Në imazhin e mësipërm, një punëtore e Dalit çalon përpara një miniere qymyri të hapur në shtetin Jharkhand të Indisë, ku zjarret nëntokësore digjen për më shumë se një shekull. Fotografia është pjesë e një serie bardh e zi të titulluar “Broken” nga Asha Thadani, e cila prej shtatë vitesh kronikon jetën e Dalit.
200 milionë Dalitët e Indisë e gjejnë veten mes qytetarëve më të margjinalizuar të vendit, të dënuar në nivelet më të ulëta të shoqërisë nga një hierarki e ngurtë kastash. Kuotat në institucionet shtetërore për dalitët kanë ngushtuar boshllëqet në arsim, të ardhura dhe shëndetësi.
Dalitët tani mburren me një dhomë të lulëzuar tregtare të mbushur me milionerë. Shumë organizata mbrojnë në mënyrë aktive të drejtat e tyre. Dy dalitë kanë shërbyer si kryetarë shtetesh. Megjithatë, një numër i konsiderueshëm i Dalitëve vazhdojnë ta gjejnë veten në profesione të shmangura nga të tjerët, si asgjësimi i kafshëve të ngordhura dhe pastrimi i kanalizimeve.
Theyyam është një ritual fetar që e ka origjinën në pjesën veriore të Kerala. Në këtë foto, paraqitet një interpretues nga grupimi Dalit. Këta kërcimtarë në ekstazë mendohet se mishërojnë vetë hyjnitë që ata nderojnë.
“Kur ata bëhen artistë atayam, ata bëhen tregimtarë dhe përfaqësime të gjalla të perëndive. Edhe pse ata janë të rrënjosura në sistemin e kastës, gjatë performancës kastat e sipërme duhet të respektojnë dhe t’i binden këtij kërcimtari hyjnor që është nga kasta e ulët”, thotë zonja Thadani.
Musaharët, që fjalë për fjalë do të thotë “njerëz miu”, janë aq të varfër sa dieta e tyre kryesore shpesh përfshin minjtë. Një komunitet Dalit në shtetin Bihar, Musaharët punojnë kryesisht në fermat në pronësi të pronarëve dhe mbeten pa punë deri në tetë muaj në vit.
Duke u përballur me sfidën e mbijetesës dhe të varur nga bujaria e paparashikueshme e pronarëve, Musaharët kanë gjetur mjete jetese alternative, të tilla si Nachaniya – një grup argëtuesish brenda komunitetit të tyre. Këta argëtues meshkuj, të moshës 10 deri në 23 vjeç, vishen si gra dhe performojnë në dasmat e fshatit, veçanërisht gjatë sezonit të musoneve.
Në një himn vizual ndaj përkushtimit, një grua Ramnami qëndron e zhytur në mendime në një derë, me fytyrën dhe kokën e rruar të tatuazhuar me përsëritjen ritmike të “Ram” në shkrimin Devanagari, i cili përdoret për të shkruar Hindi – një manifestim elokuent i këndimit në formë të shkruar.
Me çdo goditje të gjilpërës së drurit, të mbushur me bojë që rrjedh nga bloza e llambës së vajgurit, dalin rrathë të ndërlikuar koncentrikë dhe modele lineare, duke formuar një sixhade të shenjtë në lëkurën e saj. Tradita shtrihet në një shall, të mbështjellë me hijeshi rreth shpatullave të saj, që mban fjalën e shenjtë. Të lindur nga një akt kundërshtimi i fundit të shekullit të 19-të, Ramnamis e shtetit Chhattisgarh mishërojnë një protestë të veçantë, duke skalitur përkushtimin e dukshëm si në lëkurë ashtu edhe në shpirt – një shkrirje e përjetshme e besimit dhe identitetit.
Duke dalë nga thellësitë e shenjta të Ganges në qytetin e shenjtë të Varanasit, një zhytës i aftë Dalit del në sipërfaqe me monedha të shtrënguara midis dhëmbëve- një pamje ndjellëse e një jete të gërshetuar në mënyrë të ndërlikuar në rrëfimin e lumit.
I njohur si një ‘Gotakhor’ ose një zhytës ekspert, ai mban monedhat midis dhëmbëve, duke i lënë duart të lira për të lundruar në rrymën e lumit. Monedhat janë hedhur nga ata që kërkojnë falje nga lumi. Zhytësit janë gjithashtu të ngarkuar me rikuperimin e trupave të njerëzve që janë mbytur në lumë, sipas zonjës Thadani. “Çdo zhytje është një ritual dhe çdo monedhë e marrë shërben si një ofertë për të lehtësuar udhëtimin simbolik nëpër ujërat e vështira,” thotë ajo.
Në një cep të Biharit, këto gra Dalit i rezistuan kufizimeve të kastës së lartë në stoli duke zhvilluar një formë unike zbukurimi – tatuazhet. Duke përdorur plehrat e lopës, bambu, kashtë, degëza dhe gjethe palme për të ndërtuar kasollet e tyre, ata i shndërruan muret në kanavacë.
“Të ndaluara të përshkruanin hyjnitë hindu, ata gjetën frymëzim në natyrë. Sot, pikturat e tyre [stili] i tyre janë të njohura, duke shërbyer si burim jetese dhe një dëshmi e krijimtarisë dhe guximit të këtyre grave,” thotë zonja Thadani.
Këto gra janë vajtuese profesionale, që praktikojnë ritualin e lashtë të zisë Oppari, të rrënjosur thellë në një komunitet Dalit në Tamil Nadu. Të kryera tradicionalisht si një përgjigje shpirtërore ndaj humbjes së anëtarëve të ngushtë të familjes, Opparis këndohen në emër ose drejtpërdrejt për familjen e të ndjerit. Këto gra thirren në shtëpitë ku ka ndodhur vdekja, duke e eksternalizuar pikëllimin në një ritual të thellë. Kjo detyrë e rezervuar për Dalitët, sfidon normat shoqërore që e lidhin shfaqjen e jashtme të pikëllimit me dobësinë, një perceptim i kufizuar tradicionalisht tek gratë.
Shiva, nga një komunitet Dalit në Karnataka, është pjesë e një grupi që djeg kokat e dhive jashtë tregut të mishit në qytetin Bangalore (Bengaluru). Kokat e dhive përpunohen me zjarr për të hequr gëzofin, duke e bërë më të lehtë përgatitjen dhe shitjen e organit më të shtrenjtë – trurit. Ky proces është një hap i domosdoshëm në përgatitjen e mishit.
Të ekspozuar ndaj nxehtësisë përvëluese, tymit toksik dhe pluhurit të qymyrit çdo ditë, ata që bëjnë këtë punë kanë një jetëgjatësi prej 35 deri në 45 vjet. Skelat metalike që përdoren nxehen jashtëzakonisht gjatë djegies, duke ndikuar në ndjeshmërinë e duarve të tyre teksa i mbajnë gjatë gjithë ditës së punës. Kjo punë kryhet ekskluzivisht nga meshkujt Dalit, disa nga mosha 10 deri në 12 vjeç, të cilët marrin një pagesë prej 15 rupi (18 cent) për përpunimin e një koke dhie.
