Ditët e fundit, i gjithë njerëzimi ka parë me interes të veçantë atë që po ndodh në Azinë Lindore, pasi vizita e kryetares amerikane të Dhomës së Përfaqësuesve Nancy Pelosi në Tajvan shkaktoi reagime të forta në Pekin.

Por kjo nuk është diçka e re, pasi mosmarrëveshja mes Pekinit dhe Taipeit (kryeqyteti i Tajvanit) ka një “histori” prej dekadash.

Por le të shohim më shumë fakte rreth Tajvanit dhe historisë së tij të konfliktit me Kinën.

Fakte gjeografike dhe historike rreth Tajvanit

Tajvani, është një ishull në Azinë Lindore. Përveç ishullit, vendit i përkasin edhe 168 më të vegjël.

Ndahet nga Kina nga ngushtica e Tajvanit dhe kufizohet në veri me Detin e Kinës Lindore, në lindje me Oqeanin Paqësor dhe në jug me Detin e Kinës Jugore.

Ka një sipërfaqe prej 36,197 km katrorë dhe një popullsi prej afërsisht 23,400,000. Informacioni i parë për Tajvanin vjen nga kinezët që e zbuluan atë rreth fundit të 6-të para Krishtit. shekulli, por ata e kolonizuan atë vetëm në fund të shekullit të 17-të.

Deri atëherë kishte disa bërthama kineze në zonën e gjirit ku ndodhet sot Taipei dhe në pjesën veriore të ishullit, midis Taipeit dhe bregdetit.

Kinezët e parë që u vendosën në Tajvan ishin banorë të luginës së lumit Yangtze.

Por ata u ndoqën shpejt nga kolonët kinezë të grupit etnik Han. Në shekullin e 13-të dinastia Mongole Yuan e bëri ishullin një provincë të perandorisë kineze.

Rritja e Tajvanit ishte më e madhe gjatë Dinastisë Ming (1368-1644).

Pastaj filloi interesimi i evropianëve për ishullin. Fillimisht nga portugezët që e quajtën atë Formosa, një emër me të cilin përmendet shpesh sot.

Holandezët pasuan, të cilët në 1621 pushtuan ishujt fqinjë Pescadores. Në 1624 holandezët dhe spanjollët filluan të grindeshin për sovranitetin e Tajvanit.

Në fund, e para mbizotëroi, por për një kohë të shkurtër, pasi në 1644 dinastia Ming u trondit pasi mbizotëroi dinastia Mançuriane Qing.

Në vitin 1661, banori kinezo-japonez Cheng Cheng-kung, i njohur për evropianët si Koxinga, zbarkoi në Tajvan, duke udhëhequr një grup mbështetësish të grupit Ming që ishin mundur nga Qing, dhe duke përdorur armë evropiane mundi holandezët (1662). dhe themeloi një dinasti të pavarur jetëshkurtër si në vitin 1683 kur Qing sundoi gjithashtu Tajvanin.

Në vitet në vijim, pozicioni i rëndësishëm strategjik i ishullit filloi të shfaqej. Në shekujt 18 dhe 19 qindra mijëra kinezë kolonizuan Tajvanin, i cili u bë objektiv i sulmeve amerikane dhe japoneze.

Rebelimi i Taipingut (1851-1864) rezultoi në dobësimin e perandorisë kineze. Kjo u pasua nga pushtime të mëtejshme japoneze dhe amerikane midis 1867-1875 dhe, e shkurtër, por katastrofike për Kinën, Lufta Sino-Japoneze e 1894-1895, pas së cilës Tajvani iu dorëzua Japonisë në Traktatin e Shimonoseki.

Por banorët e saj, me origjinë kineze, shumica prej tyre, uruan kthimin e saj në Kinë.

Nga viti 1943 e deri më sot

Gjatë Luftës së Dytë Botërore në Konferencën e Kajros (vjeshtë 1943), Roosevelt, Churchill dhe gjenerali dhe politikani kinez Chiang Kai-shek vendosën për kthimin e Tajvanit në Kinë. Kjo u ratifikua në vitin 1945 me Konferencën e Potsdamit.

Por disfata e Chiang Kai-shek dhe Partisë Nacionaliste Kineze (Kuomintang) nga komunistët e Mao Ce Dunit, të cilës do t’i referohemi më në detaje më poshtë, i detyroi mbështetësit e të parës të largoheshin nga Kina kontinentale në dhjetor 1949 dhe të vendoseshin në Tajvan.

Ata gjetën mbështetje të madhe nga SHBA. si në qershor të vitit 1950 pas shpërthimit të Luftës së Koresë, Presidenti i SHBA-së Harry Truman urdhëroi Flotën e 7-të të SHBA-së të zmbrapsnin me çdo mjet sulmet e mundshme nga kinezët (komunistë) në Tajvan.

Në të njëjtën kohë, Chiang Kai-shek iu kërkua të ndërtonte fortifikime në bregdetin e Tajvanit për të parandaluar një sulm të mundshëm kinez.

