Jeta në të vetmin qytet kryesor ukrainas nën pushtimin rus po bëhej e patolerueshme: ilaçet bazë ishin pothuajse të pamundura për t’u gjetur, ushqimi po mbaronte dhe pushtuesit po rrëmbyen banorët.

Irina Bryzhyk e dinte se duhej të ikte nga qyteti i saj, por për dy javë askush nuk ishte lejuar të largohej nga Kherson.
Pastaj, më në fund, ajo dëgjoi se ushtarët rusë po lejonin disa njerëz të iknin drejt perëndimit përmes një zone lufte aktive në Ukrainën e papushtuar, duke drejtuar një sërë postblloqesh armiqësore, mina tokësore, granatime dhe të shtëna me armë zjarri.

“Mendova, ‘OK, unë do të marr kontrollin e kësaj’,” tha ajo. “Unë do të gjej një mënyrë.”
Para luftës, Bryzhyk, 31 vjeç, zotëronte një sallon bukurie të suksesshme dhe një shkollë trajnimi. Ajo tani e vuri në punë këtë sfond duke krijuar një grup mesazhesh Telegram me disa nga klientët, miqtë dhe kolegët e saj të titulluar: Largimi nga Kherson. Së pari u përgjigjën disa. Pastaj 50.

Gjatë ditëve në vijim, ajo përdori aftësitë e saj të përpikta të planifikimit dhe rrjetin e gjerë të kontakteve, të përmirësuara me vite të tëra të rinovimeve, zgjatimeve të qerpikëve dhe manikyrave, për të larguar dhjetëra burra, gra dhe fëmijë nga qyteti i saj i rrethuar.
Duke vepruar kështu, ajo e bëri veten një objektiv të mundshëm për forcat pushtuese, të cilët do ta kishin parë një operacion të tillë të bashkërenduar si një formë rezistence.

Ihor Kolykhaiev, kryebashkiaku – i cili ka mbetur në Kherson – konfirmoi se kushdo që ndihmonte njerëzit të arratiseshin ishte në rrezik

Bryzhyk e kuptoi se çfarë po bënte dhe e bëri atë gjithsesi.
“Unë isha truri i operacionit,” më tha ajo kur u takuam në një kafene në Odesa, 120 milje në perëndim të Khersonit, javën e kaluar. “Në luftë ju shihni ngjyrat e vërteta të njerëzve. Kjo ju jep një shans për të njohur veten dhe të tjerët rreth jush.” Njerëzit nuk duhet të nënvlerësojnë estetistet, shtoi ajo.

Lufta erdhi në Kherson në orën 5 të mëngjesit të 24 shkurtit. Bombat goditën aeroportin jashtë qytetit dhe kur Bryzhyk doli jashtë atë mëngjes, të gjitha forcat ukrainase kishin ikur.

Ushtarët rusë që vraponin në veri nga Krimea siguruan një urë në lindje të qytetit pas luftimeve të ashpra dhe brenda disa ditësh trupat e Kremlinit po derdheshin në Kherson. Në fillim Bryzhyk u ul e fshehur në banjën e banesës së saj ose në strehën e bombave, ndërsa djali i saj Platoni, 12 vjeç, u përpoq ta ngushëllonte. Por në ditën e tretë, ata dhe bashkëshorti i saj Sergey, 38 vjeç, ishin mësuar të gjithë me luftën dhe askush nuk u tremb nga zhurma e saj.

Bryzhyk dhe miqtë e saj mësuan shpejt të bënin dallimin midis ushtrisë ruse, e cila kontrollonte pikat e kontrollit, trupave të gardës kombëtare ruse dhe forcave të reagimit të shpejtë të Kremlinit që patrullonin qytetin.
Ushtria, mendoi Bryzhyk, ishte mjaft e zgjuar për të kuptuar se duhej të përpiqej të fitonte mbi popullsinë vendase. Ata organizuan që ushqimi dhe batanijet të shpërndaheshin në rrugë, ndërsa qasja për organizatat joqeveritare që vinin nga Ukraina u bllokua. Ata shkuan në spital dhe ofruan ndihmën e tyre. Shumica e refuzuan. Por ndërsa çmimet u rritën, disa u bënë aq të uritur sa e morën atë.

