Nga Agron Gjekmarkaj
Përshtypja e përgjithshme është që “Kronika” ndjek vetëm ngjarjet e së enjtes me protagonistët e vet më shahir njëri se tjetri! Por jo ndodh që ato ndjekin “Kronikën” aty ku nuk ta pret bijë e mendjes. Më pat thënë Ogi në një ditë zemërimi: “nuk do bësh më hajer, do të vijë dita që do duash të ikesh nga kronika por do mbetesh skllav i saj”! Ministrja e re e Shëndetësisë që s’ja mbaj mend emrin, e cila e dëgjoi, pat dilemën në duhej të gëzohej apo mërzitej nga kjo maksimë, të cilën nuk ia shojti dot as këshilla intensive e hallë Ikonomit.
Sot dola në zyrë plot besim tek vetja me dëshirën për të shfaqur pozitivitet e mirësi siç i ka hije një Zëvendës Lideri pa ambicie të mëdha, por natyrisht i pa braktisur nga të voglat.
U ula në kanape dhe fillova të rrufis kafenë siç bëjnë gjithë baballaret e kombit, me një kollare në qafë si ullar gomari, shtrënguar me kostum teritali, dhe i menduar qamet duke u mbështetur tek gusha ime bubulake pothuaj si e Taos.
Fjalët me pikatore si të gjithë ata që zgjidhin halle po ama çdo tingull e ngulin si gozhde në murin e të vërtetave!
Kur gjithçka dukej bukur e mirë u dëgjua një e dridhur muresh. Kafja mu derdh në pëqi si lotët e Tezes kur turfullon Babua.
Aty për aty ndjeva pendesë. Më ka thënë Kryezëvendës Lideri Muli me zemrën e madhe sa mali i Gjallicës, eja në seli, sa të jem unë gjallë nuk të nget njeri, e pimë kafen si dy babaxhanë, tek e fundit edhe ti je si biçim Zëvendës Lideri, bëjmë ndonjë muhabet, thërresim edhe atë shkandull Alfred Lelën megjithëse dy kaurra bashkë jeni shumë, ndaj Aldua nuk vjen shpesh”!
Po unë konformist e frikacak ju gjegja “po nëse më heq ndonjë shpullë teta Adriana ku të mbytem”? U mendua pak e tha “një shpullë gruaje e fisnikëron burrin, i themi Garos të vejë pak melhem e kaq kalon”! Të tilla vegime më kalonin për rradake tek kafja i la njollat e veta kudo. Brofa nga gjithë ajo rropame e u rrasa në një dollap të bërë me lekët e Linditës siç thotë Muço levendi me të vetët! Se ata janë veç me lekun hallall, udhëtojnë me të xhajes.
Këshilltari im trim, Dori u fut nën tavolinë! Poterja po vazhdonte e fortë po per fat nuk po trokiste askush tek dera jonë për të na respektuar me ndonjë hungerimë a shkundëllimë!
Pas pak kur e pamë që rreziku nuk kishte të bënte me ne, qitem kokën ngadalë si firaunë dhe filluam të vëmë sy e vesh në ndarjet e portes! Kur ç’të shihnin, Etjeni, Nikoqiri, Klosi, Gonxhe e Mete kishin shkuar tek zyra e Kostës së Gramozit dhe Linditës gjithë krenari për të dhënë konkluzionet mbi konkurrencën e krapit të Ulzes me atë të Shkodres që desh çoi në sosje Belen dhe Mamicen duke na bërë me zemer të madh e të vogel.
Ata i besuan proverbit “punë e mbaruar, hesap i qeruar”! I kërkonin Kostaqit edhe librin e fundit që ju kishte premtuar përtej zagushisë dhe bezdisë apo traumave që leximi u shkakton. Raportin i kishin vënë mbi tavolinë plot entuziazem!
Por menjëherë u dëgjua një ulërimë “ukubeter, ukubeter, pizevengjer, palo evleter, sikter, ju plaçin sytë, këtë quani raport ju që e keni filluar me fjalen qefull, mos bëfshi hajër”! Kostaqi kishte përmbysur tavolinën dhe kishte ndukur nga muret të gjitha mjetet rrethanore që kishte patur për t’i hedhur mbi ta. Kur i erdhi radha portretit të Babos u ndal, e puthi dhe jeni haramer se meriton mbi kokë këtë e bëni pis.
Ata kishin marrë të iknin nga sytë këmbet po ishte ngaterruar Etjeni dhe kishin rëne mbi të mullar.
Kostaqi u kishte dhënë ca shkelma në të prapme. Klosi si biravel i pari ja kishte marrë vrapit.
Por çuditërisht Nikoqiri kishte mberritur jashtë para tij. Dreqi e di nga u hodh po nuk thonë kot këmbet e lehta faqja e bardhë ndonese dihaste si mushk i ngarkuar rëndë. Nga mungesa e oksigjenit edhe Klosi u shtri mbi bordurë.
Mete i pamesuar kishte pyetur ç’po ndodh? Kur një laper i paskesh nxehur faqen ateherë e kishte kuptuar çfarë? Etjeni i pa frymë perpiqej të kthehej tek arsyetimi po Kostaqi ishte bërë prush “ po ty ç’të duket vetja more çaravesh , mu bëj def” ! Kostaqi i maste berrylin, “hipni ketu shihni Stambollin për mandatin tjetër, lanetër”!
Në të ikur u ndesh me Genc Gjonçajn i cili u permbys nga duhia në rrëzë të shkalleve. Erdhi ditë e gjykimit mendoi i ngrati tek shihte partizanet të vraponin si ballistet në filmat e kinostudios kur regjizori u piskaste qenin.
Kostaqi shkumbezonte, të fundit që nderoi me piskama e ndonjë kopaçe qe Gonxhe të cilin e porositi “ degjo ketu ti more zullap, se shumë ta ka hypur veti në qejf se mendon që po luan mes Beles dhe Lalit si mashë e Babos po mos nënvlefteso Taon se ta fut ku se pret, ka bërë gavete ai e ka filluar nga fshati”!
Kur disi situata mori për mirë shoh Ermon që po i piqte një kafe Kostaqit dhe bashkë me një gotë ujë ja çoi duke i thënë “sa mirë që jua bërë, mendoj që duhet një komision i ri për atë çeshtje”. Ai mendueshem i tha “leriii more fjalet e medha e dënglat varg e vister” se dhashe urdher të të ulim ngjite me Gaz Bardhin që të dalë shpirti per së gjalli”!
Nga dritarja dukeshin të lenduarit në gjëndje të rëndë psikologjike të cilet po trajtoheshin nga Blerina, Xhemali dhe Nasipi. Fashot në ballë Metes dhe Etjenit jua lidhi Etilda me urimin “mos rëntë më mbi ju ajo dorë e ligë dhe e pashpirt”! Një buzeqeshje u dha në vënd të recetes. Ndersa Nasipi që rasti e çasti aty e sollen sikur leshoi bekimin “ashtu ju pafsha gjithmone” ! Nuk është xhanan si Xhemali dhe solidar si Majko, as i brishte si Laerti, thjeshtë shokë partie merreni me mend vetë , hasmi të duket vella e çun daje para tyre. Tani sapo erdhi lajmi ku Mamica kerkon të dalë nga kronika gjatë vitit elektoral ! Perballja me Kosten po tremb personazhet ! Do më zërë pusi Nallbati me Dash Sulen!
