The Economist ka shkruar një analizë lidhur me rënien e shtetit në Afganistan, rolin e SHBA në këto 20 vite si dhe strategjinë që përdorin amerikanët për shtetet ku ka influencë të madhe.
Analiza e The Economist fillon me titullin “Pse Amerika vijon të ndërtojë shtete kliente të korruptuara”.
Nga një kqyrje e parë, gazeta e njohur e krahason rënien e Vietnamit të Jugut në 1975 me Afganistanin sot teksa thotë se ngjashmëritë janë të habitshme pasi dy vendet ranë pasi ishin zbrazur nga korrupsioni.
Pikërisht, The Economist thotë se Amerika pavarësisht se do të ndërtojë shtete në këto vende të vërfëra e të rrezikuara nga lufta, sërish nuk i kushton vëmendje të madhe korrupsionit.
Madje gazeta përmend si shembuj edhe shtete të tjera, si Kosova, Bosnja apo Haiti. Problemi më kryesor fillimisht qëndron tek ushtria ku komandantët janë të ‘’paaftë’’ dhe të afërm të politikanëve, ryshfeti apo korrupsioni i vogël për të kaluar më pas tek korrupsioni i madh me shpenzimet e larta për vendet e varfëra.
Sipas The Economist, kjo është strategjia e SHBA është kjo dhe nëse nuk mëson që dollarët nuk mund të krijojnë një qeveri të vërtetë, atëhere do të përfundojë duke shpëtuar një tjetër shtet për të krijuar një tjetër qeveri të rreme.
ANALIZA E PLOTË E THE ECONOMIST
Pse Amerika vazhdon të ndërtojë shtete të korruptuara të klientëve
Dështimi në Afganistan tregon se nuk ka mësuar mësimet e Vietnamit
Pasi Amerika njoftoi se nuk do të shpëtonte shtetin e saj klient, gjërat u shpalosën shpejt. Ndërsa armiku kapi krahinë më krahinë, ushtarët e qeverisë hoqën uniformat e tyre dhe vrapuan. Në letër ushtria kishte qindra mijëra luftëtarë të pajisur mirë.
Në realitet, disa komandantëve të tij besnikë iu desh të blinin municion nga oficerët e shtrembër të furnizimit dhe të paguanin para në dorë për mbështetjen e artilerisë. Forcat speciale luftuan mirë, por trupat e rregullta shpesh komandoheshin nga të afërmit e paaftë të politikanëve.
Ushtarët nuk u paguan pasi zyrtarët plaçkitën buxhetet ushtarake. Qytetarët qëndruan besnikë ndaj familjeve dhe klaneve të tyre, jo ndaj një qeverie të korruptuar që kishte të ngjarë t’i trondiste ata sa t’i ndihmonte ata.
Shteti ishte një fshat Potemkin i ndërtuar për të kënaqur sponsorët e tij amerikanë. Kur ata u larguan, ajo ra.
Kështu ndodhi në Vietnamin e Jugut në 1975, dhe përsëri javën e kaluar në Afganistan. Ngjashmëritë midis dy shembjeve janë të habitshme.
Ata shkojnë përtej dështimeve të inteligjencës, fjalimeve mashtruese dhe aleatëve të braktisur. Në fund, të dy shtetet ranë sepse ishin zbrazur nga korrupsioni, një sëmundje e lashtë e qeverisjes ndaj së cilës projektet e ndërtimit të kombeve të Amerikës janë të prirur. (Mendoni gjithashtu për Irakun, Kosovën, Bosnjën dhe Haitin.)
Dikur studiuesit politikë e konsideronin korrupsionin një çështje të vogël, por shumë tani e shohin atë si vendimtare për të kuptuar jo vetëm pse dështojnë përfaqësuesit e Amerikës, por si funksionojnë shtetet në përgjithësi.
Korrupsioni zakonisht përkufizohet si abuzim i detyrës publike për përfitime private. Forma e saj më e thjeshtë është ryshfeti, i cili është i kudogjendur në Afganistan. “Nga certifikata juaj e lindjes në certifikatën tuaj të vdekjes dhe çfarëdo që të ndodhë në mes, në njëfarë mënyre ju duhet të merrni ryshfet,” thotë Ahmad Shah Katawazai, një ish -diplomat afgan. (Ai u shty nga shërbimi pasi shkroi një opinion që denonconte korrupsionin qeveritar.)