“Ata ushtarë dukeshin si profesionistë,” tha Bryzhyk. “Ata e dinin se çfarë po bënin. Disiplina e tyre ishte e ndryshme.”

Megjithatë, pjesa tjetër e forcave të Kremlinit nuk u interesua nëse popullit të Khersonit i pëlqenin apo jo. Ata ishin më të interesuar të gjenin ushqim dhe të ngroheshin. Së shpejti, grupet e Telegramit të lagjes po tingëllonin me video dhe mesazhe se si pushtuesit po e ndihmonin veten për çdo gjë që dëshironin nga dyqanet, duke përfshirë mbylljen e një tregu të tërë në mënyrë që ta plaçkisnin atë. Një video tregonte një ushtar duke thyer një kasafortë në një bankë për të vjedhur para.

Së shpejti, u shfaq një sistem paralajmërimi i hershëm. Bryzhyk dhe fqinjët e saj i dërgonin njëri-tjetrit mesazhe dhe fotografi, duke ndarë vendndodhjet e vendeve ku kishin parë ushtarë dhe postblloqe ruse, ose ku kishin gjetur ushqim. Një nga miqtë e Bryzhyk ra në radhë nga ora 7.30 deri në orën 14.30 për pulë, një rikthim sovjetik në një qytet ku vetëm disa javë më parë supermarketet ishin pajisur plotësisht. Të tjerëve iu “konfiskuan” makinat nga rusët.
Pushtimi, vuri re Bryzhyk, kishte filluar t’i kthente njerëzit në qytetin kryesisht rusisht-folës shumë më pro-ukrainas se sa kishin qenë më parë. Disa nga miqtë e saj iu bashkuan protestave të përditshme në sheshin kryesor, duke qëndruar ballë për ballë me ushtarët rusë që gjuanin në ajër sipër tyre. Ndonjëherë rusët përdornin gaz lotsjellës. Një protestues mbeti i plagosur rëndë kur një copë copëz ia shpoi arterien femorale, duke e lënë të gjakosur në tokë.

Rusët pushuan së përpjekuri për të fituar zemrat dhe mendjet. Gazetarët, aktivistët dhe bashkëshorti i një shoqeje të saj u rrëmbyen. Disa, por jo të gjithë u kthyen pas disa ditësh rrahje dhe marrje në pyetje. Rusët u përpoqën të sillnin një ish-kryetar bashkie, i njohur si pro-rus, për të udhëhequr qytetin. Por plani u prish pasi mijëra dolën në rrugë për të protestuar kundër vendimit dhe rusët u tërhoqën.
Megjithatë, trajektorja ishte e qartë. Brenda pak javësh, mendoi Bryzhyk, rusët do të bënin një referendum fals nëse do të shkëputeshin nga Ukraina, ashtu siç kishin bërë në Donetsk dhe Luhansk në 2014. Më pas, dëbimet ndoshta do të fillonin – ashtu si në Mariupol, i cili pothuajse kishte qenë zhdukur në një fushatë bombardimesh ruse dhe ku njerëzit kishin filluar të vdisnin nga uria.

Më pas, fundjavën e kaluar, në grupet e Telegram filluan të vijnë lajme se disa njerëz kishin dalë nga Kherson. Rusët po linin një numër të vogël njerëzish të largoheshin, megjithëse të tjerë ishin qëlluar ose kishin zgjedhur të ktheheshin mbrapa për shkak të luftimeve. “Ne ishim të shqetësuar, ishim të frikësuar,” tha Bryzhyk. “Në Mariupol, kur ata bënë një korridor të gjelbër për të shpëtuar civilët, ata ende qëlluan njerëzit.”
Ajo kontaktoi estetistë, miq dhe klientë të mëparshëm që jetonin në fshatrat përreth rrugëve të pasme përgjatë bregut nga Kherson në qytetin e Mykolaiv të kontrolluar nga ukraina, dhe i pjek për informacion.
Ajo mësoi se kishte katër postblloqe ruse. Secili solli rreziqet e veta. Në të tretën, ushtarët kishin vjedhur batanije, cigare dhe ushqime nga makinat. Në një tjetër, ata po i detyronin njerëzit të dorëzonin kartat e tyre SIM dhe i pyesnin në hollësi se ku po shkonin. Në përgjithësi, vuri re ajo, ishin njerëzit në makina teke ata që prireshin të kishin më shumë telashe. Sa më i madh të ishte kolona, mendoi ajo, aq më shumë kishte gjasa që rusët t’i lejonin të kalonin.
Ata vendosën që Sergey të qëndronte pas. Do të ishte më e lehtë për ta të kalonin postblloqet pa të dhe nëse do të arrinin në Odesa dhe do të vendosnin të udhëtonin në një vend tjetër, ai nuk do të mund të shkonte me ta pasi burrat në moshë luftarake u ndaluan të largoheshin. Ukrainë.

