E mbylla derën tri herë, jo me nervozizëm, as me ndonjë ndjenjë të qartë frike. Ishte një nxitje e brendshme, si një lëvizje rituale që nuk kuptohet menjëherë. Dëgjova zhurmen e çelësit tre herë, mekanik, por që më ra si kambanë e kishës
Qëndrova disa sekonda pas derës, nëse dikush ishte jashtë, apo dicka e imja kishte mbetur atje. Ndjeja brendinë time të tërhiqej thellë, si një valë pa kthim dhe mu kujtua. Ai tregim i vjetër, që më kishte ndjekur për vite si aksiome: “Minjtë” nga Dino Buzzati.
Një shtëpi e madhe aristokrate. Një grua që quhej Elena Corio, e bukur në mënyrën më të lartë të mundshme. E tillë që, edhe kur nuk thoshte asgjë, njerëzit e ndjenin të detyruar të bindeshin. Nuk kishte nevojë për forcë, sepse kishte përmasën e ndikimit që rrjedh nga bukuria e përkryer dhe pozita shoqërore. Ajo kërkoi dy minj. Një dëshirë thuajse fëminore, për argëtim. Ishte thjesht një ndryshim, një kapriço si ne një lojë.
Asnjë nga njerëzit përreth nuk tha jo. Sepse dëshira e Elenës ishte njësoj si urdhri. Dy minjtë u sollën dhe jetuan në tavanin e shtëpisë. Fillimisht të padëmshëm, gati të padukshëm. Vetëm një person, një mësues, një njeri i zakonshëm, i zgjuar dhe i mënjanuar nga shkëlqimi i shtëpisë, i dëgjoi, natën. Ai nuk flinte. Zhurma që vinin nga tavanet ishin të qarta. Dëgjoheshin hapa të vegjël, gërvishtje, një gjallëri që nuk duhej të ishte aty.
Ai përpiqej të fliste, të tregonte. Por të gjithë ia kthenin me një ndjenjë bezdie. Një mësues pa njeri që ngre zërin në shtëpinë e aristokratëve, nuk ishte ndonjë gjë që pritej. Kështu, ai mësoi të heshtë, por nuk hoqi dorë së ardhuri, rregullisht. Prapë e shihte Elenën, dëgjonte minjtë, nuk thoshte asgjë.
Vitet kaluan. Në një nga vizitat, ai e gjen Elenën të shndërruar. Jo më konteshën e bukurisë. Por një grua të lodhur, me rrobat të grisura, e përkulur, e plogët, me një shkop të gjatë në dorë. Në majë të tij, një kazan me qull, të cilin ajo e ofronte si ushqim, Minjve. Ata nuk ishin më në tavan. Tani i zvarriteshin mbi trup, i ngjiteshin, e pushtonin dhe ajo i pranonte pa ulërimë e neveri. E bënte si një gjë të zakonshme. Si pjesë e përditshmërisë.
Mësuesi e pa dhe sërish nuk foli. Nuk iku e nuk bërtiti. Nuk kërkoi ta largonte. Ishte vonë. Ose më saktë, ai e kishte lejuar veten të ishte vonë.
Kur u kthye për herë të fundit, porta ishte e mbyllur. Jo vetëm dera, por oborri, rrugica, rrënjët e pemëve, gjithçka dukej sikur ishte tharë. Asgjë nuk i përgjigjej. Elena nuk ishte më, as burri i saj, Giovanni Corio. Njerëzit e zones nuk dinin asgjë. Ose nuk donin të dinin. E kaluara qe fshirë pa zhurmë.
Dhe pikërisht aty e ndjeva peshën e asaj dere që kisha mbyllur unë vetë, tri herë. Ajo derë nuk ishte pengesë për të tjerët. Ishte ndarje nga vetja. Ishte njësoj si t’i thosha botës: Nuk kam më vend për të papriturën, për të paftuarin, për të panjohurin. Kam nevojë për qetësi, për mure të trashë. Dhe ndërkohë që e mbyllja me çelës, ndjeja që nuk po e bllokoja botën jashtë, por po burgosja veten brenda.
Si ndodhi kjo? Si kaluam nga dera që rrinte hapur gjithmonë, për këdo, për çdo kohë, në këtë ndjesi frike ndaj afërsisë? Si ndërruam besimin me kontrollin, dhe afrinë me ndarjen? Ndoshta në fillim ishte thjesht një dëshirë e vogël, e padëmshme, si ajo e Elenës për dy minj. Një kënaqësi e shpejtë, rehati pa shumë mendim. Dhe më pas, si gjithmonë, ne nuk thamë gjë. Lejuam që minjtë të shtoheshin. Jo në tavane, por në mendje, në zemër, në kujtesë.
*Marrë nga Facebook-u i autores