Truman besonte se “nëse qeveria e Pekinit do të pushtonte Tajvanin, do të përbënte një kërcënim të menjëhershëm për rajonin e Paqësorit dhe forcat amerikane të vendosura atje”.

Por Chiang Kai-shek donte të kthehej në Kinën kontinentale dhe të merrte sundimin e saj. SHBA nga frika e një përkeqësimi të marrëdhënieve të tyre tashmë të dobëta me Pekinin, ata ndanë pozicionet e tyre dhe në vitin 1953 Presidenti Eisenhoëer e bëri të qartë se Flota e 7-të e SHBA do të ndërhynte për të parandaluar një pushtim kinez të Tajvanit, jo për të ndihmuar Chiang Kai-shek në një pushtim të mundshëm nga forcat e saj në Kinën kontinentale.

Chiang Kai-shek mbante gjithmonë një ushtri të madhe duke kërkuar mundësinë e duhur për të sulmuar Kinën kontinentale.

Është karakteristikë se kjo ushtri kishte një forcë të qëndrueshme prej 500,000 burrash edhe kur Tajvani kishte një popullsi totale prej 9,000,000 (1955)…

Gradualisht perspektiva e një lufte Pekin-Taipei filloi të tërhiqej. Shtetet socialiste dhe një numër gjithnjë në rritje i të ashtuquajturave vende të Botës së Tretë njohën Pekinin, ndërsa shumica e vendeve perëndimore njohën vetëm Taipein.

Tajvani mbajti pozicionin e Kinës në OKB. madje edhe si anëtar i përhershëm sipas deklaratës së themelimit të Organizatës.

Megjithatë, nga fillimi i viteve 1970, gjërat ndryshuan. Presidenti amerikan Richard Nixon rishikoi rrënjësisht politikën e SHBA. në Oqeanin Paqësor dhe Azinë lindore-juglindore.

Në vitin 1971 Asambleja e Përgjithshme e KB miratoi pranimin e Kinës në Organizatë dhe dëbimin e Tajvanit.

Në vitin 1972, Nixon madje vizitoi Kinën dhe pranoi pretendimin e Pekinit se Tajvani është pjesë e Kinës. Në të njëjtën kohë, ai premtoi të kufizojë praninë ushtarake amerikane në ishull, si dhe instalimet ushtarake.

Transformimi rrënjësor i politikës amerikane është për shkak të ngrirjes së marrëdhënieve midis Kinës dhe BRSS, në atë kohë, e cila udhëhoqi menjëherë SHBA-të në hapjen e madhe ndaj Kinës.

Më 5 prill 1975, Chiang Kai-shek vdiq dhe u pasua nga djali i tij Chiang Ching-kuo, i cili kuptoi se problemi i Tajvanit nuk ishte rimarrja e Kinës, por mbijetesa e saj.

Në dhjetor 1978, U.S. ndërpreu marrëdhëniet diplomatike me Tajvanin duke njohur vetëm Republikën Popullore të Kinës.

Megjithatë, Uashingtoni dhe Taipei vazhduan marrëdhëniet e tyre joqeveritare.

Transaksionet e tyre tregtare si dhe shitja e armëve nga SHBA vazhdoi në Tajvan, ku filloi gradualisht demokratizimi i Tajvanit.

Në vitin 1981, në Tajvan u mbajtën zgjedhjet e para shumëpartiake, të cilat u fituan nga Kuomintang.

President i vendit u zgjodh Lee Teng-hui. Një propozim i ri kinez për ribashkimin e dy vendeve u refuzua në 1989. Kuomintang dhe Li Teng-hui fituan zgjedhjet në 1992 dhe 1996, por Partia Demokratike Progresive filloi gradualisht të rrisë pjesën e saj.

Në vitin 1995, Lee Teng-hui u bë presidenti i parë tajvanez që vizitoi Shtetet e Bashkuara, qoftë edhe jozyrtarisht, megjithë reagimin e ashpër nga Pekini, i cili protestoi për vizitën e Dalai Lamës (i Tibetit) në Tajvan.

Në zgjedhjet presidenciale të vitit 2000 pati një ndryshim politik në vend. Kandidati i Partisë Demokratike Progresive Chen Shui-bian mbizotëroi dhe shprehu dëshirën për dialog konstruktiv me Kinën.

Por shpejt ai hodhi poshtë propozimin e ri të Pekinit për ribashkimin e dy vendeve duke krijuar “një komb me dy sisteme” (socialist dhe treg i lirë).

Parlamenti i Tajvanit më vonë njoftoi heqjen e ndalimit 50-vjeçar të tregtisë me Kinën.

Kështu në fillim të vitit 2001 kinezët dhe tajvanezët për herë të parë që nga viti 1949 udhëtuan lirshëm në të dy vendet.

Në vitin 2002, Tajvani u bë anëtar i Organizatës Botërore të Tregtisë, por Kina përsëri bllokoi aplikimin e dhjetë të Tajvanit për t’u anëtarësuar në OKB.

