Në zemër të kryeqytetit iranian, kafeneja Boof shërben pije të ftohta freskuese në një ditë të nxehtë vere. Duhet të jenë kafetë e ftohta amerikane më të veçanta në këtë qytet – kafeneja ndodhet në një cep të gjelbër të ambasadës amerikane, e cila është mbyllur prej kohësh.
Muret e saj të larta prej çimentoje janë të mbuluara me murale anti-amerikane që kur Uashingtoni ndërpreu marrëdhëniet me Teheranin pas revolucionit iranian të vitit 1979 dhe krizës së pengjeve – të cilat ende hedhin një hije të gjatë mbi këtë marrëdhënie të mundimshme. Brenda kafenesë simpatike Boof, baristi Amir thotë se do të donte që marrëdhëniet midis Amerikës dhe Iranit të përmirësoheshin.
«Sanksionet amerikane dëmtojnë bizneset tona dhe na e bëjnë të vështirë udhëtimin nëpër botë», reflekton ai ndërsa derdh një tjetër kafe të ftohtë. «Qetësohuni dhe pini kafe». Vetëm dy tavolina janë të zëna – njëra nga një grua e mbuluar me një vello të gjatë të zezë, tjetra nga një grua me xhinse blu me flokë të gjatë e të lëshuar, e cila shpërfill rregullat se çfarë duhet të veshin gratë ndërsa përqafohet me të dashurin e saj.
Është një pamje e shkurtër e këtij kryeqyteti, ndërsa përballet me të ardhmen e tij thellësisht të pasigurt. Pak më larg me makinë, në kompleksin e stacionit televiziv shtetëror të Iranit IRIB, një fjalim i regjistruar i Udhëheqësit Suprem Ajatollah Ali Khamenei u transmetua të enjten për kombin. “Amerikanët e kanë kundërshtuar Republikën Islamike të Iranit që nga fillimi”, deklaroi ai.
“Në thelb, gjithmonë ka qenë rreth një gjëje: ata duan që ne të dorëzohemi”, vazhdoi Ajatollah 86-vjeçar, i cili thuhet se është strehuar në një bunker pasi Izraeli nisi valën e tij të paparë të sulmeve që synonin vendet bërthamore dhe raketore të Iranit dhe vrisnin komandantë të lartë dhe shkencëtarë.
Ne e pamë fjalimin e tij, të parin që kur Presidenti Donald Trump njoftoi papritur një armëpushim të martën, në një televizor të vogël në të vetmen zyrë ende të paprekur në një pjesë të madhe të kompleksit IRIB. E tëra çfarë ka mbetur është një skelet çeliku i djegur. Kur një bombë izraelite goditi këtë kompleks më 16 qershor, një zjarr i tërbuar përfshiu studion kryesore ku do të transmetohej fjalimi i udhëheqësit suprem. Tani është vetëm hi.
Ende mund ta shijosh erën e saj të athët; të gjitha pajisjet televizive – kamerat, dritat, trekëmbëshit – janë si copa metali të përdredhur. Një qilim qelqi që kërcet mbulon tokën. Izraeli tha se kishte në shënjestër krahun e propagandës së Republikës Islamike, duke e akuzuar atë për fshehjen e një operacioni ushtarak brenda tij – një akuzë që gazetarët e tij e hodhën poshtë.
Guaska e saj e hapur duket se simbolizon këtë kohë më të errët për Iranin. Mund ta shihni edhe në spitalet e qytetit, të cilat ende po trajtojnë iranianët e plagosur në luftën 12-ditore të Izraelit. «Kam frikë se mund të sulmojnë përsëri», më thotë Ashraf Barghi kur takohemi në departamentin e urgjencës së spitalit të përgjithshëm Taleghani, ku ajo punon si kryeinfermiere.
«Nuk besojmë se kjo luftë ka mbaruar», thotë ajo, në një vërejtje që pasqyron shqetësimin e prekshëm që kemi dëgjuar nga kaq shumë njerëz në këtë qytet. Kur Izraeli bombardoi pragun e burgut të afërt Evin më 23 qershor , viktimat, si ushtarë ashtu edhe civilë, u dërguan me urgjencë në repartin e urgjencës së infermieres Barghi. Nuk ka ende qetësi në kryeqytetin iranian./Marrë me shkurtime nga BBC/
