Një zbulim i jashtëzakonshëm i mbetjeve të Homo erectus së bashku me fosilet e kafshëve të ndryshme në rajonin e zhytur të Sundaland hedh dritë të re mbi jetën dhe mjedisin e njerëzve të hershëm rreth 140,000 vjet më parë. Gjetjet vijnë nga operacionet e nxjerrjes së rërës në brigjet e Java-s, Indonezi, ku u gjetën mbi 6,000 kocka, duke përfshirë fragmente të kafkave të Homo erectus. Ky zbulim sfidon supozimet e mëparshme në lidhje me izolimin e këtyre njerëzve të hershëm në ishujt indonezianë, duke sugjeruar se ata jetonin në një peizazh shumë më të ndërlidhur dhe dinamik. Këto njohuri bazohen në hulumtimin më të fundit të botuar në revistën Kuaternare Environments and Humans , e cila ofron një analizë gjithëpërfshirëse të fosileve dhe implikimeve të tyre për të kuptuar sjelljen dhe migrimin e hershëm njerëzor në Azinë Juglindore.
Gjatë periudhave më të ftohta të epokave të fundit të akullnajave , nivelet e oqeaneve ranë ndjeshëm, duke lidhur shumë ishuj indonezianë në një masë të madhe toke të njohur si Sundaland. Kjo fushë e madhe, tani kryesisht e zhytur nën det, ishte shtëpia e specieve të ndryshme të kafshëve dhe njerëzve njësoj. Zbulimi i eshtrave në Ngushticën e Madurës midis Javas dhe Madurës tregon se kjo zonë dikur ishte një luginë pjellore e pasur me jetë, duke përfshirë njerëzit e hershëm si Homo erectus. Kjo specie konsiderohet si një nga të afërmit e njeriut që kanë mbijetuar më gjatë, duke zënë pjesë të mëdha të Euroazisë për gati dy milion vjet.
Fosilet e nxjerra pasqyrojnë një ekosistem kompleks ku Homo erectus nuk ishte i izoluar, por ndante tokën me specie të tjera. Diversiteti i eshtrave të kafshëve të gjetura në rërën e nxjerrë nga toka, duke përfshirë një numër të madh gjedhësh, breshkash dhe peshqish, jep një pamje të një mjedisi që i ngjante më shumë savanës afrikane sesa një ishulli tropikal. Kjo sfidon idetë e mëparshme se popullatat e Homo erectus në Java ishin të ndara nga barriera ujore dhe të paafta të bashkëvepronin me ishujt aty pranë ose popullatat kontinentale.
Vendi ku u gjetën eshtrat do të ketë qenë veçanërisht tërheqës për njerëzit e hershëm, duke ofruar një furnizim të besueshëm me burime. Studenti i doktoraturës në Universitetin Leiden, Harry Berghuis, shpjegoi rëndësinë e këtij mjedisi: “Këtu ata kishin ujë, butak, peshk, bimë të ngrënshme, fara dhe fruta gjatë gjithë vitit.” Provat nga eshtrat tregojnë sjellje aktive të gjuetisë dhe përpunimit të ushqimit, duke sugjeruar një strategji më të avancuar mbijetese sesa është supozuar më parë për Homo erectus.
Berghuis theksoi gjithashtu rëndësinë e shenjave të prerjes së zbuluara rishtazi në kockat e breshkave të ujit dhe kockave të shumta të thyera të gjedhit, duke treguar nxjerrjen e qëllimshme të palcës së kockave. Ky nivel gjuetie dhe therrjeje shënon një ndryshim në sjellje, duke treguar se Homo erectus ishte i aftë të shfrytëzonte një sërë burimesh ushqimore në mjedisin e tij. Prova të tilla zgjerojnë kuptimin tonë për përshtatshmërinë dhe aftësitë e tyre të mbijetesës në një ekosistem të larmishëm prehistorik.
Gjetjet gjithashtu lënë të kuptohet se ka lidhje më të gjera midis Homo erectus dhe specieve të tjera njerëzore në Azinë Juglindore. “Ne nuk e gjetëm këtë në popullatën e mëparshme të Homo erectus në Java, por e dimë nga speciet më moderne njerëzore të kontinentit aziatik. Homo erectus mund ta ketë kopjuar këtë praktikë nga këto popullata”, tha Berghuis. “Kjo sugjeron se mund të ketë pasur kontakt midis këtyre grupeve hominin, apo edhe shkëmbim gjenetik.”
Ky zbulim hap mundësinë që specie të ndryshme homininësh, si Homo floresiensis, Denisovans dhe njerëzit e hershëm modernë, mund të kenë bashkëvepruar ose bashkëjetuar në territore që mbivendosen brenda rajonit. Përzierja gjenetike ose transmetimi kulturor midis këtyre grupeve mund të shpjegojë përhapjen e teknikave të reja të gjuetisë dhe strategjive të mbijetesës në zonë, duke riformësuar mënyrën se si mendojmë për migrimin dhe përshtatjen e hershme njerëzore në Azinë Juglindore.
(A.A/BalkanWeb)
