Ata u ngritën në këmbë të habitur plotësisht, duke thirrur “heydar, heydar” – një këngë fitoreje shiite.

Kjo ishte paraqitja e parë publike e udhëheqësit të tyre suprem që kur Izraeli filloi të sulmonte vendin e tyre.

Supozohet se Udhëheqësi Suprem Ajatollah Ali Khamenei i kaloi javët e fundit i izoluar në një bunker për sigurinë e tij pas kërcënimeve të shumta me vdekje nga Izraeli dhe SHBA-të. Rishfaqja e tij sugjeron një kthim në normalitet.

Ai doli gjatë lutjeve të mbrëmjes në oborrin e tij privat. Ai nuk tha asgjë, por dukej i ashpër dhe i vendosur ndërsa i përshëndeti turmën.

Ai i ka kaluar javët e fundit i izoluar në një bunker, supozohet se për sigurinë e tij, pas kërcënimeve të shumta me vdekje nga Izraeli dhe SHBA-të.

Rishfaqja e tij sugjeron një kthim në normalitet dhe një ndjenjë sfide që e kemi parë edhe këtu në rrugët e Teheranit.

Më parë, kishim filmuar burra me të zeza që marshonin nëpër rrugët e kryeqytetit nën tingujt e thirrjeve të zisë dhe rrahjen e ngadaltë të daulleve, duke rrahur shpinën me kamzhikë metalikë.

Këtë fundjavë ata shënojnë festën shiite të Ashures, siç kanë bërë për 14 shekuj. Por ky vit ka një rëndësi prekëse për iranianët shumë më tepër se për shumicën e tyre.

Të devotshmit e kujtojnë tradhtinë dhe vdekjen e Imam Huseinit sikur të kishte ndodhur dje. Ne filmuam burra dhe gra duke qarë ndërsa faleshin në faltoren Imamzadeh Saleh në Teheranin verior.

Ushtritë e kalifit Jezid vranë nipin e Profetit Muhamed në Betejën e Qerbelasë në shekullin e shtatë.

Myslimanët shiitë e shënojnë përvjetorin çdo vit dhe reflektojnë mbi virtytin që festohet, të rezistencës kundër shtypjes dhe padrejtësisë.

Por më shumë se kurrë pas sulmeve të Izraelit dhe Amerikës ndaj vendit të tyre.

Historia është një histori mbi fitoren mbi fatkeqësinë dhe mashtrimin. Një ndjenjë tradhtie ndihet thellë këtu midis njerëzve dhe zyrtarëve.

Shumë iranianë besojnë se u joshën të ndiqnin diplomacinë si pjesë e një mashtrimi nga SHBA-të.

Irani besonte se po bënte përparim diplomatik në bisedimet me Amerikën, të cilat shpresonte se mund të çonin në një marrëveshje. Pastaj Izraeli nisi sulmet e tij dhe, në vend që t’i dënonte ato, SHBA-të iu bashkuan …

Britmat “Vdekje Izraelit” jehonin jashtë xhamisë në qiellin që ishte mbushur për 12 ditë me tingujt e avionëve luftarakë izraelitë. Këtu ka një ndjenjë të ripërtërirë sfide.

Një burrë na tha: “Mësimi që duhet nxjerrë nga Huseini është të mos i nënshtrohemi shtypjes edhe nëse është forca më e fuqishme në botë.”

Një grua e përçmoi presidentin e SHBA-së. “Nuk mendoj për Trumpin, askush nuk e pëlqen atë. Ai gjithmonë dëshiron të sulmojë shumë vende.”

Fotografitë në tabelat reklamuese aty pranë bëjnë një ndarje midis historisë së Imam Huseinit dhe ngjarjeve aktuale. Imami i shekullit të shtatë mbi kalë së bashku me imazhe të raketave dhe dronëve modernë nga ditët e sotme.

Shenja të tjera të mëdha përkujtojnë të vdekurit. Irani thotë se pothuajse 1,000 njerëz u vranë në sulme, shumë prej tyre gra dhe fëmijë.

Zyrtarisht, Irani po shfaq sfidë, por nuk po ia mbyll derën diplomacisë.

Zëdhënësja e qeverisë, Dr. Fatemeh Mohajerani, i tha Sky News se Izraeli nuk duhet as të mendojë të sulmojë përsëri.

“Ne jemi shumë të fortë në mbrojtje dhe siç kanë njoftuar zyrtarët shtetërorë, këtë herë Izraeli do të marrë një përgjigje edhe më të fortë krahasuar me herët e mëparshme”, tha ajo.

“Shpresojmë që Izraeli të mos bëjë një gabim të tillë.”

Por ka edhe një aluzion pajtimi: Zyrtarë të lartë iranianë i kanë thënë Sky News se po bëhen përpjekje në kanalet e fshehta për të eksploruar bisedime të reja me SHBA-në.

Izraeli kishte shpresuar se sulmet e tij mund të rrëzonin udhëheqjen iraniane. Kjo doli e pabazuar, qeveria ka kontrollin këtu.

Për shumë iranianë, duket se ka ndodhur krejt e kundërta – lufta 12-ditore i ka afruar ata më shumë me njëri-tjetrin.