NGA IV KALOÇI*

Zbulohet dhe bëhet publike për herë të parë në faqet e “Gazeta Shqiptare”, raporti sekret i Sigurimit të Shtetit i realizuar nëpërmjet Drejtorisë së Zbulimit pranë Ministrisë së Punëve të Jashtme (Drejtoria V), i cili mban datën 15 maj 1972, ku agjentët e shërbimit të fshehtë që kamufloheshin si diplomatë pranë atij dikasteri, survejuan, përgjuan dhe incizuan me “teknikë operative”, të gjitha bisedat e aktorit të famshëm shqiptar nga Kosova, Bekim Fehmiu, gjatë periudhës dyjavore që ai qëndroi në Shqipëri.
Raporti i Sigurimit: Fehmiu tha se filmat shqiptarë janë skematikë dhe me propagandë
Në pjesën e parë të këtij shkrimi të botuar në numrin e djeshëm, lidhur me vizitën e aktorit të famshëm Bekim Fehmiu në Shqipëri në vitin 1972, u njohëm me raportin e shkurtër të Sektorit të Kulturës të Komitetit Qendror të PPSH-së të shkruar nga J. Mato e F. Hobdari, si dhe një pjesë të raportit të Sigurimit të Shtetit, të realizuar nga Drejtoria V e Ministrisë së Jashtme (Drejtoria e Zbulimit me Jashtë), ku në disa faqe të daktilografuara jepet një përmbledhje e mendimeve të tij dhe bisedave që ai pati me të gjithë ata me të cilët u takua gjatë periudhës afro dyjavore që qëndroi në Shqipëri. Në pjesën e dytë që po botojmë më poshtë në këtë shkrim, do njihemi me vazhdimin e raportit të Sigurimit të Shtetit dhe me një pjesë nga libri me kujtime i Bekim Fehmiut me titull “Shkëlqim dhe tmerr”, të botuar në Beograd në vitin 2002 dhe të përkthyer në shqip nga diplomati i karrierës, Xhelal Fejza.

(vijon nga numri i kaluar)

Raporti i Sigurimit për aktorin Fehmiu
II. Për sa i përket qëndrimit të serbëve ndaj Kosovës, ai kishte një urrejtje të madhe për të gjithë trajtimin që u është bërë kosovarëve, burgosjen e të atit etj., nga serbofilët. Bekim Fehmiu tregoi mjaft raste të formave të ndryshme provokime dhe vrasjesh në masë të familjeve të tëra kosovare nga serbët.

“Njerëzit e qeverisë, – tha ai, – lajmëronin se ata që duan të kthehen në Shqipëri, le të regjistrohen. Gjendeshin plot njerëz patriotë dhe njëkohësisht naivë, që binin në këtë kurth. Familjet e regjistruara i merrnin veç e veç me kamion dhe ato zhdukeshin”.
Duhet pranuar se ai ushqen iluzion për Titon dhe reformat e tij të fundit, duke ua atribuuar çdo të keqe a gabim lidhur me Kosovën, Rankoviçit dhe pasuesve të tij. Kurse sipas tij, nuk ka pasur dijeni dhe Plenumi IV deri diku i rregulloi punët. Nga përshtypjet e këtyre ditëve, deri diku mund të mendohet se po të ketë një informim më të mirë, është i prirur që të kuptojë drejt kontradiktat ideologjike. Në biseda të ndryshme në rreth shumë të ngushtë njerëzish, përdornin si argument vetëm faktet që tregonte ai, Bekimi tha: “Sigurisht, gjithë këto gjana nuk mund të jenë ba pa dorën e tij (Titos)… Dihet ajo se ‘peshku qelbet nga koka'”.

