Prapa ndërtesës me pllaka rozë, të mbushur me thasë çimentoje nga ushtarët rusë, burrat qëndrojnë të qetë dhe të heshtur ndërsa bora bie butë. Njëri i ka duart e lidhura pas shpine me lidhëse për çizmet e ushtrisë; një tjetër me shirit plastik të mbështjellë rreth kyçet e dorës. Një i tretë i ka kyçet e këmbëve të lidhura me kabllo elektrike, një kuti bosh racioni ruse pranë tij. Të gjitha këpucët e tyre mungojnë.

Brenda ndërtesës së ndyrë, të shpërndarë me mbeturina, ku ushtarët bënë kampin e tyre, një qenush i vogël i zi ulet në një divan, duke mos marrë parasysh tmerret jashtë. Pse këta tetë burra, të gjithë me veshje civile dhe të qëlluar në kokë dhe gjoks, u vranë, është një tjetër enigmë për policinë dhe hetuesit e sapoardhur në
Bucha pasi ushtarët ukrainas e rimorën atë nga pushtuesit rusë.

Qytetit nuk i mungojnë enigma të tilla. Kur ushtarët ukrainas hynë këtu për herë të parë, automjetet e tyre u detyruan të devijojnë për të shmangur që trupat e civilëve të mbushnin rrugët e saj të thyera. Dje kufomat u mblodhën, u mbyllën në çanta të zeza trupore ose u hodhën të pambuluar në një varr masiv pas kupolave prej ari me qepë të Kishës së Shën Andreas. Zyrtarët thanë se ai mbante 280 të vdekur dhe vazhdon të rritet.

Ndërsa ushtria ukrainase kalon nëpër ndërtesa të shkatërruara për mjete të pashpërthyera, po shfaqet një katalog tmerri që sugjeron krime të përhapura lufte, një parashikues i zymtë i asaj që mund të gjendet ende në qytete dhe qytete nën kontrollin ose rrethimin rus.
Bucha ishte një nga objektivat e hershëm në tentativën e sulmit të Rusisë ndaj Kievit, e cila u anulua nga Kremlini javën e kaluar për të ripërqendruar përpjekjet në jug dhe lindje të Ukrainës. Rusët mbërritën aq shpejt sa shumë, veçanërisht të moshuarit, nuk kishin mundësi të iknin ose nuk besonin se ajo që do të vinte do të ishte kaq e zymtë.

“Ata arritën në një kolonë tankesh dhe dukej si diçka nga Lufta e Dytë Botërore,” tha Svetlana Klyumchyk, 46, një amvise. “Ata ishin të rinj dhe kryesisht qëndronin larg nesh. Më vonë ata filluan të vijnë në shtëpitë tona dhe të kërkojnë: ku janë nazistët?

Vala e parë e rusëve pushtoi ndërtesa tregtare dhe braktisi blloqe apartamentesh dhe shtëpi. Por ndërsa kundërsulmja ukrainase po rritej, pushtuesit u bënë gjithnjë e më paranojakë, duke synuar civilët meshkuj me besimin se po ndihmonin të informonin ushtrinë e tyre mbi pozicionet ruse ose po punonin ndryshe kundër tyre.
“Ata më kapën dhe më torturuan dhe më morën në pyetje,” thotë Volodymyr Ivanov, 40 vjeç, një shitës i pajisjeve sportive, me duar duke i dridhur, me frymën e tij me aromë vodka teksa qëndron në radhë për të marrë ushqime. “Më hoqën rrobat për të kërkuar tatuazhe, naziste apo nacionaliste, edhe pse nuk kishte asgjë për të gjetur.”
Burrat filluan të fshiheshin në shtëpitë e tyre dhe gratë shkuan në vend të tyre për të marrë ujë ose për të kërkuar leje për të ndezur zjarrin e gatimit pasi u ndërprenë energjia elektrike dhe gazi.

