Nga Steve Rosenberg
Që kur ushtria ruse sulmoi Ukrainën gati katër muaj më parë, mijëra civilë janë vrarë dhe qytete të tëra janë kthyer në gërmadha, ndërsa miliona ukrainas janë larguar nga shtëpitë e tyre.

Por të enjten, ministri i jashtëm rus Sergei Lavrov më pa në sy dhe më tha se gjërat nuk ishin ashtu siç dukeshin. “Ne nuk e pushtuam Ukrainën”, pohoi ai.

“Ne shpallëm një operacion special ushtarak sepse nuk kishim absolutisht asnjë mënyrë tjetër për t’i shpjeguar Perëndimit se zvarritja e Ukrainës drejt NATO-s ishte një akt kriminal.

Që kur Rusia pushtoi Ukrainën më 24 shkurt, Lavrov ka dhënë vetëm disa intervista për mediat perëndimore.

Ai përsëriti linjën zyrtare të Kremlinit se kishte nazistë në Ukrainë. Zyrtarët rusë shpesh pretendojnë se ushtria e tyre po “de-nazifikon” vendin. Z. Lavrov shkaktoi bujë kohët e fundit kur u përpoq të justifikonte sharjen naziste në lidhje me presidentin e Ukrainës, i cili është hebre, duke bërë pretendimin qesharak se Adolf Hitleri kishte “gjak hebre”.

I citova atij një raport zyrtar të Kombeve të Bashkuara për fshatin ukrainas Yahidne, në rajonin Chernihiv, i cili thotë se “360 banorë, përfshirë 74 fëmijë dhe pesë persona me aftësi të kufizuara, u detyruan nga forcat e armatosura ruse të qëndrojnë për 28 ditë në bodrumin e një shkolle… Nuk kishte tualete, ujë… vdiqën 10 të moshuar”.

“A është kjo luftë kundër nazistëve?” pyeta unë.
“Është një keqardhje e madhe”, tha zoti Lavrov, “por diplomatët ndërkombëtarë, duke përfshirë Komisionerin e Lartë të OKB-së për të Drejtat e Njeriut, Sekretarin e Përgjithshëm të OKB-së dhe përfaqësues të tjerë të OKB-së, po vihen nën presion nga Perëndimi. Dhe shumë shpesh ata janë duke u përdorur për të përforcuar lajmet e rreme të përhapura nga Perëndimi.”

“Rusia nuk është e pastër. Rusia është ajo që është. Dhe ne nuk kemi turp të tregojmë se kush jemi.”

Lavrov, 72 vjeç, ka përfaqësuar Rusinë në skenën ndërkombëtare për 18 vitet e fundit, por sanksionet perëndimore tani janë vendosur ndaj tij dhe vajzës së tij.

SHBA e ka akuzuar atë për ndjekjen e një narrative të rreme të Ukrainës si agresore dhe për përgjegjësinë e drejtpërdrejtë për pushtimin e Rusisë si anëtare e Këshillit të Sigurimit të saj.

Më pas iu drejtova marrëdhënieve ruse me Britaninë e Madhe. Është në listën zyrtare të Rusisë të vendeve jomiqësore dhe unë sugjerova që të thuash se marrëdhëniet ishin të këqija ishte një nënvlerësim.

“Unë nuk mendoj se ka më hapësirë për manovrim,” më tha zoti Lavrov, “sepse të dy [Kryeministri Boris] Johnson dhe [Liz] Truss thonë hapur se ne duhet të mposhtim Rusinë, ne duhet ta detyrojmë Rusinë të gjunjëzohet. Vazhdoni, atëherë, bëjeni!”

Muajin e kaluar sekretari i jashtëm i Mbretërisë së Bashkuar tha se Vladimir Putin i Rusisë po poshtëronte veten në skenën botërore dhe se “ne duhet të sigurohemi që ai të përballet me një disfatë në Ukrainë”.

Kur e pyeta zotin Lavrov se si e shikonte Britaninë e Madhe tani, ai tha se ajo “po sakrifikonte edhe një herë interesat e popullit të saj për hir të ambicieve politike”.

E pyeta për dy britanikë të dënuar së fundmi me vdekje nga separatistët rusë në Ukrainën lindore të pushtuar.

Kur theksova se në sytë e Perëndimit, ishte Rusia ajo që ishte përgjegjëse për fatin e tyre, ai u përgjigj: “Unë nuk jam aspak i interesuar për sytë e Perëndimit. Mua më intereson vetëm e drejta ndërkombëtare. Sipas ndërkombëtareve Ligji, mercenarët nuk njihen si luftëtarë”.

Unë u përgjigja se burrat kishin shërbyer në forcat e armatosura të Ukrainës dhe nuk ishin mercenarë, dhe zoti Lavrov tha se kjo duhet të vendoset nga një gjykatë.

Ai më pas akuzoi BBC-në se nuk zbuloi të vërtetën e asaj që po ndodhte me civilët në zonat e kontrolluara nga separatistët në Ukrainën lindore, “kur civilët po bombardoheshin nga trupat e Kievit për tetë vjet”.

Theksova se gjatë gjashtë viteve, BBC kishte kontaktuar shumë herë me udhëheqjen në zonat e drejtuara nga separatistët duke kërkuar leje për të shkuar dhe për të parë se çfarë po ndodhte. Na refuzohej hyrja çdo herë.

Rusia ka akuzuar Ukrainën për gjenocid. Megjithatë, në vitin 2021, tetë civilë u vranë në zonat e kontrolluara nga rebelët, sipas “zyrtarëve” të vetëshpallur pro-rusë, dhe shtatë një vit më parë. Ndërsa çdo vdekje ishte një tragjedi, thashë, që nuk përbënte gjenocid.

Unë sugjerova që nëse gjenocidi do të kishte ndodhur me të vërtetë, atëherë separatistët e Luhanskut dhe Donetskut do të ishin të interesuar që ne të shkonim atje. Pse nuk na lanë brenda, e pyeta. “Nuk e di”, tha zoti Lavrov.

(m.k/BalkanWeb)