III. Bekim Fehmiu kishte mendimin se Ansambli ynë duhet të shkojë patjetër në Jugosllavi dhe të japë shfaqje kudo, se është një ansambël i mrekullueshëm. Ai kishte dijeni lidhur me marrëveshjet kulturale midis vendit tonë dhe Jugosllavisë. (Me sa duket, këtë ia kishin thënë në ambasadën jugosllave, ku shkoi dy herë gjatë kohës që qëndroi këtu.)
Për çështjen e marrëveshjes kishte mendimin se, pavarësisht se pala jugosllave nuk ishte dakord që në marrëveshje të theksohej çështja e Kosovës, do të ishte mirë që të ishte nënshkruar dhe pastaj të gjendeshin mënyra me zgjuarsi për të ndihmuar Kosovën. (Këtë mendim e ka shfaqur në bisedat me shokët J.Mato. K.Obdari. E. Oktrova dhe T. Bozo.)
2). I dëshiruar për emrin e mirë të Shqipërisë në të gjithë botën, mendon se ne duhet të çajmë me filmat dhe artin tonë në Europë. Për këtë ai u shpreh: “Europa do të dijë për Shqipërinë, prandaj duhet të çani me guxim me filmat tuaj. Mendimi se filmat tuaj janë të mirë nuk është vetëm i imi, por edhe i kolegëve të tjerë”…. “Më ka imponuar thjeshtësia e temave dhe trajtimi i tyne”…. “Duhet të keni kujdes çështjen e ndërtimit dramaturgjik dhe të skenarit”…. “Filmat të kenë më shumë ritën dhe dinamizëm”…. “Mendoj që filmat duhen të largohen sa më shumë nga pllakataizmi dhe agjitacioni, të jenë sa më jetësorë dhe emocionalë”.
3). Gëzohej kur shikonte në muzeumet tona që pasqyrohej lufta dhe historiku i Kosovës, por mendonte: “Dhe ky nuk është vetëm mendimi im”. Thoshte që, “duhet t’i jepet më tepër vend propagandimit të historisë dhe kulturës së Kosovës, sepse kjo do të na gëzonte së tepërmi”. Nga ana tjetër, çmonte kujdesin tonë për të ruajtur Kosovën dhe kosovarët, kujdesin për të mos i dhënë shkas, shpërthimit të ndjenjave dhe persekutimeve nga ana e shovinistëve serbë.
Ai shprehte një farë dyshimi lidhur me përkrahjen dhe lirinë që i është dhënë Kosovës, sepse, thoshte ai: “serbët gjithmonë kanë qenë dinakë”.
4). Bekim Fehmiu mendon se për të mirën e teatrit dhe artit kosovar, do të ishte e nevojshme të vinin për studime në Institutin e Arteve 4-5 studentë kosovarë. Kjo do t’i pajiste ata me kulturë e disiplinë të vërtetë pune.
5). Gjatë vizitës në Krujë, në përgjithësi mbeti shumë i kënaqur, por pati vërejtje lidhur me ndërtimet e reja, të cilat janë krejt në kundërshtim me stilin e ndërtimeve të këtij qyteti-muze. Veçanërisht pati vërejtje lidhur me arkitekturën e Muzeut të Skënderbeut që është ngritur në kala.
6). Duke udhëtuar nëpër Shqipëri i bëri përshtypje jo të mirë, dhe këtë e shprehu sinqerisht, fakti se nëpër fusha punonin kryesisht gratë dhe vetëm pak burra.
7). Ishte i etur të shikonte që në çdo qytet të valëviteshin sa më shumë flamurë kombëtarë. “Veçanërisht, – tha, – flamurë duhet të valëviten në Kalanë e Krujës, në Gjirokastër, në Tiranë etj.” Prandaj kur vajti në Vlorën e zbukuruar me flamurë të shumtë kombëtarë me rastin e festës, u kënaq pa masë. “Tani po më ngopet syri dhe zemra dhe po e ndjej veten tamam në Shqipëri”.
8). Në çdo bisedë tregohej i gatshëm për të luajtur në ekranin dhe filmat tanë, por nuk jepte përgjigje për vepra konkrete. Kjo ndoshta se nuk e njeh literaturën tonë pas Çlirimit. (Kur u largua iu dhuruan disa libra, si “Gjenerali i ushtrisë së vdekur”, “Përsëri në këmbë”, “Kështjella” etj. Nga biseda rezultoi se ëndrra e tij ishte të luajë në film rolin e Skënderbeut.
9). Tha se nëna dhe motra e tij kanë kërkuar që të vijnë në Shqipëri, por ai shprehu shqetësimin nëse do t’u dalë shpejt viza ose jo. “Mbasi nënën e kam plakë – thoshte – dhe ajo nuk dëshiron të vdesë pa e parë njëherë nënën Shqipëri.”
10). Bekim Fehmiu shprehu dëshirën që të punonte vullnetarisht një ditë në aksion me goditje të përqendruar (dhe theksoi: gjithë ditën).
11). Në bisedën që pati me punonjësit e teatrit mbas shikimit të provave të dramës “Gjenerali i ushtrisë së vdekur”, natën e fundit para nisjes ai tha: “Më bëhet zemra mal që jam midis jush”, pastaj, mbasi bëri disa vërejtje profesionale dhe shfaqi dëshirën që të luajë së bashku me aktorët tanë, përfundoi: “Në këtë zëmrën time të vogël, do të mundohem t’ju përfshij të gjithëve.” Tiranë, më 15 maj 1972 Drejtoria V e Ministrisë së Punëve të Jashtme

