Ndërsa Diana Totok dhe motra e saj arritën përmes gardhit me tela që ndante Rumaninë nga Ukraina për të kapur dorën e babait të saj, asaj i shkoi mendja se mund të mos e shihte më kurrë. Ligjet e reja të Ukrainës gjatë kohës së luftës e ndaluan babanë e tyre, një pastor, të ikte nga vendi me ta. Sidoqoftë, ai u premtoi vajzave të tij adoleshente dhe gruas, Svetlana, se do të takoheshin përsëri së shpejti.

“Po qaja dhe kisha një atak paniku… isha shumë e frustruar dhe e frikësuar,” thotë Totok. “Ende në këtë moment nuk jam e sigurt nëse do ta shoh atë [përsëri] apo jo.”
Dy javë më parë, shqetësimi më i madh i 19-vjeçares kishte qenë të linte një përshtypje të mirë në praktikën e saj të re. Tani ajo kishte vetëm pak sekonda për t’i thënë lamtumirë babait të saj, vendit të saj dhe çdo pamjeje të jetës që mendonte se do të kishte. E vetmja mënyrë që Totok mund të mendonte për ta kaluar këtë moment ishte ta filmonte atë.  Ajo jo vetëm që donte të dëshmonte për atë që po ndodhte në Ukrainë, por, që nga fillimi i bombardimeve ditë më parë, ajo e kishte pasur më të lehtë të përpunonte tmerrin që po shihte përmes një objektivi të kamerës.

“ Ndihet si një film horror, dhe nuk e di, xhirimet janë vetëm një nga mënyrat se si mund të vendos gjithçka që më shkon në mendje, si, në rregull… Po filmoja këtë moment dhe në fakt pashë në kokën time si do ta editoja, çfarë kënge do t’i vendosja, të gjitha këto”, thotë ajo.

Videoja e lamtumirës është parë më shumë se 20 milionë herë. Ajo tregon babanë e saj duke mbështetur fytyrën e tij pas gardhit dhe duke puthur ballin e vajzave të tij përmes një boshllëku në tel.  Ajo dhe motra e saj, Darina 17-vjeçare, hipën në një tren me nënën e tyre, duke udhëtuar në thellësi të Rumanisë, duke u lutur që babai i tyre të jetonte për t’i parë përsëri.

“Vajza, lufta ka filluar”

Totok ishte në shtëpinë e një mike natën kur filloi pushtimi rus .
“Ne u zgjuam sepse na thirri nëna e saj dhe ajo tha: “Vajza, lufta ka filluar, ata po bombardojnë kudo”.

Kur Totok mësoi se baza ajrore ushtarake në qytetin e saj Mykolaiv, pranë kufirit të Krimesë në jug, ishte bombarduar, ajo e dinte se duhej të kthehej tek familja e saj. “Po largohesha nga shtëpia e shoqes sime dhe fjalët e saj të fundit për mua ishin: “Mirupafshim, mos vdis!”.  E dini, ishte disi qesharake, por nuk është.”

Atë natë, të katër Totokët u mbërthyen në të njëjtin shtrat duke u përpjekur të flinin, duke dëgjuar avionët lart.
“Ishte e frikshme, i kishim të gjitha rrobat, gati për të shkuar në bodrum,” thotë ajo.
Atëherë Totokut i shkoi mendja se ajo që po i ndodhte meritonte të dokumentohej, ndaj nxori telefonin dhe filloi të regjistronte për herë të parë.
“Në Luftën e Dytë Botërore, nuk kishte pajisje dhe as filmime… E dija që këto video do të ishin historike,” thotë ajo. “Mendova, ‘Do t’u tregoj këto video fëmijëve të mi dhe do të them se kjo është ajo që po kalonim’.

“Është çmenduri sa shumë shikime kanë [videot e mia], por është diçka e bukur, në fakt, sepse ne po mbledhim para. Unë vendos një lidhje në biografinë time në TikTok tim në mënyrë që njerëzit të mund të dhurojnë, “thotë Totok. “Kam shumë mesazhe në Instagram… duke thënë: “Nëse njihni dikë, dikë që është në kufi me, si Poloninë, familja ime është gati të pranojë një familje.”

Gjatë gjithë kohës, familja përpiqet të mbajë lidhje me babain e tyre. “Ne po përpiqemi ta thërrasim atë të paktën një herë në gjashtë apo më shumë orë, vetëm që të dimë që ai është ende gjallë, e kuptoni?” ajo tha.
Totok regjistroi një nga këto video thirrje. Në të, familja grumbullohet rreth një telefoni, buzëqeshja e babait të saj mbush pjesën më të madhe të kornizës ndërsa vajzat bëjnë forma zemre me duart e tyre.
“Të filmosh atë ndihmon për një moment,” thotë Totok.