Nga BESIM NDREGJONI
Sot mbas 72 vjetëve të Luftës së Dytë Botërore shoqëria shqiptare ndodhet e ndarë. Komunistët barbarë të vetëquajtur “çlirimtarë” vranë pa asnjë faj brenda muajit nëntor 1944 mbi njëmijë qytetarë të Shqipërisë së mesme. Në mes të cilëve janë dhe 39 intelektualët e Tiranës që ne po i nderojmë sot, ku përpara pafajësisë së tyre ndihemi të turpëruar se akoma nuk u kemi gjetur eshtrat që t’u ndërtojmë një varr ku familjarët t’i përkujtojnë dhe shoqëria të përulet përpara veprës së tyre kombëtare.
Ne përulemi sot përpara pafajësisë së gazetarit Nebil Cika, Dr. Isuf Allamanit, prof. Lorenc Rashës, deputetit Deliallisi, bisnesmenit Panariti, avokatit Kokalari, patriotit Ismail Agë Petrela, ushtarakëve Sakici, Liku, Saraçi, Stërmasi, Cuka, Shtejfni, Greblleshi, Tërshana, Kalenja, Fekeqi e deri te student Selaudin Ali Korça, ndërsa pushteti politik, trashëgimtarë të barbarëve të vetëquajtur “çlirimtarë” nderojnë vrasësit e këtyre intelektualeve, duke manipuluar me termin “çlirim”.
Përkujtimi i vrasjes së 39 intelektualëve të Tiranës u çjerr maskën, mashtrimit të historiografisë së gënjeshtërt komuniste. Një ndër manipulimet më të rënda e dramatike që ka bërë historiografia komuniste është manipulimi me të ashtuquajturën Luftë Antifashiste Nacionalçlirimtare, e cila ka prodhuar kaq shumë ngatërresa, përçarje e gjenocide mes shqiptarëve, saqë efekti i saj zor se do të zhduket për një kohë ende të gjatë.
Lufta Nacionalçlirimtare krijoi aq shumë përçarje dhe armiqësi mes klasave, kastave, kulturës, religjioneve, sa pasojat e saj edhe sot mbas 72 vjetësh vazhdojnë të përthellojnë natyrën anarkike të tyre. Futja e diskurseve tona në qorrsokak pas viteve ‘90 ka një origjinë të hershme, që na çon te rrënjët e atij fondamenti të tradhtuar, mbi të cilën u hodhën themelet e ngrehinës sonë shoqërore. Prandaj kthimi ynë dhe verifikimi i të vërtetave që lidhen me Luftën Nacionalçlirimtare ka qenë një mision i pa përmbushur i demokracisë shqiptare.
Rishikimi i historisë së Shqipërisë në një masë të madhe është rishikimi i situatës që krijuan komunistët shqiptarë e jugosllavë pas 26 korrikut 1943 në Tapizë, e njohur si “Marrëveshja e Mukjes”. Gjithsesi, pa i gjykuar ashpër të ashtuquajturit dëshmorë të Luftës Nacionalçlirimtare, mund të them me bindje se idealet e tyre u manipuluan dhimbshëm dhe sakrificat e tyre nuk u drejtuan në altarin e shenjtë të interesave kombëtare.
Dhe për këtë para gjyqit të historisë duhet të japin llogari komunistët, qoftë për partizanët e vrarë, të cilët në vend që të vriteshin si luftëtarë të lirisë kundër okupatorit, u dërguan të vriteshin në një luftë të pamoralshme civile kundër vëllezërve të një gjaku e të një gjuhe. Rikthimi i syve nga ato krime që kanë ndodhur në Shqipëri gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe me vendosjen e diktaturës nga “çlirimtarët”, është thirrja për të kuptuar se përveç përpjekjes për dije, na duhet edhe të kthejmë sytë nga njeriu, nga vetja, nga vlerat, që të mos rrëzohemi sërish.
Leximi i së djeshmes është njëkohësisht thirrja që të mos dorëzojmë para asnjë oferte lirinë tonë për të besuar, për të folur, për të guxuar. Antikomunistët shqiptarë që dhanë jetën nga plumbat e barbarëve të quajtur çlirimtarë luftuan për një Shqipëri të lirë, ne t’u lëmë brezave një Shqipëri të lumtur.
(GazetaShqiptare)
