Pas më shumë se katër dekadash heshtje dhe braktisje nga institucionet, banorët e Gorrishtit kanë ngritur zërin me dinjitet dhe vendosmëri. Me një protestë fisnike dhe të qetë, ata shprehën dhimbjen dhe revoltën e akumuluar nga harresa e gjatë që u është bërë nga shteti.

Rruga që të çon në këtë fshat është lënë në mëshirën e fatit, në një gjendje të mjerueshme, të pakalueshme dhe të rrezikshme për jetën. Ajo rrugë nuk është më një arterie që lidh një zonë me një tjetër, por një simbol i një padrejtësie të madhe që vazhdon prej 40 vitesh.

Prej katër dekadash, asnjë investim. Asnjë ndërhyrje. Asnjë shenjë vëmendjeje nga strukturat shtetërore. Vetëm harresë. Vetëm baltë. Vetëm pluhur. Banorët janë të lodhur. Të lënduar.

Të zhgënjyer. Premtimet janë bërë bosh. Heshtja është bërë ligj. Ndërsa rruga është kthyer në pengesë për jetesën dhe dinjitetin njerëzor.

Ajo që kërkohet nuk është ndonjë aks i gjatë e i pamundur për t’u realizuar. Rruga që ndan Gorrishtin nga pjesa tjetër është vetëm 7 kilometra. Shtatë kilometra rrugë që ndajnë një komunitet të tërë nga dinjiteti. Nga varret. Nga vendlindja. Nga jeta.

Kjo nuk është thjesht një rrugë. Është lidhja me shtëpitë tona. Është rruga e gjyshërve tanë. Është rruga drejt varreve të të parëve. Është rruga që lidh jetën me kujtesën. Është rruga ku duhet të ecin fëmijët tanë që të mos largohen kurrë nga vendlindja.

Por kjo rrugë sot nuk i shërben askujt. Nuk i shërben as të gjallëve. Nuk i shërben as të vdekurve. Ka pasur raste kur të ndjerët nuk kanë mundur të përcillen në tokën ku kanë lindur. Makinat mortore nuk kalojnë dot. Lotët derdhen, por rruga nuk hapet. Ky është një realitet i dhimbshëm që nuk mund të vazhdojë më.

(BalkanWeb)