Pasazhe nga libri me kujtime “Shkëlqim dhe tmerr”, i botuar në tetorin e vitit 2012 në Beograd dhe përkthyer nga Xhelal Fejza

Bekim Fehmiu: Rrëfimet në vetën e parë

Java e filmit shqiptar. I ftuar… Mbahej për herë të parë “Java e filmit shqiptar” në Beograd në Shtëpinë e Rinisë. Mezi arrita të shoh fundin e projektimit të njërit prej filmave. Takoj Abdurrahman Shalën, regjisorin e ri Besim Sahatçiu… Më njohën me dy regjisorë të rinj nga Shqipëria, Pirro Milkani dhe Dhimitër Anagnosti.
– A do të kishit ardhur te ne si i ftuar? – më pyet Dhimitri, ai shtatshkurtri me tipare të zeza, i cili studimet e kamerës dhe të regjisë i kishte kryer në Leningrad dhe në Moskë.
– Me shumë dëshirë, nëse më ftoni!
Atelie 212. Jam i ulur në bufe me kolegët. Hyn Borisllav Mihajlloviç – Mihizi, një nga intelektualët më të mëdhenj të vendit. “Dëgjova se do të shkosh në Shqipëri. Atje jeton një shkrimtar i madh. Quhet Ismail Kadare. Ka shkruar një roman të mrekullueshëm, ‘Gjenerali i ushtrisë së vdekur’. Shiko nëse mund të ma sjellësh”. Erdhi ftesa që të jem i ftuar i “Kinostudios” shqiptare. Ditë e zymtë. Udhëtova me atë karakatinën e JAT-it. Nga avioni mund të shihet plani urbanistik i Tiranës, i projektuar në mënyrë të tillë që të mund të ndjekë rendin e fjalëve “Duçe” (kështu është quajtur Musolini). Aerodromi? Tipik për një vend të vogël dhe të varfër. Për herë të parë në Tiranë. Procedura me kufitarët e ashpër dhe me doganierët, të cilët ngjasin me aerodromin, shkoi pa vështirësi, sepse më prisnin Dhimitër Anagnosti dhe Pirro Milkani si dhe drejtori i “Kinostudios”.
– A flisni shqip? A njihni njeri në Shqipëri që do të dëshironit të takonit?
Më ndihmuan të sistemoj valixhen time të udhëtimit në bagazhin e automjetit tip “Lada”. Gjatë udhëtimit për në Tiranë, drejtori më pyet përsëri.
– A keni ndonjë dëshirë që do të mund t’jua plotësonim sa jeni në Shqipëri?
– Kam dy. E para, t’i përcjell përshëndetjet më të përzemërta nga ana e nënës sime, bashkëshortes së Bajram Currit, Dervishe Hanëmit. E dyta, të shoh dashurinë time të parë. U stepën.
– Ju keni një dashuri të parë në Shqipëri? Si quhet? Prej nga është? – Nga Shkodra. Quhet Bukuroshe Tahiri. Ka një vëlla, i cili quhet Riza dhe një motër me emrin Safete.
– Mirë! Do të shohim!
Më sistemuan në hotel “Dajti”, në qendër të qytetit. Më pëlqeu heshtja, pa atë zhurmën e qarkullimit të automjeteve, vetëm ndonjë biçikletë. Tirana duket e bukur. Bulevarde të gjera, me shumë lule, me pemë anash… Monumenti i Gjergj Kastriotit dominon tërë qendrën. Mikpritësit kishin organizuar shfaqjen e filmit “Odiseja”. Salla e kinemasë e mbushur plot e përplot me të ftuar të përzgjedhur. Duartrokitje dhe pritje njëlloj sikur presin një njeriun e tyre. Me krenari, me gëzim, me ngrohtësi. Filluan vizitat zyrtare. Në Lidhjen e Shkrimtarëve, krahas me të tjerët, njihem me Ismail Kadarenë, Dritëro Agollin… Ismail Kadareja, intelektual tipik, me syze me skelet metalik, duke dalë më thotë:
– Do të doja t’ju dhuroj romanin tim “Gjenerali i ushtrisë së vdekur”, por kam vetëm versionin në gjuhën frënge.
– Do të më bëhej shumë qejfi.
Më dhuroi bestsellerin e tij me dedikim. Vizitova Akademinë e Arteve. “Kinostudion”. Biseda të thjeshta. Pyetjet, profesionale. Ndihet kërshëria e tyre, dëshira për të ditur sa më shumë. Pyetjet i bëjnë të përzgjedhurit. Jashtë në rrugë më drejtohet një djalosh me trup atleti, me sy të zinj dhe të mëdhenj, me flokë të zinj të dendur: “A mund të më jepni një autograf? Unë jam student i vitit të tretë të Akademisë së teatrit. Quhem Timo Flloko. Kam një motër në Jugosllavi. Njerëzit e mi janë nga Peja…” Ata që më shoqëronin ma bënin me shenjë që të nxitoja.
– Ju do të jeni Omar Sharifi shqiptar! – i them djaloshit kur u ndamë.
Durrësi