Zyrtarët doganorë, policia dhe nëpunësit në mënyrë rutinore kërkojnë bakshishe (një “këshillë”). Ndërsa talebanët përparuan javët e fundit, pagesa e nevojshme për të marrë një pasaportë u rrit në mijëra dollarë.
Por ryshfeti i vogël është lloji më pak kërcënues i korrupsionit. Më shqetësuese, marrja e miratimit të qeverisë për investime të mëdha kërkon dhënien e një pjese të veprimit ministrave ose komandantëve të luftës.
Më keq akoma, një punë qeveritare me qasje në ryshfet është në vetvete një mall i vlefshëm. Siç zbuloi Sarah Chayes, një eksperte për korrupsionin ndërsa drejtonte një OJQ në Afganistan nga viti 2002 deri në 2009, zyrtarët lokalë shpesh i blejnë postet e tyre.
Ata pastaj duhet të zhvatin ryshfet për të paguar investimin e tyre, ndërsa u dërgojnë eprorëve të tyre disa nga përfitimet. Kataëazai thotë se mund të kushtojë 100,000 dollarë për t’u bërë shef policie në rreth.
Një korrupsion i tillë krijon rrjete patronazhi që kërcënojnë integritetin e shtetit. Qëllimi kryesor i zyrtarëve nuk është kryerja e misionit të agjencisë së tyre, por zhvatja e të ardhurave për t’u shpërndarë familjeve dhe miqve të tyre. Edhe para se Amerika të pushtonte, Afganistani drejtohej pjesërisht nga rrjete patronazhi të kryesuar nga kryekomandantë rajonalë.
Megjithatë, në vend që të shpërbëheshin këto rrjete, Amerika i forcoi ata duke paguar komandantët e luftës për të ruajtur paqen, sipas raporteve të Inspektorit të Përgjithshëm Special për Rindërtimin e Afganistanit (Sigar), një autoritet mbikëqyrës amerikan.
Afganët shpejt u zemëruan nga korrupsioni qeveritar dhe u treguan më mikpritës ndaj talebanëve. Një studim në vitin 2015 nga Transparency International citoi epifaninë e një politikëbërësi: “Djemtë në fund po dërgojnë para në krye të sistemit dhe djemtë në krye po dërgojnë mbrojtje poshtë, e cila është mënyra se si funksionon një mafie.”
Vetëm në vitin 2009 Amerika i kushtoi vëmendje serioze korrupsionit. Chayes u bë këshilltar i Stanley Mçhrystal, një gjeneral reformist i cili më pas drejtoi Isaf koalicionin e forcave të udhëhequra nga NATO në vend. Një njësi hetimi Isaf e njohur si Shafafiyat (“transparencë” në Pashto) u krijua nën HR McMaster, i cili më vonë shërbeu si këshilltar i sigurisë kombëtare të Amerikës. Ajo bëri përparim në ndalimin e mashtrimit në prokurim. (Autoritetet anti-korrupsion të vetë qeverisë afgane kryesisht ndiqnin armiqtë politikë.)
Por nënkomandantët e mëvonshëm Shafafiyat u ndërprenë. Në kohën e ofensivës përfundimtare të talebanëve, shteti ishte bërë aq i korruptuar saqë shumica e guvernatorëve të tij ndërprenë marrëveshjet me xhihadistët për të ndryshuar anën. Ushtria afgane ishte në gjendje të keqe për të luftuar: numrat e saj u rritën nga “ushtarët fantazmë” – të pranishmit e listuar në listën e pagave, në mënyrë që komandantët të mund të vidhnin pagat e tyre.
Amerikanët e një moshe të caktuar mund të mbajnë mend termin “ushtarë fantazmë” nga Vietnami, ku komandantët e korruptuar përdornin saktësisht të njëjtin sistem. Ndoshta një e katërta e emrave në listat e ushtrisë Vietnameze të Jugut (ARVN) në Deltën e Mekong në 1975 ishin fiktive.
Disa oficerë të ARVN ishin biznesmenë të shkëlqyer: një kolonel Vietnamez i Jugut porosiste artileri pa qëllim në mënyrë që të përdorte gëzhojat e shpenzuara si hekurishte. Ashtu si në Afganistan, forcat policore dhe ushtarake gjithashtu përfituan nga tregtia e heroinës.