Në 2004, Chen Shui-bian u rizgjodh president i Tajvanit një ditë pas një atentati të dështuar ndaj tij.

Në të njëjtin vit, Kina arriti të mos pranonte emrin Tajvan në Organizatën Botërore të Tregtisë dhe në Lojërat Olimpike në Athinë. Në vitin 2009, Tajvani iu bashkua Organizatës Botërore të Shëndetësisë për herë të parë në 38 vjet me emrin “Tajvani kinez”.

Ndërkohë, në zgjedhjet e vitit 2008, kandidati i Kuomintang Ma Ying-jeou u zgjodh president. Në vitin 2014, një grup studentësh reaguan ashpër ndaj një marrëveshjeje të diskutueshme tregtare me Kinën duke e penguar nënshkrimin e saj.

Më 17 nëntor 2015, një takim historik midis liderëve të Kinës Xi Jinping dhe Tajvanit Ma Ying-jeou u zhvillua në Singapor. Në vitin 2016, Tsai Ing-juen u zgjodh president i Tajvanit. Më herët presidenti kinez Xi Jinping shprehu mendimin se Tajvani është pjesë e Kinës, e cila rezervon të drejtën e përdorimit të forcës, por do të luftojë për ribashkimin paqësor të dy vendeve.

Në vitin 2020, Tsai Ing-juen u rizgjodh president i Tajvanit.

Çfarë ndodhi në periudhën kritike 1945-1949 në Tajvan?

Populli i Tajvanit u emocionua fillimisht pasi u kthye në sundimin kinez në vitin 1945.

Por gradualisht përjashtimi i tyre nga postet më të larta, shtyrja e zgjedhjeve lokale, edhe pas miratimit të Kushtetutës në kontinent, shpronësimi i bizneseve dhe dorëzimi i tyre në shtet. monopolet, si dhe hiperinflacioni shkaktuan keqardhje të përgjithshme.

Vrasja e një civili në Tajvan më 28 shkurt 1947 çoi në trazira të gjera që u shuan nga gjenerali Chen Yi, i cili kishte marrë Tajvanin nga japonezët.

Pati mijëra viktima (18,000-30,000 të vdekur) dhe Chen Yi u zëvendësua nga Wei Tao-ming i cili u përpoq të bënte disa reforma demokratike.

Lufta civile në Kinën kontinentale kishte filluar në mënyrë efektive në vitin 1927 me ndarjen përfundimtare midis krahut të djathtë të Kuomintang dhe komunistëve.

Ajo përfundoi në vitin 1937 pasi qeveria nacionaliste nuk mund t’i rezistonte më pushtimit japonez të Kinës që kishte filluar në vitin 1932.

Pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore nacionalistët e mbështetur nga U.S. dhe komunistët e përforcuar nga BRSS filluan të luftojnë përsëri njëri-tjetrin. Fillimisht nacionalistët dukej se mbizotëruan.

Gradualisht, megjithatë, komunistët pushtuan Mançurinë (1947-1948), Pekinin (1949), Nanjingun, Shangain, Kantonin dhe Chungking.

Qeveria Kuomintang nën Chiang Kai-shek iku, siç e përmendëm, në Tajvan ndërsa më 1 tetor 1949, Republika Popullore e Kinës u shpall me president Mao Ce Dun, udhëheqësin e Partisë Komuniste Kineze.

Epilogu

Tajvani aktualisht ka marrëdhënie të plota diplomatike me shtetet e mëposhtme: Vatikani, Paraguaj, Esëatini (vendi afrikan, dikur Sëaziland), Ishujt Marshall, Nauru, Palau, Tuvalu, Haiti, Honduras, Guatemala, Belize, Saint Kitts and Nevis, St. Lucia , Shën Vincenti dhe Grenadinet.

Problemi i Tajvanit është ndërlikuar që nga fillimi i shekullit të 21-të nga hyrja dinamike e Kinës në planin e parë politik dhe ekonomik.

Nga ana tjetër, Tajvani është një nga vendet më të zhvilluara aziatike. Është karakteristik se në vitin 2000 vetëm 1% e popullsisë së saj jetonte nën kufirin e varfërisë, ndërsa në vitin 2004 rezervat valutore ishin ndër më të mëdhatë në botë.

Dhe ndërsa Kina pranon vetëm integrimin e plotë të Tajvanit, opinionet për vendin ishull janë të ndara. Nacionalistët këmbëngulin për bashkim me Kinën kontinentale pas marrjes së pushtetit, ndërsa borgjezët e begatë e shohin këtë si të paarritshme dhe të frikësuar nga asimilimi nga Partia Komuniste Kineze, favorizojnë zgjidhjen e pavarësisë së plotë të Tajvanit me çdo emër, pa asnjë të drejtë për territorin kontinental.

Megjithatë, çështja e Tajvanit është veçanërisht e ndërlikuar pasi SHBA-të janë të përfshira në të gjithë mosmarrëveshjen dhe jo vetëm kaq,.