Tetyana Zabarylo, 40 vjeç, u rrah me kondakun e një pushke kallashnikovi nga ushtarët që i vodhën telefonin. Një mavijosje e purpurt e zemëruar është nën syrin e saj, e mbuluar mezi nga grimi. “Thuaji NATO-s faleminderit që nuk e mbylle qiellin,” thotë ajo me hidhërim, duke iu referuar lutjeve të përsëritura të Ukrainës për një zonë ndalim-fluturimi.

Ajo nuk e di ende se sa fqinjë ka humbur. “Ne nuk kemi pasur asnjë komunikim për javë të tëra,” tha ajo. “Është e vështirë të thuash se kush ka vdekur dhe kush ka shpëtuar. Na thuaj, çfarë mendon bota për atë që po ndodh?”
Stanislav Polukhin, 34 vjeç, një komandant batalioni i policisë speciale, u dërgua për herë të parë në Bucha dy javë më parë mes luftimeve të ashpra për të ndihmuar në nxjerrjen e civilëve ndërsa ushtria shtynte përpara. Pavarësisht nga ato që i kishin thënë, sjellja e ushtarëve rusë ende e tronditi atë.

“Ata përdorën civilët si karrem,” thotë Polukhin. “Ata ngjitën shirita të bardhë në krahët e tyre dhe u thanë njerëzve, thjesht shkoni atje. Ata janë civilë. Kur ushtria jonë, forcat tona, i shohin njerëzit me shirit të bardhë, i identifikojnë ata si armik. Dhe kjo është ajo që ata donin.”
Dje pasdite, policia dhe ushtarët morën rrugën përmes një kampi veror rekreativ, ku fëmijët erdhën për të shijuar mjedisin pyjor, duke luajtur sport gjatë verës.
Dyshekët janë tërhequr nga dyqanet dhe janë përdorur si barriera mbrojtëse ndaj dritareve, ndërsa të tjerët janë rreshtuar në dyshemenë ku flinin ushtarët.
Në një bodrum poshtë një konvikti, kishte një tjetër zbulim të frikshëm – trupat e pesë burrave, secili me një plagë të vetme plumbi. Një ekip eksplozivësh i kontrolloi ata, me frikën e kurtheve. “Ne e kemi gjetur tashmë në Irpin,” shpjegoi një ushtar. “Ata i trullojnë të vdekurit me mina për të vrarë ata që vijnë për t’i rimarrë.”
Policia beson se viktimat ishin staf i mirëmbajtjes, të kapur kur kampi e komandoi dhe u vranë përpara se rusët të tërhiqeshin.

Përpjekja e Moskës për të nisur një sulm në shkallë të gjerë në Kiev është gjëja e një katastrofe strategjike, e rrënuar jo vetëm dështimin logjistik të mrekullueshëm dhe një kuptim të zymtë të psikikës ukrainase, por edhe nga beteja e pabarabartë midis armaturës sovjetike dhe teknologjisë perëndimore të dhuruar nga Britania. dhe SHBA. Në një rrugë të pasme nga Kievi në Irpin, mbetjet e një beteje të ashpër midis tankeve ruse dhe raketave antitank të mbajtura nga ukrainasit tregojnë historinë e tyre.

Kufoma e tkurrur, e djegur e një komandanti tanku është e dukshme në automjetin e tij të copëtuar, me frëngjinë e saj të padobishme në njërën anë. Oficerët ukrainas, duke ardhur për t’u bashkuar me shokët e tyre në Bucha, ndalojnë makinat e tyre dhe bëjnë selfie të gëzuara.
Bucha shtrihet në veriperëndim të Kievit, pak përtej Irpin, vendi i bombardimeve dhe luftimeve të egra ndërsa trupat ruse përpiqeshin të përparonin drejt kryeqytetit pasi trupat ukrainase hodhën në erë urën përtej lumit Irpin për t’i ndalur aty ku ishin. Javën e kaluar Presidenti Zelensky përshëndeti Irpin si “qytetin hero” të parë të pushtimit të Ukrainës, pasi u çlirua nga kontrolli rus.

(BalkanWeb)