Rod Liddle
Në orët e hershme, me lagështirë të 21 gushtit 1968, rreth 200,000 ushtarë dhe 2,000 tanke nga Bashkimi Sovjetik dhe aleatët e tij të Traktatit të Varshavës, Bullgaria, Polonia dhe Hungaria, pushtuan Çekosllovakinë. Ata i dhanë fund Pranverës së Pragës të Aleksandër Dubçekut dhe çdo nocioni se rusët, nën Leonid Brezhnev, do të toleronin “socializmin me fytyrë njerëzore”.

Çekët u kundërpërgjigjën: 72 protestues u vranë dhe 266 u plagosën rëndë. Përgjigja në Perëndim ishte një zemërim dhe neveri – dhe, natyrisht, njëfarë pafuqie, me të cilën ne jemi njohur edhe një herë.

Në mbrëmjen e hershme të po asaj dite në gusht, violonçelisti i shkëlqyer sovjetik Mstislav Rostropovich u shfaq në Proms, në Albert Hall në Londër, i mbështetur nga Orkestra Simfonike Sovjetike. Nga një nga ato rastësitë e çuditshme që priren të shfaqen në histori në kohë krize, pjesa që ai duhej të luante ishte koncerti i violonçelit në B minor i kompozitorit çek Antonin Dvorak, një kompozim i mbushur me zjarr nacionalist çek.

Gjatë gjithë ditës, para koncertit, kishte pasur protesta kundër performancës jashtë Albert Hall. Kur violonçelisti i madh zuri vendin e tij në skenë, pati thirrje nga publiku: “Kthehuni në Moskë!” Dhe: “Vrasës rusë!”. Ju mund ta falni Rostropovich për një lexim pak të vrullshëm të lëvizjes së parë, atëherë.

Ishte gjatë lëvizjes së tretë të ngadaltë që violonçelisti ishte në gjendje të shprehej plotësisht – duke luajtur nga kujtesa – dhe ishte atëherë që publiku britanik vuri re se virtuozi po qante. Është cilësuar si performanca muzikore më e pasionuar dhe më e rëndësishme e shekullit të 20-të. Në fund ai u ngrit nga vendi duke kapur rezultatin e Dvorak dhe e ngriti atë në mënyrë sfiduese lart. Më vonë, i pyetur se si mund ta luante veprën me sytë plot lot, ai tha se mund të “shihte përmes lotëve njerëzit duke u vrarë”. Performanca e tij mori një ovacion nga shumica, por edhe në fund kishte ende njerëz që bërtisnin: “Kthehuni në Moskë!”

Ajo që po ndodh tani në Ukrainë është disi më e keqe se ajo shtypje brutale e Çekosllovakisë, dhe si rrjedhojë ne po kundërshtojmë, në pafuqinë tonë, kundër çdo gjëje ruse. Rezidenca e Baletit Bolshoi në Shtëpinë e Operës Mbretërore është shuar, si dhe shfaqja e tij e planifikuar në Dublin. Kam lexuar postime në rrjetet sociale nga mësues të muzikës, të cilët janë përballur me kërkesat e prindërve që fëmijët e tyre të mos luajnë Tchaikovsky ose Shostakovich. Po i afrohemi pikës ku gumëzhitja e Babooshka-s së Kate Bush ndërsa ecni në rrugë mund t’ju anulojë.

E kuptoj tërbimin, i cili lind nga dobësia jonë e vendosmërisë për të bërë diçka më ndëshkuese sesa të heqim dorë nga pirja e vodkës për pak. Por sigurisht që është e gabuar dhe ka nuhatjen e lëvizjes së urryer dhe raciste të bojkotit, Shpërndarjes dhe Sanksioneve kundër Izraelit. Individët nuk duhet të mbahen përgjegjës për krimet e liderëve të vendit të tyre.

Për më tepër, ne i duam këta njerëz në anën tonë. Shumë njerëz nga komuniteti rus i artit kanë folur kundër egërsisë së Putinit; disa kanë dhënë dorëheqje nga postet e tyre. Ekziston një opozitë në Rusi që është më e volitshme dhe e zemëruar se ajo që ekzistonte në kohën e Rostropovich dhe po i shkakton telashe të vërteta Putinit. Ne duhet t’u bëjmë të ditur atyre njerëzve se neveria jonë nuk është për Rusinë, por për Putinin: se ata kanë mbështetjen tonë.

Në të njëjtën mënyrë shqetësohem për mbylljen e kanaleve ruse të “lajmeve” dhe ndalimin e gjërave pro-ruse nga kompanitë e mediave sociale. Ne gjithmonë e bëjmë këtë. Përballë një armiku totalitar, ne kopjojmë rrugët e tij. E gjithë çështja e demokracisë liberale perëndimore është se ne, duke qenë të ndriçuar, jemi në gjendje të tolerojmë këndvështrime të kundërta, ndërsa një diktator nuk mundet. Nuk dua të lexoj, dëgjoj apo shikoj gjëra nga biznesi i tmerrshëm dhe i frikshëm në Ukrainë që vjen vetëm nga njëra anë. Unë dua të di se çfarë po mendojnë rusët dhe çfarë po u thonë. Mund të jetë një tronditje për disa prej jush, por në kohë lufte nuk kemi qenë gjithmonë të sinqertë, e dini?

Pastaj është kjo: si mund t’i themi vetes se rusëve po “shpëlahet truri” kur ne po bëjmë pikërisht të njëjtën gjë duke censuruar lajmet, të rreme apo të tjera, që nuk përputhen me ndjenjat tona? Ne mund të mos jemi në gjendje të zbatojmë një zonë ndalim-fluturimi mbi Ukrainë, por duhet – absolutisht duhet – të ruajmë një nivel të lartë moral duke lejuar lirinë e fjalës. Përndryshe jemi vetëm ne përballë tyre, pa asgjë më të thellë për të dalluar të dyja palët.

Në një shënim të lidhur, duhet të shtoj se më duket ngushëlluese të di se ata njerëz në Perëndim që pretendojnë se është i gjithë faji i NATO-s janë të njëjtët budallenj apopletikë të përhershëm që menduan se vaksinat Covid u krijuan nga Iluminati për të na kthyer në robotë të zhdërvjellët.
Më 11 nëntor 1989, Rostropovich u shfaq në Berlin. Muri ishte rrëzuar për dy ditë, dhe ai i bëri serenadë të ngazëllyerit, duke i shpëtuar Ossis me Bach. Pak liberal, Mstislav i vjetër./The Times/

Për t’u bërë pjesë e grupit "Balkanweb" mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë. Grupi Balkanweb