Misty LaBean e kaloi gjithë jetën duke pyetur veten pse nëna e saj la familjen kur ajo ishte vetëm një vjeç. Zhdukja e Connie Christensen 40 vjet më parë nga Wisconsin nuk ishte e papritur për pjesën tjetër të të afërmve të saj. Ajo ishte larguar edhe më parë kur ishte adoleshente dhe madje.
“Pasi lindën fëmijët e mi, pyeta veten si mund të më linte?” tha LaBean për CNN. “Kurrë nuk do ta bëja këtë me fëmijët e mi.” Gjatë gjithë jetës së saj, LaBean dëgjoi vetëm pëshpëritje për nënën e saj. Pjesa tjetër e familjes ishte e lënduar dhe ngurronte të fliste për Christensen, duke besuar se ajo kishte zgjedhur të largohej vetëm në moshën 20-vjeçare.
Gjithsesi gjatë gjithë asaj kohe kishte diçka tjetër që LaBean nuk e dinte: Të huajt qindra kilomentra larg po kërkonin përgjigje për të njëjtin mister.
Çelësi i tyre për ta zhbllokuar, me ndihmën e saj, do të ishte koha, së bashku me përparimin e paepur të shkencës. Përfundimisht, ata që kërkojnë të vërtetën do të lidhen. Dhe një vajzë e rritur do të kuptonte pse largimi i nënës “mund të mos ketë qenë zgjedhja e saj”.
GJUETARËT NË PYLL DHE NË LABORATOR
Ishte një artist skice që përdori për herë të parë një bust balte për të rikrijuar fytyrën e mbetjeve të gjetura në dhjetor 1982 në Indianën lindore, tha zëvendëskryetarja e zyrës së mjekëve të kontesë Wayne, Lauren Ogden. Gjuetarët i kishin gjetur pranë Martindale Creek në një zonë rurale të përdorur kryesisht për gjueti dhe bujqësi, tha ajo. Por për shkak të përmbytjeve, mbetjet u dëmtuan përtej njohjes dhe përfunduan në Universitetin e Indianapolis për ruajtje.
Por zyra e mjekësisë ligjore nuk pushoi kurrë së përpjekuri për të zbuluar identitetin e tyre.
Gjatë atyre viteve, shkenca po përmirësohej. Brenda dy brezave, hetuesit kishin kaluar nga mbështetja në vizatime në përpjekje për të identifikuar të zhdukurit dhe të vrarët deri në nxjerrjen e vetë provave për fije të vogla dhe delikate që mund të përcaktonin saktësisht se kush ishte dikush. Teknologjia ishte bërë aq e përparuar, në fakt, sa në vitin 2021, Zyra e Kërkimit të Qarkut Wayne iu kthye provave të gjetura pranë Martindale Creek për të parë nëse mund të nxirrte ndonjë ADN për të kuptuar se kujt i përkisnin mbetjet, tha Ogden për CNN. Përpjekja e parë dështoi; nuk kishte mjaft material gjenetik për të gjeneruar një profil të përdorshëm të ADN-së, tha ajo. Ata provuan një nxjerrje të dytë të ADN-së dhe gjithashtu një tjetër dështim. Më pas, shpjegoi ajo, Ogden dhe ekipi i saj provuan një nxjerrje të ADN-së nga një kockë në këmbë.
LIDHJA KRITIKE
Rreth asaj kohe, dikush në familjen e Christensen-it kishte filluar të interesohej për gjenealogjinë dhe po inkurajonte të afërmit e saj që të dorëzonin të dhënat e ADN-së në burimet publike që i ndihmonin njerëzit të ndërtojnë pemë familjare, tha Ogden. E lavdëruar si një mënyrë për të eksploruar historinë personale dhe për t’u lidhur me të afërmit e panjohur më parë, përputhja e ADN-së është përdorur gjithashtu për të lidhur viktimat me kriminelët si vrasësi i “fytyrës së lumtur”, i cili vrau të paktën tetë gra. Ai ndihmoi policinë drejt vrasësit të Golden State, i dyshuar për një duzinë vrasjesh dhe mbi 50 përdhunime.
Autoritetet në çështjen Golden State përdorën bazën e të dhënave të gjenealogjisë dhe ADN-së falas GEDmatch për të lidhur ADN-në e skenës së krimit me një grup të dyshuarish të mundshëm të krijuar duke përdorur profile të ADN-së ose të dhëna gjenealogjike nga shërbime publike si Ancestry, lloji i të cilit i afërmi i Christensen kishte inkurajuar familjen e saj të përdorte.
GEDmatch përdoret gjithashtu nga DNA Doe Project, një organizatë jofitimprurëse që përdor gjenealogjinë gjenetike hetimore për të identifikuar mbetjet anonime.
Duke punuar me atë grup dhe ADN-ja nga kocka e këmbës, hetuesit u përpoqën të krijonin një pemë familjare të mundshme për personin që gjuetarët gjetën në vitin 1982, tha Ogden. Brenda 24 orëve, ata patën një epërsi të fortë, tha Lori Flowers e DNA Doe Project për CNN.
Organizata jofitimprurëse kishte ngushtuar grupin e GEDmatch të lidhjeve të mundshme të ADN-së me mbetjet e Martindale Creek për vëllezërit e motrat Christensen, tha ajo. Më pas, duke analizuar postimet familjare në mediat sociale dhe nekrologjitë e të afërmve, hetuesit vunë re diçka: Connie Christensen ishte zhdukur nga të dhënat publike të familjes së saj. Por ata ende duhej ta konfirmonin. Ogden iu afrua fëmijës së gruas së zhdukur, LaBean.
Krahasimi i të dhënave zbuloi që mbetjet kockore ishin të nënës së saj. Përtej identitetit të Christensen, zyra e mjekësisë ligjore ndau gjithashtu një zbulim që ekipi i saj kishte bërë se si kishte vdekur nëna e LaBean, Ogden tha: nga një plagë me armë zjarri. Detajet e zymta lanë një lëmsh pyetjesh të reja: Çfarë po bënte Christensen në Indiana? Kush e vrau? Dhe pse?
LaBean shkoi në vendin pranë Martindale Creek ku ishin gjetur eshtrat e nënës së saj, dhe pyetja ishte se si vrasësi e kishte larguar Christensen kaq larg nga linja më e afërt e autobusit.
“Në disa mënyra, më bën të ndihem pak më mirë,” tha LaBean pasi ka mësuar historinë e vërtetë të mungesës së nënës së saj. “Por kjo më bën gjithashtu të zemëruar sepse mund të kisha pasur mundësinë ta njihja dhe dikush ma hoqi këtë mundësi.” Ndoshta publiciteti në lidhje me rastin do ta ndihmojë familjen e saj të gjejë më shumë përgjigje, tha LaBean.
“Gjëja më e madhe është se unë i kam dashur gjithmonë kafshët,” tha LaBean. “Dhe më pas zbulova se asaj i pëlqenin vërtet macet. Kjo është diçka që kam marrë prej saj.”
LaBean gjithashtu rifitoi unazën që kishte mbajtur nëna kur ajo vdiq, një shenjë për fëmijërinë e saj. “Ajo mban unazën që u gjet atje 40 vjet më parë dhe është befasuese të mendosh se ADN-ja jote është në gjendje ta sigurojë së vërtetën”, tha Ogden. Ndërkohë, eshtrat e Christensen u varrosën në prill në mesin e të afërmve të saj, përfshirë prindërit e saj.