Të shtunën e kaluar, ajo filloi një grup Telegram, duke ftuar kolegët, miqtë, klientët dhe fqinjët të largoheshin së bashku atë të hënë në mëngjes. Çdo makinë, u tha ajo, duhet të kishte një përzierje burrash dhe grash në të: gratë e kishin më të lehtë të kalonin postblloqet dhe burrat mund të nevojiteshin nëse makinat prisheshin.

Të gjithë duhet të mbajnë një telefon të vjetër me një kartë SIM që mund t’ua jepnin rusëve nëse do ta kërkonin gjatë rrugës, së bashku me ushqime shtesë të konservuara dhe batanije për ushtarët. Kamerat dhe laptopët duhet të jenë të fshehura. Gratë që udhëtojnë vetëm, tha ajo, duhet t’u tregojnë rusëve se burrat e tyre ishin në det ose në Poloni. Fëmijëve duhet t’u jepen udhëzime strikte që të qëndrojnë të heshtur, të mos përgjigjen në asnjë pyetje dhe të mos bëjnë shaka.

Mëngjesi i së hënës zbardhi me diell, me një erë të freskët nga deti. Nga 500 personat që i ishin bashkuar grupit, rreth 80 dolën në rrugën e qetë që kishte zgjedhur Bryzhyk. Ata u nisën në orën 7 të mëngjesit, makinat e zbukuruara me rripa të bardhë krevati, që synonin të tregonin se ishin civilë. Në xhamin e përparmë dhe në xhamat e pasmë, të gjithë kishin ngjitur tabela në rusisht duke thënë “fëmijë”. Rojet ruse, të gjithë të armatosur me pushkë sulmi, nuk ishin si luftëtarët e pajisur mirë dhe të stërvitur që pushtuan qendrën e Khersonit. Ata ishin të veshur në mënyrë të çrregullt kur u përballën me postoblloqet në postblloqe, me një vështrim të ngrirë e të rrënuar rreth tyre.

“Ku po shkon?” pyeti njëri.

“Odesa,” tha Bryzhyk.

“A do të shkosh në plazh?” e përgjonte ushtari. “Pse nuk po shkoni në Krime në vend të kësaj?”

“Është ende shumë ftohtë në këtë kohë të vitit,” tha ajo duke rrahur qerpikët.

Ushtarët filluan të grumbullohen përreth.

“Ku janë burrat tuaj?” ata pyeten.

“I imi është një marinar,” gënjeu Bryzhyk, duke shpresuar t’i shtynte ata të bënin më shumë pyetje. “Pra, ai është në det.”

“Dhe supozoj se i juaji është në Poloni?” një tjetër ushtar e përqeshi Akmullayeva. “Duket sikur burrat e të gjithëve janë në Poloni në ditët e sotme.”

Por ai i tundi me dorë. Zemra e Bryzhyk-ut i rrihte fort në gjoks. Por ajo e kuptoi se nëse do t’u buzëqeshte ushtarëve dhe do të bënte shaka me ta, ata do ta linin të kalonte më shpejt. Ajo e provoi përsëri në pikën tjetër të kontrollit, dhe në tjetrën, ashtu siç Akmullayeva i tha të ndalonte. Ata lundruan, ndërsa fëmijët luanin nga pas, edhe pse në një moment të shtënat ishin aq afër sa ushtarët ranë në tokë për t’u mbuluar pasi u dhanë dokumentet e tyre.

