Mick Jagger është ulur në një divan i veshur me një bluzë leshi të zbehtë teksa flet për Charlie Watts. Bateristi luajti për herë të parë me Rolling Stones në fillim të vitit 1963, pasi ata kishin provuar gjashtë muaj me një tjetër baterist. Watts ishte në çdo koncert që ata luanin derisa vdiq gushtin e kaluar, në moshën 80-vjeçare. Një muaj më vonë grupi u kthye në skenë në SHBA, në St Louis, dhe lista e seteve pati të njëjtat ritme si herën e fundit që luajti Watts. Rroku nisi me “Start Me Up”, vijoi “Paint It Black”, përfundoni me (I Can’t Get No) Satisfaction. Veç se Watts nuk ishte aty. Dhe Jagger-it i mungonte.

“Unë nuk pres që ai të jetë më atje nëse kthehem gjatë një shfaqjeje,” thotë Jagger. “Por unë mendoj për të. Jo vetëm gjatë provave apo në skenë, por edhe në mënyra të tjera. Do ta kisha telefonuar dhe do të flisja për ndeshjen e mbrëmshme me Arsenalin, sepse ai mbështeti Tottenhamin dhe unë jam Arsenali. Më mungon si lojtar dhe si mik. Në shfaqje, kur dalim përpara dhe përkulemi në fund, nuk ka Charlie. Ai do të ishte gjithmonë i fundit teksa pwrkulej para publikut. Unë do t’i thoja: ‘Hajde, çfarë duhet të bësh?’ Ai do të merrej me shkopinjtë e tij, sepse duhej t’i kishte gjithmonë me radhë para se të zbriste nga sedilja.

Unë e kapa Jagger, me Keith Richards dhe Ronnie Wood, në një pushim nga provat për grupin e tyre të shfaqjeve të drejtpërdrejta. Është Sixty Tour, i cili shënon gjashtë dekada që nga formimi i grupit dhe hapet muajin e ardhshëm në Madrid, me një tur britanik që fillon në Liverpool më 9 qershor dhe përfundon me dy takime në Hyde Park në Londër. Janë 14 data gjithsej – një reduktim nga turneu i tyre i mëparshëm, i cili filloi në 2017 dhe u mbyll në 2021 për shkak të pandemisë dhe kishte 58 data.

Turneu i kthimit në shtëpi ishte lajmi kryesor përpara se Watts të vdiste – Stones kanë turneun e katërt me fitimet më të larta në histori dhe këta burra janë të moshës së shtëpisë së pleqve – Jagger dhe Richards do të jenë 79 vjeç këtë vit dhe Wood arrin 75 vjeç në qershor.

Treshja kanë duruar komplikime të rënda shëndetësore: Wood ka pasur dy raste kanceri; Jagger kishte një operacion për zëvendësimin e valvulës së zemrës në vitin 2019, por u kthye në skenë tre muaj më vonë – ai tani udhëton me një kardiolog; Richards. Ai iu nënshtrua një operacioni kranial në vitin 2006 pasi ra nga një pemë.

Watts, megjithatë, ishte i pari që u nda nga grupi. Ai vdiq pas komplikimeve ende të panjohura pas operacionit në zemër. Pas 58 viteve qw Watts ishte pjesw e grupit, Stones angazhuan bashkëpunëtorin e tyre të rregullt Steve Jordan, 65 vjeç, për të zënë vendin e tij. Ishte një situatë e ngjashme në vitin 1969 kur, disa javë pas shkarkimit të Brian Jones dhe dy ditë pas vdekjes së multi-instrumentistit në moshën 27-vjeçare, grupi performoi në një koncert falas në Hyde Park.

Për “Stones” shfaqja vazhdon gjithmonë, por ata janë “zbutur” me kalimin e moshës. Pas dy periudhave të gjata të largimit midis Jagger dhe Richards, ka harmoni. Ata për herë të parë u ndanë në vitet tetëdhjetë, kur Jagger po i kushtonte shumë nga koha e tij karrierës së tij solo. Ata u përplasën përsëri pas publikimit në vitin 2010 të autobiografisë së Richards, “Life”, në të cilën ai shkroi me përqeshje për “shkopin e vogël” të këngëtarit.