Durrës. Teatri. Në fuaje, busti i Aleksandër Moisiut. Marr pjesë për herë të parë në një koncert me këngë e valle shqiptare. Zëra madhështorë, të shkolluar. Bukuria e atyre valleve të ngadalta për nga ritmi, por dinjitoze dhe, menjëherë më pas shumë të gjalla. Valltarët e veshur me kostume popullore shumëngjyrëshe. Jam i emocionuar, thuajse më zihet fryma dhe jam shumë krenar që po më jepet rasti të shoh këtë bukuri. Më shpunë të njihem me anëtarët e Ansamblit. I përgëzoj dhe i falënderoj që më bënë të përjetoj këtë ndjesi të paharrueshme. Nuk e kisha ditur se në Durrës kishte një amfiteatër, madje edhe i madh sa ai i Koloseut romak. Është zbuluar vetëm një e treta. Shoqëruesit më takuan me arkeologun amator. Dridhet nga emocioni, duke më treguar një varëse të hollë prej ari, ku ishte varur një figurë në formën e gjethes së duhanit. Dridhet sa herë që e prek. Çfarë thesari! Thesar i vërtetë kulturor, shpirtëror. Me sugjerimin e atyre që më shoqëronin, më dhuroi si pa qejf, një kopje të Afërditës të shekullit IV-V p.e.s.

Kruja

Vendlindja e Gjergj Kastriotit Skënderbeut. Cili është ky gjeni, i cili arriti që për një çerek shekulli të ndalë fuqinë e pandalshme të Perandorisë Osmane dhe të mos e lejojë depërtimin e saj drejt Perëndimit. Kalaja e Skënderbeut, e cila dominon në tërë kodrën e qytetit, është e rikonstruktuar nga disa pjesë të saj të shekullit XIV.

(m.k/GazetaShqiptare/BalkanWeb)