Oksana Genkina, një shtetase ukrainase që prej 10 vitesh jeton në Shqipëri në emisionin “Open” ka folur për tragjedinë që pësoi vendi i saj prej agresionit rus.

Ajo rrëfeu se motra dhe nipi i saj aktualisht strehohen në Shqipëri ndërsa në qytetin e Kharkivit ndodhen ende vëllai i saj kirurg dhe prindërit, me nënën që është invalidë, por që nuk dëshiron të braktisë Ukrainën.

Rrëfimi i Oksanës:

Jam nga Kaharkivi. Ka pak më shumë se 10 vjet që jetoj në Tiranë. Për fat të keq i kam akoma njerëzit atje. Kam pasur mundësi për të sjellë këtu në Shqipëri vetëm motrën dhe nipin. Prindërit dhe vëllai janë akoma atje dhe nga data 24 shkurt nuk asnjë ditë ku mund të flenë njerëzit të qetë. Vëllai është i martuar ka dy fëmijë. Vëllai është doktor dhe punon në katër spitale. Gjithashtu kanë bombarduar edhe spitalin ku është. Shyqyr është mirë vetë. Prindërit i kam në shtëpi, pallati ekziston akoma. Shumë lagje janë sheshuar dhe nuk ka më jetë aty. Shteti i rregullon herë pas here dritat dhe ujin sa mbarojnë bombardimet por është shumë e vështirë. Edhe punonjësit shtetërorë janë heronj siç janë ushtarët në Ukrainë.

Vëllai është në detyrën e doktorit dhe është kirurg dhe qyteti ka shumë nevojë për mjekët. Për të ndihmuar ushtarët. Prindërit kanë mundësin të lëvizin. Por vjen një moshë e caktuar që ai patriotizmi. Mami thotë këtu kam lindur dhe këtu do të vdes. Ajo thotë do jetojë të shohë Ukrainën të fitojë luftën dhe të rindërtohet më e bukur seç ka qenë. Prindërit nuk kanë dëshirë fare. As mbesat as nipërit nuk ua mbushin mendjen. Mamin e kam invalide dhe nuk ka mundësi. Babi nuk e lë mamin. Flasim çdo mëngjes si jeni, a jeni gjallë.

Çfarë ndodh në qytet?

Nuk ka jetë normale. Ajo ka mbaruar më 24 shkurt. Nëse më parë kishim diskutuar a do fillojë lufta a jo, nuk i shkonte ndërmend asnjë ukrainasi që komshiu Rusia do hynte në luftë për të marrë tokë. Njerëzit kanë frikë të shkojnë në supermarket, se aty godasin. Aty ku janë organizatat humanitare. Nuk ka më jetë.