Pra, çfarë ka ndryshuar? “Të bëhesh më i pjekur,” thotë Jagger, përpara se të kuptojë se kjo është një gjë për të thënë për shtatëdhjetëvjeçarët. “Nuk po bëj shaka. Është e vërtetë, dhe është dashur shumë kohë. Ne jemi në një biznes shumë të papjekur. Unë nuk kam asnjë iluzion për këtë. Por kjo nuk do të thotë se duhet të jesh i papjekur.”

Wood, me tiparet e tij si Mr Punch, pajtohet. “Ne jemi pjekur mes vete. Qëndrimet brenda grupit nuk janë më të hedhura. Më parë ishte e gjitha “Oh, zvarritu përsëri nën shkëmbin tënd”. Kisha shumë vite një ndjenjë të tillë, “Mbylle, ti je djali i ri”, por tani çdo turne ka një sjellje të ndryshuar.

Mick ka kaluar me shumë humor imazhe të ndryshme në jetën e tij, dhe ai është kthyer tek ky person vërtet i ngrohtë. Keith gjithashtu.”

Richards i bashkohet. “Jam i habitur se sa të ngushtë jemi të gjithë. Mick dhe unë jemi ende fort në frenim.” Një rrahje. “Ne ende nuk e dimë se çfarë bëjnë frenat, megjithatë.”

Sigurisht që ky turne po ndodh kur çdokush nga të gjallët (Abba) te të vdekurit (Michael Jackson) mund të zëvendësohet në skenë me një hologram. Sigurisht që Stones janë të vetëdijshëm për pyetjet që po ngrihen në lidhje me spektaklin – dhe në të vërtetë përshtatshmërinë – e muzikantëve të rock-ut që vazhdojnë të përdorin gjërat e tyre deri në pleqëri?

“Rock’n’roll, ose çdo lloj muzike pop sinqerisht, nuk supozohet të bëhet kur jeni në të shtatëdhjetat,” thotë Jagger. “Nuk ishte krijuar për këtë. Të bësh diçka me energji të lartë në këtë moshë është me të vërtetë e shtyn atë. Por kjo e bën atë edhe më sfidues. Pra, është, “OK, ne duhet ta bëjmë këtë siç duhet”, por duhet të jetë sa më e plotë që të jetë e mundur. Sigurisht që mund të bësh një lloj tjetër muzike – ne kemi shumë balada. Mund të ulem në një karrige.”

Prisni, njeriu i njohur si Snake Hips rilind si një akt nga Val Doonican?

“Unë nuk e shoh atë si Val Doonican,” thotë Jagger duke qeshur. “Më kujtohet diçka për një triko? Dua të them, Perry Como ulej në një stol.”

Megjithatë, ata kujdesen për veten e tyre, të paktën kur janë në modalitetin e turneut. Turneu i tyre amerikan i vitit 1975 u nxit nga kokaina, shkruante Richards në kujtimet e tij, por tani ka të bëjë më shumë me shëndetin sesa hedonizmin.

Për Jagger, partnerja e të cilit është balerinë, kjo do të thotë “gjashtë javë praktikë edhe para fillimit të provave. Dhe bëj vallëzim, palestër, çdo ditë të javës. Nuk më pëlqen shumë, por duhet bërë.”

Edhe rituali para koncertit i Richards është më qetësues se dikur. “Unë mund të pi ose jo një pije të fortë, por zakonisht nuk e bëj. E dini, ju rriteni nga gjithçka. Unë e kam kaluar gjithë jetën duke hequr dorë nga gjërat, kështu që tani jam gati”.

Wood pëlqen një lëng jeshil “dhe pas të gjitha betejave të mia në vitet e fundit me C-në e madhe, përpiqem të vazhdoj të lëviz, të mbaj nyjet e mia të ngrohura – shtrirje dhe gjëra të tjera.”

