Sally Lockwood
Vdekja ka qenë pjesë e jetës së përditshme për muaj të tërë në Bucha, periferia e Kievit e njohur për historitë e vrasjeve, përdhunimeve dhe abuzimeve që tronditën komunitetin ndërkombëtar.

Mundëm të nuhasim trupat përpara se t’i shihnim. Ndërsa rrethonim morgun drejt hyrjes, era u bë mbytëse. Atëherë e kuptuam pse.

Në rrezet e diellit të pasdites, një varg trupash shtriheshin në çanta të zeza. Është e qartë se nuk kishte vend për ta askund tjetër.
Dhe ishte e qartë nga era e keqe që këta njerëz kishin vdekur prej disa kohësh.

Teksa po kapërdinim skenën, më goditi kontrasti në reagimin tonë ndaj atyre që jetonin këtu. Vendasit kaluan përpara pa një shikim të dytë. Edhe aroma nuk dukej sikur të ngrinte asnjë vetull.

Ndoshta nuk është çudi. Vdekja ka qenë pjesë e jetës së përditshme këtu për muaj të tërë në Bucha, periferia e Kievit tashmë e njohur në mbarë botën për mizoritë që ndodhën këtu.

Kur forcat ruse u tërhoqën nga Bucha në prill, historitë e vrasjeve, përdhunimeve dhe abuzimeve të civilëve që u shfaqën tronditën komunitetin ndërkombëtar.

Jeta e përditshme tani ka rifilluar këtu, por e zakonshmja dhe e jashtëzakonshmja ekzistojnë krah për krah.

Ka këngë zogjsh. Zhurma e fëmijëve rrugës për në park. Ata lëvizin me skuter nëpër rrugë të mbushura me vrima plumbash, vetëm disa metra larg vendit të një ish-varri masiv.

Trupat u sollën nga qindra milje ndërsa morgjet ishin të tejmbushura
Sky News mëson se trupat e shtrirë jashtë morgut të Bucha nuk janë njerëz që u vranë këtu.

Ata kanë mbërritur nga Mariupol – 500 milje larg – një vend tjetër tani sinonim i tmerreve të kësaj lufte. Rastësia e zymtë nuk është e humbur për mua.

Unë flas me një punonjës të morgut, i cili po lëviz trupat brenda dhe jashtë. Ai më thotë se janë të gjithë nga fabrika e çelikut Azovstal – pjesa e fundit e qytetit që ra në dorë të rusëve pas një rrethimi që zgjati me muaj.

E pyes nëse janë të gjithë luftëtarë. “Duket. Ata duken si ushtarakë,” përgjigjet ai.

Fabrika e çelikut Azovstal ra në maj, kështu që iu desh më shumë se një muaj që këto trupa të arrijnë këtë pikë.

Ata janë sjellë në Bucha për të ndihmuar në lehtësimin e morgjeve të tjera që janë të mbingarkuar.

Ne ishim të ftuar në ekzaminimet pas vdekjes. Asgjë nuk na përgatiti për atë që do të shihnim.

Dhoma ishte e tensionuar dhe e zënë. Gjashtë mjekë mjeko-ligjorë me kostume dhe maska ​​​​gazi po i shkëputnin trupat dhe po i studionin, ndërsa një prokuror dhe përfaqësues i policisë mblodhën prova.

E pamundur të dallosh fytyrat e viktimave

Era ishte e padurueshme. Dy trupat që u ekzaminuan ishin të dekompozuar plotësisht nga koka te këmbët.

Ishte e pamundur të dalloheshin fytyrat e tyre, por trupat e tyre dukej se ishin të të rinjve.

Një grumbull rrobash të lagura me gjak shtrihej në qoshe. Një pjesë e një kafke shtrihej pranë meje në fund të njërës prej tavolinave.

Një patolog po hetonte plagët e hapura me dorën e tij me doreza, duke nxjerrë copa copëzash. Teli u përdor për të vlerësuar pikat e hyrjes dhe daljes së plumbave.

Një instrument jo i ngjashëm me një thikë buke u nxor për t’u prerë në një nga trupat.

Ndjeva një ndjenjë faji që nuk dija asgjë se kush ishin këta njerëz. Emrat e tyre, si dukeshin, kush i donte, nëse do të kishin frikë.

“Unë jam duke kërkuar për vëllain tim”

Jashtë morgut, hasa të kundërtën e këtij problemi – një grua që dinte gjithçka për dikë që kishte vdekur, por nuk mund ta gjente trupin e tyre.

Nadiia Danylenko po priste të fliste me këdo që punonte në morg, duke shtrënguar një foto. Ndihet si një mjet i fundit i dëshpëruar.

“Po kërkoj vëllanë, më lajmëruan të të pyes”, i thotë ajo një punonjësi të morgut.

“Ne nuk po kërkojmë njerëz të zhdukur, policia e bën këtë,” thotë ai, duke vrarë në dukje çdo shpresë që ajo ka për ta gjetur atë.

Mes lotëve, ajo shpjegon se vëllai i saj u vra në ballkonin e tij në Bucha në mars dhe qëndroi aty për tre deri në katër ditë përpara se të merrej nga ushtria ukrainase.

Ajo është duke e kërkuar atë që atëherë. Ajo u largua me lot duke mbajtur foton e tij.

Ka një indinjitet kaq të mjerë për gjithë këtë: një anëtar i familjes që kërkon dëshpërimisht trupin e vëllait të saj dhe trupat e paidentifikuar, qindra kilometra larg vendit ku ata vdiqën, anëtarët e familjes të të cilëve ndoshta nuk e kanë idenë se janë këtu.