Iranianët në thelb u ndërprenë nga komunikimi me botën e jashtme të mërkurën, ndërsa ndërprerjet e internetit arritën pikën e tyre më të rëndë që nga sulmi i parë i Izraelit javën e kaluar.

Por, përpara se ndërprerjet të arrinin kulmin, disa iranianë arritën të dërgonin mesazhe me tekst, telefonata dhe memorandume zanore duke përshkruar se si ka qenë jeta.

Asadi, një inxhinier nga Teherani në të 20-at, ishte jashtë Teheranit kur filluan sulmet izraelite atje javën e kaluar. Ai dërgoi një sërë mesazhesh në Instagram të martën në mbrëmje për të përshkruar atë që kishte parë, duke përdorur nofkën e tij për arsye sigurie.

“Gjëja e parë që na ra në sy ishte një kullë në lindje të qytetit — katet e sipërme ishin shkatërruar”, tha ai. “Kjo ishte hera e parë që pashë luftën kaq afër meje. Mund ta ndieja shqetësimin që më ziente në stomak”.

Ndërsa sulmet dhe hakmarrjet e Iranit vazhdonin, njerëzit filluan të largoheshin nga Teherani, duke mbushur rrugët dhe duke u rreshtuar për ushqim dhe karburant. Të tjerë, përfshirë Asadin, i cili ishte kthyer në qytet deri atëherë, ose vendosën të qëndronin ose nuk ishin në gjendje të largoheshin. Njerëzit filluan të mësoheshin me tingujt e sistemeve mbrojtëse dhe shpërthimeve: “Ndonjëherë shpërthimet janë aq të forta dhe aq afër sa njerëzit nxitojnë të dalin nga shtëpitë e tyre dhe shikojnë lart në qiell.”

Shumicën e kohës, tha ai, banorët nuk marrin asnjë njoftim emergjence për sulme, por mësojnë rreth tyre vetëm nga zhurma e shpërthimeve. Asadi tha se ndjenja e përhapur e ankthit ishte e përzier me një ndjenjë uniteti, e treguar në mënyrën se si njerëzit ndonjëherë nxitonin për të ndihmuar pas sulmeve.

Disa njerëz po ofroheshin vullnetarë për të ndihmuar Gjysmëhënën e Kuqe me punën e shpëtimit, tha ai, duke shtuar se kishte dalë pas një sulmi në qendër të Teheranit. Ai tha se pa një grua rreth të 70-ave “të shokuar” dhe një burrë që “kishte kërcyer nga ndërtesa mbi makinën e tij vetëm me një bluzë të brendshme, i tmerruar”.

Ndërsa sulmet izraelite u shtuan dhe Irani ndërmori hakmarrje, disa banorë kanë kërkuar të largohen nga Teherani.

Forcat e sigurisë ishin gjithashtu gjithnjë e më të dukshme në rrugët e Teheranit, tha ai, me pika kontrolli të ngritura përreth qytetit. Shërbimi i internetit ishte “i kufizuar rëndë” gjatë sulmeve izraelite, megjithëse thirrjet dhe mesazhet brenda Iranit po funksiononin mirë.

Asadi tha se deri më tani nuk njihte personalisht askënd të lënduar në sulme, megjithëse dritaret e një miku të tij ishin thyer nga një valë shpërthimi. Rreziku, tha ai, “vazhdon të afrohet gjithnjë e më shumë”.

Ai tha gjithashtu se ishte i habitur nga mënyra se si Teherani, normalisht një qytet me 14 milionë banorë, ishte ndjerë “i braktisur” tani që shumë njerëz kanë ikur dhe të tjerë kanë zgjedhur të qëndrojnë brenda shtëpive të tyre. Shumica e dyqaneve janë të mbyllura ose janë të hapura vetëm gjatë ditës.

“Ende na duket si një makth nga i cili nuk jemi zgjuar ende. Edhe pse po mësohemi me të, nuk na duket e vërtetë” – përfundoi Asad.

(BalkanWeb)