Memorie.al publikon një intervistë me z. Nasi Gjika me origjinë nga Përmeti, i cili pasi mbaroi shkollën e mesme në gjimnazin e qytetit të Ersekës ku banonte familja e tij në atë kohë, duke pasur shumë pasion letërsinë, konkurroi në Institutin e Lartë të Arteve në Tiranë, por edhe pse doli fitues për në degën e aktrimit, ai nuk u dërgua në Arte, por në Shkollën e Lartë të Ministrisë së Punëve të Brendshme, në Sauk të Tiranës, të cilën e përfundoi në vitin 1974, duke u diplomuar në degën e Kufirit dhe më 9 gusht të atij viti, ai u emërua si komandant i Postës Kufitare, në fshatin Mrek të Vermoshit, e cila konsiderohej si një nga pikat kufitare më të vështira, që kishte Shqipëria deri në 1990-ën. Dëshmitë e ish-oficerit Nasi Gjika, lidhur me disa nga ngjarjet e jashtëzakonshme të ndodhura në periudhën 1974-1982, kur ai shërbeu si komandant i Kompanisë Autonome të Kufirit dhe më pas si shef i Stërvitjes në Degën e Brendshme të Shkodrës. Siç ishin arratisjet në Jugosllavi të Gjeto dhe Kanto Vushaj në vitin 1974, arratisja e një familje prej pesë personash, në vitin 1978 në vendin e quajtur Livadhi Arushës, arratisja e Nikoll Hysaj (Gjeka), nga Vermoshi, në korrikun e vitit 1979, që arriti të kalonte kufirin në vendin e quajtur Gërxhare, e deri tek vrasja e dy djemve të rinj 22-24 vjeçar, nga ushtarët e postës kufitare të Taraboshit, mbi fshatin Zogaj në gushtin e vitit 1982, ku njëri prej tyre, ishte djali i Shefit të Kundërzbulimit (Sigurimit) të Degës së Punëve të Brendshme të rrethit të Shkodrës, Pjetër Gjini. Dokumenti arkivor me siglën “Tepër sekret”, i ish-ministrit të Punëve të Brendshme të asaj kohe, Feçor Shehu, dërguar Komitetit Qendror të PPSH-së dhe personalisht Enver Hoxhës, lidhur me ngjarjet e ndodhura në kufirin shtetëror të zonës së Shkodrës dhe gjithë kufirit shtetëror të Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë, për periudhën 1979-1980.
Zoti Gjika,a mund të na thoni cila është origjina juaj, ku jeni shkolluar dhe përse zgjodhët të studionit në shkollën e Ministrisë së Punëve të Brendshme?
Unë jam me origjinë nga fshati Lupskë i rrethit të Përmetit, ku jam lindur e rritur dhe kam mbarur edhe shkollën 8-vjeçare. Por më pas prindërit e mi u transferuan në rrethin e Kolonjës, ku unë mbarova hkollën e mesme, në gjimnazin e qytetit të Ersekës. Unë në atë kohë kam pasur shumë pasion letërsinë dhe në periudhën e shkollës së mesme, arrita të botoj edhe një libër të vogël, një novelë, gjë e cila ishte një arritje e madhe për këdo në atë kohë. Krahas letërsisë, gjithashtu kisha shumë pasion dhe teatrin, apo më saktë aktrimin dhe në përfundim të shkollës së mesme, në vitin 1968, unë fillova përgatitjet për konkursin që bëhej në Institutin e Lartë të Arteve dhe në Ersekë erdhi aktori Minella Borova, që punoi me mua dhe më ndihmoi shumë. Unë e fitova konkursin dhe ndërsa prisja të filloja studimet në Institutin e Lartë të Arteve, më erdhi njoftimi se unë duhej të paraqitesha në Tiranë, pranë Shkollës së Lartë të Ministrisë së Punëve të Brendshme, në Sauk, ku do të filloja studimet pranë asaj shkolle.
U mërzitët që nuk i’u plotësua dëshira për të shkuar në Institutin e Lartë të Arteve?
Jo vetëm që nuk u mërzita, përkundrazi unë nuk mbahesha, fluturoja, pasi në atë kohë ishte ëndërr që të shkoje në Shkollën e Lartë të Ministrisë së Brendshme, sidomos në degën e Sigurimit. Në atë kohë, nëpër kinematë e qyteteve kryesore të vendit, kishte dalë filmi “Cili jeni ju zoti Sorge”, ku duke parë atë film dhe unë si i ri që isha, ëndërroja dhe më dukej vetja, sikur kush isha…?! Kështu në këtë situatë dhe me ato iluzione rinore dhe me indoktrinimin, unë fillova studimet në Shkollën e Lartë të Ministrisë së Punëve të Brendshme në Tiranë.
Në çfarë dege ju caktuan?
Studiova për tre vjet ne degën e Kufirit
Pas mbarimit të shkollës, ku ju emëruan?
Pas diplomimit, më 6 gusht të vitit 1974, mua më emëruan në rrethin e Shkodrës, si komandant i Postës Kufitare në fshatin Mrek të Vermoshit, që ndodhej mbi Selcë e cila në atë kohë, ishte një nga dy pikat kufitare më të vështira, që kishte Shqipëria, për gjatë gjithë vijës kufitare.
Si e pritët emërimin në atë zonë të largët dhe aq më keq në atë pikë kufitare që siç thoni ju, ishte nga më të vështirat?
Kuptohet se nuk e prita mirë, pasi pas diplomimit, mua më thirri në një takim, shefi i grupit të shoqërimit të Enver Hoxhës, Sulo Gradeci, i cili më pyeti gjerë e gjatë dhe me çfarë kuptova, mua më kishin përzgjedhur për të shërbyer në grupin e shërbimit, që ishte pranë Enver Hoxhës, gjë e cila si duket, kishte ardhur për shkak të rezultateve të larta, që kisha pasur në Shkollën e Lartë të Ministrisë së Punëve të Brendshme. Dhe ndërsa unë prisja që të emërohesha në atë vend, që ishte një privilegj për këdo, papritur më erdhi emërimi për në rrethin e Shkodrës, madje në Vermosh, (sot është nën administrimin e Malësisë së Madhe), pika më e largët dhe më e vështira, siç ju thashë. Kuptohet u mërzita për ku më emëruan, po lija rrugët e Tiranës e rrugicat e “Bllokut” të udhëheqjes, e po shkoja në skajin më verior të vendit, mes vështirësish të mëdha., në mes maleve të thepisura ku dimri zgjaste gjashtë muaj dhe bora shkrinte vetëm në verë…?!
Pse ndodhi kjo, përse nuk u aprovua emri juaj për të punuar në grupin e shërbimit të Enver Hoxhës, a mundët ta mësonit?
Po, munda ta mësoj më vonë, jo zyrtarisht, por nga burime të tjera, në rrugë miqësore e shoqërore. Shkak për të mos më dërguar mua aty, pranë grupit të shërbimit të Enver Hoxhës, ishte një dajo i imi, i cili ndodhej në Greqi, ku kishte shkuar si emigrant ekonomik, që nga periudha e Monarkisë së Zogut. Por edhe pse ne si familje nuk kishim asnjë lidhje apo korrespodencë me të, ky ishte shkaku, për të shërbyer pranë Enver Hoxhës, biografia të kalonte në vrimë të gjilpërës.