Arkeologët në Salvador, Bahia, Brazil, kanë zbuluar mbetje njerëzore në atë që mund të jetë varreza më e madhe e individëve të skllavëruar në Amerikën Latine. Zbulimi, i raportuar nga The Jerusalem Post, zbulon një varrezë që mban mbi 100,000 trupa, një vend që tani quhet Varreza Arkeologjike e Afrikanëve.
Zbulimi i një të kaluare të fshehur poshtë një qyteti modern
Gërmimet filluan në mesin e majit në Kompleksin Pupileira, një vend në pronësi të Santa Casa de Misericórdia da Bahia. Sot, kompleksi strehon një muze, kolegj dhe një vend për evente, por poshtë tij ndodhet një varrezë historike e fshehur prej kohësh. Gërmimet fillestare, me përmasa 1 me 3 metra dhe që më vonë u zgjeruan, zbuluan kocka dhe dhëmbë të mëdhenj të varrosur afërsisht 2.7 metra thellë. Arkeologët përcaktuan se varreza u mbush pas mbylljes së saj në vitin 1844, duke e fshehur atë në mënyrë efektive nga pamja.
E njohur si Varreza Campo da Pólvora, ky vend varrimi funksionoi për 150 vjet, nga fundi i shekullit të 17-të deri në mbylljen e tij për shkak të shqetësimeve për shëndetin publik. Ai shërbeu si vendi i fundit i prehjes jo vetëm për skllevërit, por edhe për grupe të ndryshme të margjinalizuara, duke përfshirë pjesëmarrësit në kryengritje të tilla si Revolta Malê e vitit 1835. Kryengritja përfshiu rreth 600 afrikanë dhe disa nga ata që u vranë ose u ekzekutuan gjatë kryengritjes mund të jenë varrosur në këtë vend.
Hartimi i Historisë përmes Kërkimeve Arkeologjike
Vendndodhja e varrezave u identifikua nga arkitektja dhe planifikuesja urbane Silvana Olivieri gjatë kërkimit të saj të doktoraturës në Universitetin Federal të Bahias (UFBA). Olivieri kombinoi hartat e vjetra të Salvadorit nga shekulli i 18-të me të dhëna nga Santa Casa dhe studime të mëparshme arkeologjike për të përcaktuar vendndodhjen.
Ajo theksoi rëndësinë e thellë kulturore të varrezave, duke e quajtur atë “një vend të shenjtë për popullsinë me ngjyrë të Bahias, Brazil, dhe për të gjithë ata që e njohin veten te njerëzit që janë varrosur atje”.
Zbulimi mbart një kuptim të thellë simbolik, duke lidhur komunitetet e sotme me paraardhësit e tyre. Arkeologu Luiz Antônio Pacheco reflektoi mbi zbulimin, duke thënë: “Kjo varrezë u bë e padukshme nga shtresat e deponisë që fshihnin historinë e vërtetë të qytetit. Por ajo ishte aty, duke pritur të gjendej. Ne po përballemi me një dëmshpërblim historik.”
Ruajtja e provave të brishta të një historie të dhimbshme
Për shkak të natyrës delikate të gjetjeve, studiuesit vendosën të mos i hiqnin eshtrat dhe as të mos i zbulonin imazhet publikisht. Kushtet acidike dhe të lagështa të tokës i kishin bërë eshtrat jashtëzakonisht të brishta, duke kërkuar teknika të specializuara të ruajtjes. Vendndodhja arkeologjike u mbrojt me kujdes me materiale të projektuara për të ruajtur eshtrat e brishta për studime të ardhshme .
(A.A/BalkanWeb)