Në të vërtetë, përfundimet e një raporti në 1978 mbi rënien e Vietnamit të Jugut nga Rand, një institut i sigurisë, paralajmërojnë ato në raportin e fundit të Sigar mbi Afganistanin, të publikuar më 31 korrik.
Vietnamezët e Jugut besonin se korrupsioni ishte “një sëmundje themelore që ishte kryesisht përgjegjëse për kolapsin përfundimtar”, u gjet në raportin e Rand. Problemi tashmë ishte diagnostikuar në Vietnam nga oficerët që mendonin përpara në fillim të viteve 1960. Pra, pse Amerika refuzoi ta trajtonte atë si një çështje të rëndë kur pushtoi Afganistanin dekada më vonë?
Një përgjigje është se kjo do të kërkonte një ndryshim në perspektivë. Gjatë dy dekadave të fundit, shumë studiues e kanë parë korrupsionin si një formë të qeverisjes në vetvete. Ajo i ngjan shteteve para-moderne që Francis Fukuyama, një shkencëtar politik, i quan qeveri “personaliste”, ku pushteti bazohet në lidhjet e familjes ose miqësisë dhe jo në institucionet jopersonale. Shtetet e tilla kryesisht merren me qetësimin e komandantëve të armatosur duke u dhënë atyre një pjesë të plaçkës ekonomike.
Ky përshkrim vlen po aq mirë për mafiet, sistemet feudale siç janë ato të Evropës mesjetare dhe regjimet e kryekomandantëve në Vietnamin e Jugut dhe Afganistanin. Shtete si këto mund të jenë mjaft të qëndrueshme. Por atyre u mungon besnikëria dhe kohezioni i nevojshëm për të mposhtur një kryengritje ideologjike të disiplinuar siç janë komunistët vietnamezë ose talebanët.
Një problem tjetër është se ndërhyrjet amerikane u udhëhoqën nga forcat e armatosura, të cilat janë të njëanshme drejt raportimit optimist dhe mendimit afatshkurtër. Oficerët ushtarakë “janë jashtëzakonisht të fokusuar në bërjen aktive të gjërave brenda kohëzgjatjes së rotacionit të tyre nëntë mujor, i cili nuk është i përshtatshëm për zgjidhjen e korrupsionit”, thotë Mark Pyman i CurbingCorruption, një vëzhgues.
Pyman, i cili drejtoi studimin e Transparency International, thotë se oficerët në fillim të okupimit mburreshin se kishin qetësuar zonat e tyre duke paguar komandantët e luftës. Agjencitë e ndihmës, ndërkohë, kanë një zakon të dyshimtë të gjykojnë suksesin bazuar në sa para që ata mbledhin dhe nëse i kanë shpenzuar të gjitha.
Kjo çon në një problem të lidhur: shpenzimi i shumë parave në vendet e varfra shkakton korrupsion. Si në Vietnamin e Jugut ashtu edhe në Afganistan, një fluks i madh dollarësh amerikanë shkaktoi një rritje të inflacionit, duke fshirë pagat e sektorit publik. (Afganistani, me një PBB prej rreth 20 miliardë dollarë në 2020, mori 145 miliardë dollarë ndihmë amerikane midis 2001 dhe 2021. Inflacioni mesatarisht ishte 17.5 përqind në 2003-08.)
As qeveria nuk kishte kapacitet për të mbledhur taksa të mjaftueshme për pagat e ushtarëve dhe nëpunësve civilë që të mbanin ritmin. Edhe përndryshe nëpunësit publikë të ndershëm u detyruan të kërkojnë ryshfet për të mbështetur veten.
Prandaj, një rekomandim i ekspertëve kundër korrupsionit është që në vende si Afganistani ndihma duhet të jetë e kursyer dhe të përqëndrohet në arritjet e jo në madhësinë e grantit.
Kjo është më e lehtë të thuhet sesa të bëhet. Amerika është njëkohësisht ndër kombet më të pasura dhe më idealiste në botë, dhe në një moment ndoshta do të vendosë të shpëtojë një vend tjetër të vuajtur. Nëse nuk mëson se dollarët nuk mund të ndërtojnë një qeveri të vërtetë, mund të përfundojë duke krijuar një tjetër të rreme.
(BalkanWeb)
