyre sa më shumë informacion për të qëndruar gjallë. Ata janë të gjithë absolutisht të frikësuar, por ata mendojnë se nuk kanë zgjidhje.”

(BalkanWeb)

Për t’u bërë pjesë e grupit "Balkanweb" mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë. Grupi Balkanweb
Etiketa: