Teksa të gjithë janë duke pritur finalen e nesërme të Conference League në Tiranë mes Romës dhe Feyenoord, bashkë me tifozët e parë kanë mbërritur edhe gazetarë.

Mediat italiane kanë nisur të publikojnë artikuj nga Tirana. “La Repubblica” ka sjellë në një artikull atmosferën nga Tirana, duke e vënë theksin tek masat e forta të marra për këtë eveniment sportiv, por pa lënë pa përmendur edhe porositë që shqiptarët kanë, kryesisht për tifozët italian.

Shkrimi i plotë

Emrin e saj të vërtetë nuk e thotë. “Shkruaj Adana”, sugjeron. Gjatë ditës ajo studion në Universitet dhe këtu e takojmë. Mbrëmjeve punon në një nga lokalet e shumta të Bllokut, dikur një kështjellë e ndaluar e inteligjencës komuniste, tashmë një zonë me klube trendi. Adana, e gjatë dhe bjonde, i shtrëngon librat e saj të stomatologjisë midis bërrylit dhe ijeve për t’i mbajtur ata të mos bien në tokë ndërsa gërmon çantën e saj. “Shiko këtë shënim ma ka dhënë shefi në lokal”, thotë ajo në anglisht, megjithëse e bënte lehtësisht edhe në italisht. Ajo tregon rregullat e sjelljes që pronarja i ka treguar asaj dhe kolegëve të saj për kohën kur fansat do të duhet të shërbejnë në tavolinë. “Së pari – përkthen ajo– do të duhet të paguhemi menjëherë, sa herë të pimë, përndryshe fansat ikin”. “Rregulli numër dy, nga ana tjetër, ka të bëjë vetëm me italianët – thotë ajo duke ulur tonin e zërit, për sikletin e të qenit përballë një italiani – që kur pinë … zgjasin duart. Kështu që ne duhet të bëjmë kujdes”. Dhe aty ndalon. “Për pjesën tjetër – thotë, duke palosur shënimin – këto janë gjëra normale”.

Qyteti i blinduar

Një gjë normale për Tiranën, finalja e Konferencës së Ligës sigurisht që nuk është. Për këtë janë të bindura institucionet, që nga pushteti ekzekutiv e deri te bashkia. Për të minimizuar rrezikun e aksidenteve, autoritetet kanë vendosur të pezullojnë aktivitetet e konsideruara të ndjeshme dhe jo thelbësore. Këtu përfshihen të gjitha: zyrat postare pranë stadiumit, supermarketet që shesin alkool, rrugë të tëra në qendër, madje edhe universitetin privat që ndjek Adana. “Politikanët duan të lënë përshtypje të mirë dhe të tregojnë se Shqipëria mund të presë një ngjarje të madhe. Kanë të drejtë, bëjnë mirë, por nuk e kuptoj gjithë këtë frikë”, thotë në italisht të shkëlqyer Luani nga pas banakut të barit. Bari, në Rrugën e Brigadës së VIII, në qendër të Tiranës, me tavolinat që duket se janë në Paris, pishat e detit që bëjnë hije trotuaret dhe Mercedesin me shkëlqim të parkuar përpara. “Do ta mbaj hapur normalisht, tifozët janë të mirëpritur, futbolli është pasioni im”, buzëqesh ai. Më pas tregon për tifo për Parmën, pavarësisht se nuk ka shkelur kurrë në qytetin e Stefano Piolit. “Kishim Gianfranco Zola, tani jemi në Serinë B. Jeta e vështirë e një tifozi”. Zemra nuk komandohet. Fajësoni televizionin italian, i cili i tregoi atij lavditë e epokës së Tanzit.

Pritja për mijëra ultras

Dhjetëra mijëra fansa priten në Tiranë. Midis tyre, 500 ultra në secilën anë. Mjaft për të shqetësuar policinë në një vend ku siguria publike zakonisht nuk është problem, nuk është pjesë e agjendës publike, nuk kërkon as një mendim. Nga Italia dhe Holanda, në ndjekje të tifozëve, do të jenë të pranishëm si kujdestarë të kujdesit të fëmijëve dhjetëra policë të departamenteve të specializuara: Tanët dhe ekuivalenti i Roterdamit. Në rrugë do të ketë më pas “forca të mëdha” të policisë shqiptare. “Nëse dyshojmë, do të paguajmë një çift shtesë të stafit të sigurisë,” thotë Ermin, pronar i një bari në Bllok, i cili e ka marrë emrin nga një lagje në Nju Jork dhe që në Nju Jork do të dukej mirë, me tulla të ekspozuara. Por edhe ai si Luani nuk shqetësohet shumë. “Tre vjet më parë erdhi një ekip skocez për të luajtur këtu në Tiranë. Të gjithë të dehur, të gjithë të gëzuar, pa probleme. Ka dhimbje të tjera që shkakton futbolli”, thotë ai duke mbyllur rrëfimin e tij.