Kur diktatori i Koresë së Veriut Kim Jong Un publikoi këngën e tij të fundit dy javë më parë, me siguri ai nuk mund ta kishte parashikuar që ajo të bëhej një hit në TikTok. Por melodia e propagandës është bërë virale në internet me përdoruesit e Gen Z që kërcejnë me muzikën sintetike-elektro pop. Shumica janë qartësisht të pavëmendshëm ndaj teksteve koreane që lavdërojnë një njeri që është zotuar të “asgjësojë tërësisht SHBA-në” dhe të lëshojë dhjetëra raketa balistike. “Le të këndojmë Kim Jong Un, liderin e madh/ Le të mburremi për Kim Jong Un, babanë tonë miqësor”, thuhet në këngë. Është thjesht një melodi vërtet e mrekullueshme, thonë TikTokkers. “Kjo këngë ka nevojë për një Grammy”, “Është kaq distopike në mënyrën më tërheqëse”, janë vetëm disa nga komentet e entuziazmuara nën videot e TikTok. Por estrada me diell fsheh diçka më të keqe, thonë ekspertët.
Si të krijoni një hit propagandistik
Friendly Father është vetëm e fundit në një linjë të këngëve pop propagandistike të prodhuara nga shteti komunist në 50 vitet e fundit. Është energjik, me ritëm të ndritshëm dhe në mënyrë të rrezikshme tërheqëse jo shumë ndryshe nga hitet e pop-it perëndimor. Por ka një nuancë të caktuar të epokës sovjetike; Përdoruesit e Gen Z e përshkruajnë atë si “të koduar nga Abba”, një referencë për superbandën suedeze. “Në këtë rast, kënga ka shkruar Abba”, thotë Peter Moody, analist i Koresë së Veriut në Universitetin e Koresë.
“Është optimiste, nuk mund të ishte më tërheqëse dhe një grup i pasur sekuencash me tinguj orkestral nuk mund të ishte më i spikatur,” thotë ai. Nuk ka hapësirë për fraza abstrakte ose kohë që është tepër e ndërlikuar, thotë Alexandra Leonzini, një studiuese e Universitetit të Kembrixhit që hulumton muzikën e Koresë së Veriut. Meloditë duhet të jenë të thjeshta, të arritshme, diçka që njerëzit mund ta kapin lehtësisht.
Meloditë gjithashtu duhet të shqiptohen në një gamë vokale ku mund të këndohen nga shumica e njerëzve. Masat nuk mund të vazhdojnë me gjimnastikën vokale. Zonja Leonzini thotë se libri i këngëve gjithashtu rrallë përmban ndonjë këngë me emocione të vërteta. “Ideja është se ata duan të motivojnë, të përpiqen drejt një qëllimi të përbashkët për të mirën e kombit… ata nuk priren të prodhojnë këngë si balada,” thotë ajo.
Në Korenë e Veriut ka zero tolerancë për lirinë krijuese ose artistike. Është e paligjshme që muzikantët, piktorët dhe shkrimtarët të prodhojnë vepra thjesht për hir të artit. “I gjithë prodhimi artistik në Korenë e Veriut duhet t’i shërbejë edukimit klasor të qytetarëve dhe më konkretisht t’i edukojë ata se pse duhet të ndjejnë një ndjenjë mirënjohjeje, një ndjenjë besnikërie ndaj partisë,” thotë zonja Leonzini.
Qeveria e Koresë së Veriut beson në “teorinë e farës”, shton ajo, ku çdo vepër e vetme duhet të përmbajë një farë ideologjike, një mesazh që më pas shpërndahet masivisht përmes artit. Muzika është një nga mjetet e saj më të fuqishme – dhe Pheniani ruan këngët e saj pop për ata që janë në shtëpi. Shteti ka parakaluar trupat e tij të operës dhe orkestrat simfonike në misione jashtë shtetit, por ansamblet e tij më të lehta mbahen vetëm për një audiencë vendase. Koreanët e Veriut zgjohen çdo mëngjes me këngë propagandistike që shpërthejnë në sheshet e qyteteve të fshatrave, thonë të larguarit.
Tekstet e këngëve të fundit, janë të shtypura në gazeta dhe revista; zakonisht ata gjithashtu duhet të mësojnë vallëzime për t’u ndjekur, thotë Keith Howard, një profesor emeritus i muzikologjisë në Shkollën e Studimeve Orientale dhe Afrikane të Londrës, i cili vizitoi për herë të parë Korenë e Veriut në vitet 1990. “Në kohën kur kënga është futur në trup, ajo është bërë pjesë e personit,” thotë ai.
