Giorgia Meloni shpresa e vetme e Italisë? Pas rritjes meteorike të partisë së saj, ajo mund të bëhet liderja e parë e ekstremit të djathtë që drejton vendin që nga Lufta e Dytë Botërore.

E njohur për vendosmërinë e saj të çeliktë dhe theksin e rëndë romak, Meloni ka mbikëqyrur rritjen meteorike të partisë së saj nga 4 për qind e mbështetjes në 2018 në 25 për qind të parashikuar përpara zgjedhjeve.

Qëndrimi i saj pa kompromis ka goditur akord me italianët e frustruar, të cilët, pas shtatë qeverive në 11 vite të trazuara, e shohin Melonin si të vetmin opsion politik të mbetur i paprovuar.

Vendimi i saj për të qëndruar fort në opozitë duke refuzuar të mbështesë qeverinë në largim të kryeministrit Mario Draghi, ndryshe nga aleatët e saj të koalicionit duke përfshirë ekstremin e djathtë Matteo Salvini dhe dinosaurin politik Silvio Berlusconi, i ka fituar asaj edhe më shumë popullaritet dhe e ka forcuar statusin e saj “të jashtëm”, thonë vëzhguesit.

Por pikëpamjet e saj të ashpra për emigracionin dhe ruajtjen e “familjes së krishterë” kanë ngritur frikën e një rikthimi në politikat e diskutueshme.

Kritikët thonë se retorika e saj përbën një kërcënim për të drejtat civile dhe do të hapë rrugën që pikëpamjet e ekstremit të djathtë të zënë skenën qendrore në diskursin politik të vendit.

Politikë e jashtme

Jashtë Italisë, kritikat e ashpra të Melonit ndaj Bashkimit Evropian dhe përafrimi i saj me figurat euroskeptike, si kryeministri hungarez Viktor Orban, kanë ngritur vetullat mbi drejtimin e ekonomisë së katërt më të madhe të BE-së.

Dhe pastaj janë shqetësimet që rrotullohen rreth origjinës fashiste të partisë së saj një lidhje me të cilën, thonë kritikët, ajo nuk ka bërë mjaftueshëm për të ndërprerë lidhjet.

Pra, kush është saktësisht favoriti për t’u bërë kryeministrja e parë femër e Italisë?

E lindur në vitin 1977, Meloni ishte 15 vjeç kur trokiti në derën e krahut të të rinjve të Movimento Sociale Italiano (MSI), një parti e themeluar pas Luftës së Dytë Botërore nga ish-anëtarët nostalgjikë të diktaturës fashiste të Benito Musolinit.

E vendosur në një rrugë të qetë në lagjen e klasës punëtore Garbatella në Romë, Meloni gjeti në lëvizje një “familje të dytë”, siç e përshkroi në autobiografinë e saj të titulluar: Io sono Giorgia “Unë jam Giorgia”.

Si një anëtar i Frontit Rinor të MSI-së, Meloni shkëlqeu në tubimin dhe koordinimin e organizatave studentore në një kohë kur MSI ishte e vetmja parti, fort aktive, e krahut të djathtë në universitete që zakonisht dominoheshin nga kultura politike e majtë.

Këto ishin gjithashtu vitet e fundit të MSI-së, e cila në 1995 u shndërrua në Aleancën Kombëtare (AN), një lëvizje që synonte të linte pas rrënjët e saj fashiste, duke e riemërtuar veten si një parti nacionaliste konservatore e krahut të djathtë.

Brenda pak vitesh, Meloni u bë kryetare e lëvizjes rinore të AN dhe në moshën 29-vjeçare ajo kishte hyrë në parlament.

Ato ishin gjithashtu vitet kur Berlusconi, një manjat televiziv, sulmoi politikën italiane duke krijuar Forza Italia (Përpara Italia), një parti e qendrës së djathtë që ishte konservatore dhe populiste, por ekonomikisht liberale me një pikëpamje miqësore ndaj BE-së dhe një vend të butë për uljen e taksave.

AN u bashkua me Forza Italia, me të cilën më vonë u bashkua në një koalicion që fitoi pushtetin, me kryeministrin Berlusconi që emëroi Melonin si ministren më të re të Italisë në krye të portofolit të të rinjve në 2008.

Më tej Aljazeera shkruan se Meloni ka premtuar vazhdimisht besnikërinë e saj ndaj BE-së dhe NATO-s dhe ka konfirmuar se Italia do të vazhdojë të mbështesë Ukrainën ndërsa vendos sanksione ndaj Rusisë.

(BalkanWeb)