Drejtori i prestigjiozes italiane “Gazzetta Dello Sport”, Stefano Barigelli, ka analizuar dorëheqjen e Roberto Mancini-t nga kombëtarja italiane dhe kalimin tek Arabia Saudite. Ja çfarë shkruan ai në editorialin e sotëm:
“Tashmë është e qartë për të gjithë: Mancini u largua nga kombëtarja italiane vetëm për pará. Keqkuptimet me Gravinën, besimi që nuk e ndjente më, klima që kishte ndryshuar, stafi i rishikuar dhe korrigjuar, shkurt, kështjella e arsyeve groteske me të cilat ishte përpjekur të shpjegonte pse po e braktiste anijen axurre edhe nëse ajo ishte në mbytje e sipër.
Koha tregon gjithçka. Të zhytur, siç jemi në kulturën e cinizmit, ka edhe nga ata që e kanë justifikuar: si mund të refuzohet një shifër e tillë? Po, them që po, mund të refuzohet. Ndodh kur zgjedh ngjyrën axurre, kur zgjedh të përfaqësosh një vend, ku fëmijët qëndrojnë në radhë për të veshur fanellën e kombëtares.
Bëhet, kur je profesionist që nderon kontratat. Bëhet, kur ju keni fituar shumë në të gjithë karrierën tuaj luksoze dhe të suksesshme. Është bërë, sepse nuk ka asnjë shumë që ia vlen besimin e miliona italianëve. Të stërvitësh ekipin kombëtar para një pune, është një angazhim, një përgjegjësi. Një nder, do të thosha, përdorimi i një fjale që ka kohë që nuk kuptohet në futboll.
Për mendimin tim, Federata duhet të shqyrtojë seriozisht mundësinë e hakmarrjes ndaj Mancinit. Kërkoni një shumë simbolike, një dëmshpërblim të vogël për dëmin e madh të shkaktuar. Imagjinoni sikur Spalletti të ishte ende te Napoli dhe Conte në Premier League.
Trajneri i ri i Arabisë mund të përballojë të paguajë, megjithëse nuk e kemi kuptuar sa është rroga apo nëse do të paguajë taksa në Itali. Përndryshe nuk do të habiteshim. Një ditë pas njoftimit të dorëheqjes nga kombëtarja, Mancini u tha të gjitha gazetave të vërtetën e tij. Por ai nuk ka dashur të flasë me Gazzetta-n, fajtor, sipas tij, se është treguar shumë i ashpër ndaj tij. Unë e konsideroj medalje.
Në rastin tjetër të verës, Lukaku, Gazzetta mbajti një linjë të saktë. T’i japësh fjalën një klubi deri në atë pikë sa ta shtysh atë të mbyllë një marrëveshje për disa dhjetëra milionë euro, për t’u zhdukur më pas në momentin e nënshkrimit vetëm për hir të turpërimit të atyre që të paguanin si një yll filmi.
Nuk do ta kapërcejmë kurrë. Nëse kampionati italian do ta kishte humbur, nuk do të ishte tragjedi. Kemi mjaft shembuj të këqij. Nëse e shikojmë historinë nga një këndvështrim sportiv, sigurisht që Lukaku do të jetë më i dobishëm për Romën sesa për Juventusin, sepse Vlahovic është një qendërsulmues me potencial të madh, siç e kemi parë, edhe nëse kontrata që iu ofrua bujarisht nga Agnelli rëndon shumë buxhetin dhe do të rëndojë edhe më shumë në të ardhmen.
Roma, krahasuar me bardhezinjtë, ka avantazhin e huazimit të Lukakut, i cili, siç mund të kuptohet, duke lexuar biografinë e belgut, është e vetmja formë kontrate që garanton një minimum për ata që e paguajnë. Ka pasur shumë trillime për negociatat mes Juves dhe Lukakut.
Pas mijëra rreshtash të shkruara dhe malesh fjalësh, lojtari që donte aq shumë të stërvitej nga Allegri, tani do të jetë në Trigoria, duke marrë urdhra nga Mourinho. A do të mjaftojë që Roma të futet në bandën e atyre që luajnë për Scudetton?
Nëse skuadra është ajo që shihet në dy ditët e para, duket e vështirë. Por tani Mourinho ka qendërsulmuesin e tij, shumë shpejt do ta kuptojmë nëse do të sjellë lojën dhe rezultatet që presin tifozët dhe Friedkin. Edhe njëherë e përsëris, koha do të tregojë.
(BalkanWeb)
