Ai e mendon episodin e 34 viteve më parë pothuajse çdo ditë, kur ishte vetëm 20 vjeç, i kapur pas një litari në një anije të ngarkuar me 18 mijë refugjatë.
Ajo anije ishte Vlora, dhe ai, Durim Sheshi, ishte gati të binte në det. Refugjatët mësynë në anijen tregtare në portin e Durrësit dhe e devijuan atë për në Puglia. Durimi kujton qartë rezistencën dhe vendosmërinë e lindur nga entuziazmi për të gjetur më në fund një jetë të re, siç shpresonte, në Itali. Ai po udhëtonte me kushëririn e tij.
“U kapa pas atij litari për t’u rikthyer në anije. Djem të tjerë që nuk donin të vdisnin më kapen pas këmbëve dhe shpatullave.” Ishte shumë e vështirë, por ai ia doli të rikthehej në anije. Pastaj ajo anije, simbol i një prej valëve më të mëdha të emigrimit në Itali që nga lufta, mbërriti në portin e Barit. Ishte 8 gusht 1991.
Sot, më shumë se tridhjetë vjet më vonë, Durimi punon si vullnetar në Humanitas dell’Isolotto në Firenze. Për dhjetë vjet, ai ka qenë duke udhëtuar me një ambulancë emergjence si ndihmës i avancuar, për të dhënë mbrapsht pak nga ajo që ka marrë. Historia e tij është një histori dhimbjeje, guximi dhe mirënjohjeje.
Një histori që fillon i ri, kur ai vendos të udhëtojë për në Itali për t’i shpëtuar regjimit shqiptar dhe një jete të vështirë. Një histori që vazhdon në det dhe më pas në stadiumin e Barit, ku mijëra refugjatë qëndruan për ditë të tëra.
“Qëndrova njëmbëdhjetë ditë në Stadiumin Victory me mijëra refugjatë të tjerë, pa ujë, pa ushqim, pa informacion. Ata i hodhën sanduiçët tanë nga helikopterë, të futur në qese. Kur shoh imazhe nga Gaza sot, gjithçka më kthehet në mendje.”
“Çfarë mbetet nga ajo përvojë?” pyet veten Durimi. Përgjigja vjen pa hezitim: “Çlirim. Ne ndienim se po çliroheshim nga zinxhirët tanë. Kishim vetëm të ardhmen në mendje; po shkonim drejt parajsës.”
Pasi u transferua me avion ushtarak, ai filloi një jetë të re. Nga Foggia u transferua në Firenze, ku u vendos përgjithmonë. Ai punoi në dhjetëra vende pune: shofer, prodhues akulloresh, murator, pllakaxhi, pronar restoranti. Por një ngjarje dramatike ia ndryshoi rrugën përgjithmonë.
“Në vitin 2012, gruaja ime pësoi një aksident. Vullnetarët e shpëtuan. Që atëherë, vendosa të bëhesha një prej tyre.” Kështu iu afrua Durimi, Humanitas dell’Isolotto, ku ai ka punuar për dhjetë vjet. “Në fillim, e bëja çdo ditë, edhe kur nuk punoja. Tani, me punë, e bëj sa herë që mundem.”
Djemtë e tij, Giulio dhe Mariglen, 22 dhe 24 vjeç, u rritën në Itali dhe, kur munden, ndjekin gjurmët e babait të tyre dhe bëhen vullnetarë në Humanitas. Durimi jo vetëm që ndihmoi: ai shpëtoi edhe jetë.
“Unë solla shtatë njerëz përsëri në jetë. Ata ishin tashmë të vdekur dhe ne ia dolëm. Vullnetarizmi”, – shpjegon ai, – “më ka përulur, më ka ndryshuar stilin e jetës. Më ka bërë një njeri më të mirë.”
(BalkanWeb)
