Giorgia Meloni ka marrë të gjithë vëmendjen pasi fitoi zgjedhjet në Itali. Analistë në mbarë botën tani po ndjekim me përpikmëri deklaratat e Melonit për të arritur në një përfundim nëse ajo është fashiste apo postfashiste.
“Giorgia Meloni e Italisë nuk është Musolini, por ajo mund të jetë një Trump”, kështu e nis artikullin The Guardian
Ata pyesin nëse italianët janë të gatshëm të konsiderojnë një rikthim të politikës më të errët të vendit të tyre. Por a po merret vërtet Italia me ringjalljen e të kaluarës së saj fashiste? Dhe më e rëndësishmja a është Italia një laborator, eksperiment i të cilit pjesa tjetër e botës mund ta ndjekë? Pyetje të tilla marrin përgjigje të prera , po ose jo, shkruan The Guardian.
Partia e Melonit nuk është edhe aq trashëgimtare e lëvizjes fashiste të Benito Musolinit.
Meloni është përshkruar si një udhëheqëse e zgjuar dhe e aftë për të luajtur gjatë në politikë.
Në vitin 2012, ajo u largua nga siguria relative e grupit të Silvio Berlusconit për të krijuar partinë e saj të vogël ‘Vëllezërit e Italisë’. Në vitin 2021 refuzoi të bashkohej me qeverinë e unitetit kombëtar të Mario Draghit.
Ajo e ka fituar tani atë pushtet, gruaja e parë që e ka bërë këtë në një shoqëri patriarkale. Nuk ka gjasa që ajo të ketë ndonjë dëshirë që të shpërdorojë një arritje të tillë. Qëllimi i saj është të rrisë thelbin e një politike të re italiane dhe evropiane.
Kjo dëshirë doli qartë në prag të zgjedhjeve.
Meloni bëri gjithçka për të siguruar administratën amerikane për vazhdimësinë e plotë me një qëndrim atlantist, anti-rus dhe anti-kinez.
Në të njëjtën kohë, ajo synonte të siguronte tregjet financiare dhe BE-në se qeveria e saj do të mbante nën kontroll borxhin publik.
Në të dyja pikat, ajo i frustroi aleatët e saj më të vegjël, Berlusconi dhe Matteo Salvini, të cilët flirtonin me ndjeshmërinë për Rusinë dhe me shpenzimet e pakujdesshme.
Pikërisht për shkak se Meloni nuk është një e dëbuar fashiste, veprimet e saj ofrojnë një plan nëse jo botën, atëherë Evropën.
Mund të kenë kaluar ditët kur fitorja e populistëve dhe ekstremistëve të ekstremit të djathtë dukej e paimagjinueshme ose e pambajtur.
Në vend të kësaj, ne mund të jemi në një normalitet të ri të djathtë’ ku ajo hapësirë e nderuar dhe e nevojshme në një demokraci hapësira e zënë nga Zhak Shirak, Margaret Thatcher apo Angela Merkel bëhet e çoroditur dhe e pushtuar vazhdimisht nga Trumps dhe Melonis.
Meloni mund të ketë sukses në ndryshimin e të djathtës ekstreme nga statusi i të huajit në politikën evropiane në një person të brendshëm këmbëngulës.
Një situatë e tillë është udhëhequr në SHBA nga partia republikane, siç është rindërtuar nga bashkëpunimi i saj me Donald Trump, të cilin kolumnisti i FT Edward Luce e përshkroi me të drejtë kohët e fundit si një forcë politike “nihiliste, të rrezikshme dhe të përbuzshme” .
Gjysma e spektrit politik tradicional në SHBA është shkëputur, duke marrë me vete shëndetin e demokracisë amerikane.
I njëjti proces, në vend të shfaqjes së bujshme të një qeverie fashiste, por në fund të fundit jetëshkurtër në Itali mund të jetë ajo që po ndodh në Evropë.
Interesi kombëtar i Italisë qëndron në një BE të fortë të aftë për të mbrojtur qytetarët e saj në një kohë krize gjeopolitike dhe ekonomike.
Nëse Meloni donte vërtet të bënte histori, ajo duhet të bëhej liderja e parë pro-evropiane e ekstremit të djathtë, duke shoqëruar italianin me nacionalizmin evropian.
“Një Europë që mbron”, mund të thoshte ajo – një Evropë e fuqishme që ndalon së humburi kohë për të drejtat dhe vlerat, dhe përkundrazi fokusohet në fuqinë e fortë që u shpëton shteteve kombëtare evropiane: armët, energjinë dhe politikën e jashtme. Një përzierje e Marine Le Pen në vend dhe Emmanuel Macron jashtë vendit, por kjo nuk ka gjasa të ndodhë.
(BalkanWeb)