A do të bënin ndonjëherë një Abba dhe një turne hologrami? “Cili është qëllimi i kësaj?” thotë Richards. “Po vdes të largohem nga shtëpia për disa ditë. Përndryshe nuk do të dilja kurrë nga shtëpia.”

Turne do të thotë të lundrosh në një fushë të minuar me pengesa pas Covid dhe dokumente shtesë. Po, këtu vjen fjala B. “Ka shumë probleme të zinxhirit të furnizimit,” thotë Jagger. “Shumë mungesa, shumë probleme për shkak të Brexit. Brexit nuk ka qenë një sukses për industrinë britanike. Nuk po them, ‘Epo, ne duhet të bashkohemi sërish me BE-në.’ Fatkeqësisht, kjo është e gjitha në të kaluarën. Por nga përvoja personale dhe të flasësh me miqtë që janë në biznese të tjera, nuk është një sukses, është një makth. Ne e kemi izoluar veten dhe kjo tingëllon mirë për disa, por është një ideologji më shumë se një praktike.”

Jagger ka pasur prej kohësh një reputacion për të qenë i fiksuar pas biznesit dhe një kameleon – thotë Richards dikur e përshkroi atë si të panjohur. Sot, duke përforcuar vërejtjet e Wood-it për të gjithë, ai është llafazan, asnjëherë më shumë sesa kur përshkruan një ëndërr ankthi të kohëve të fundit para turneut. Është një jehonë e shijshme e përshtypjes së përsosur të Phil Cornwell në komedinë satirike Stella Street.

“Unë kisha një ëndërr për të udhëtuar dhe avioni po përpiqej të fluturonte, për disa arsye, në këtë hapësirë ​​të madhe shpellore. Si fluturimi i aeroplanit në stadium. Dhe unë po shkoj: “Krahët do të preken.”

Gjërat e biznesit janë, thotë ai, “shumë të tepruara. Unë nuk jam aspak i interesuar për biznesin në vetvete. Më duhej vetëm të interesohesha sepse të gjithë përpiqen të të mashtrojnë.”

Dhe akuza për të qenë kameleon? “Kam lexuar një nekrologji në The Times për këtë djalë që punonte për mua, i quajtur Peter Swales.” Swales, i cili vdiq këtë muaj, ishte një asistent i hershëm i Stones. “Dhe ai kishte thënë për mua, ‘Ndonjëherë ai ishte një yll rock; herë të tjera një hipi i droguar; një herë tjetër një biznesmen që flet shpejt; një ditë tjetër vëllai im i madh.’ Shpresoj të mos ishin ditë të njëpasnjëshme. Ky është një kameleon!”

Ai e konsideron idenë se ai frymëzoi Harry Styles, i cili kanalizon pamjen e fillimit të viteve shtatëdhjetë të Jagger. “Më pëlqen Harry – ne kemi një marrëdhënie të lehtë,” thotë Jagger. “Dmth, kam bërë më shumë grim për sytë se ai. Hajde, isha shumë më androgjene. Dhe ai nuk ka një zë si unë dhe nuk lëviz në skenë si unë; ai thjesht ka një ngjashmëri sipërfaqësore me veten time më të re, gjë që është mirë – ai nuk mund ta ndihmojë këtë.”

Richards, ndërkohë, duket se i ka kaluar shekulli i 21-të. “Unë nuk bëj [transmetim] vetë sepse nuk kam telefon,” thotë ai. “Unë? Unë kam një problem me teknologjinë e lartë. Ka shumë opsione të mallkuara. Kur marr një menu, nëse ka më shumë se pesë pjata, tashmë jam i dërrmuar.”

Një album i ri është në punë, thotë Richards. “Ne tashmë kishim disa gjëra të prera me Charlie. Duhet të vijë vitin e ardhshëm.”

A mund të presim një turne të Shtatëdhjetë në 2032? Imagjinoni: të tre me radhë në stola të larta, të veshur me xhaketa; pak kakao. Ju nuk do të vini bast kundër tij. Mund të rrotullohen gjatë.

Përkthyer nga The Times