Nga një studim i kohëve të fundit, të botuar në ‘’Current Biology’’, doli një fakt kurioz, sipas të cilit sa herë që dëgjojmë dikë, truri ynë sinkronizon shpejtësinë e fjalës e cila na lejon të parashikojmë se deri ku shkon diskutimi, por gjithashtu mund të shkaktojë shtrembërime perceptuese dhe keqkuptime, nëse bashkëbiseduesi ndryshon papritur ritmin.

Ky është zbulimi nga një ekip kërkuesish shkencorë nga Max-Planck-Institut dhe Universiteti Radboud në Holandë, sipas gazetës italiane ”Il Messaggero”.

Për të arritur në këtë përfundim, Anne Kosem dhe kolegët e saj kishin një grup vullnetarësh holandezë që dëgjonin një seri fjalësh, pjesa fillestare e të cilëve u shqiptua ndonjëherë shpejt, ndonjëherë ngadalë, në mënyrë që të ndryshonte frekuenca e fjalëve të dëgjuar në njësinë e kohës.

Tri fjalët e fundit u folën gjithnjë në një ritëm standard.

Një nga këto tre fjalë përmbante një zanore që ndryshoi rrënjësisht kuptimin sipas asaj nëse kjo fjalë ishte perceptuar si e shkurtër apo e gjatë.

Nga analizimi doli se kur pjesa fillestare u shpall e shpejtë, zanorja e paqartë u interpretua aq gjatë, ndërsa kur fjalimi fillestar ishte më i ngadalshëm, u dëgjua një zanore e shkurtër.

Megjithatë, aspekti më i rëndësishëm është se në perceptim aktiviteti nervor i përfshirë në përpunimin e tekstit sinkronizohet me ritmin fillestar të fjalës.

Sipas studiuesve, truri vepron si një rrotë biçikletash, rrota rrotullohet me shpejtësinë e vendosur nga pedalimi, por vazhdon të ecë për një kohë edhe pasi pedalimi ka ndaluar, për shkak të inercisë.

Kjo sinkronizim midis valëve të trurit dhe shpejtësisë së fjalës na ndihmon të parashikojmë gjatësinë e rrokjeve të ardhshme, duke ndikuar në mënyrën se si dëgjojmë dhe përpunojmë fjalët.