“Ata ishin të neveritshme,” tha ajo. “Sigurisht që doja t’u thosha të shkonin dhe të grinden veten. Por ngaqë isha i frikësuar, u përpoqa të bashkëpunoja dhe t’u përgjigjesha të gjitha pyetjeve të tyre.”

Pastaj ata mbaruan. Ata u futën me makinë në tokën e askujt dhe drejt një grupi të ri ushtarësh. Ndërsa rusët mbanin shirita të bardhë rreth krahëve, këto ishin blu.

Teksa kaluan nëpër pikën e parë të kontrollit ukrainas, Bryzhyk më në fund filloi të pushonte. Njerëzit në makinat pas tyre po dilnin për të përqafuar ushtarët ukrainas. Më pas, teksa u ngjitën në majën e një kodre, ajo ngriu. Pikërisht përballë tyre, duke lëvizur nga fushat në krahun e djathtë drejt rrugës ku po lëviznin, ishte një tank rus, një Z i lyer përpara me ngjyrë të bardhë.
Ata mendonin se ishin të sigurt. Në vend të kësaj ata u kapën në mes të një ofensive ruse. Arma e tankut u drejtua drejtpërdrejt drejt tyre. Nga larg tingëllonin granatimet.

Rojet ruse, të gjithë të armatosur me pushkë sulmi, nuk ishin si luftëtarët e pajisur mirë dhe të stërvitur që pushtuan qendrën e Khersonit. Ata ishin të veshur në mënyrë të çrregullt, përtacën në postblloqe, me një vështrim të ngrirë e të rrënuar rreth tyre.
“Ku po shkon?” pyeti njëri.

“Odesa,” tha Bryzhyk.

“A do të shkosh në plazh?” e përgjonte ushtari. “Pse nuk po shkoni në Krime në vend të kësaj?”

“Është ende shumë ftohtë në këtë kohë të vitit,” tha ajo duke rrahur qerpikët.

Ushtarët filluan të grumbullohen përreth.

“Ku janë burrat tuaj?” ata pyeten.

“I imi është një marinar,” gënjeu Bryzhyk, duke shpresuar t’i shtynte ata të bënin më shumë pyetje. “Pra, ai është në det.”

“Dhe supozoj se i juaji është në Poloni?” një tjetër ushtar e përqeshi Akmullayeva. “Duket sikur burrat e të gjithëve janë në Poloni në ditët e sotme.”

Por ai i tundi me dorë. Zemra e Bryzhyk-ut i rrihte fort në gjoks. Por ajo e kuptoi se nëse do t’u buzëqeshte ushtarëve dhe do të bënte shaka me ta, ata do ta
linin të kalonte më shpejt. Ajo e provoi përsëri në pikën tjetër të kontrollit, dhe në tjetrën, ashtu siç Akmullayeva i tha të ndalonte. Ata lundruan, ndërsa fëmijët luanin nga pas, edhe pse në një moment të shtënat ishin aq afër sa ushtarët ranë në tokë për t’u mbuluar pasi u dhanë dokumentet e tyre.

“Ata ishin të neveritshme,” tha ajo. “Sigurisht që doja t’u thosha të shkonin dhe të grinden veten. Por ngaqë isha i frikësuar, u përpoqa të bashkëpunoja dhe t’u përgjigjesha të gjitha pyetjeve të tyre.”

Pastaj ata mbaruan. Ata u futën me makinë në tokën e askujt dhe drejt një grupi të ri ushtarësh. Ndërsa rusët mbanin shirita të bardhë rreth krahëve, këto ishin blu.

Teksa kaluan nëpër pikën e parë të kontrollit ukrainas, Bryzhyk më në fund filloi të pushonte. Njerëzit në makinat pas tyre po dilnin për të përqafuar ushtarët ukrainas. Më pas, teksa u ngjitën në majën e një kodre, ajo ngriu. Pikërisht përballë tyre, duke lëvizur nga fushat në krahun e djathtë drejt rrugës ku po lëviznin, ishte një tank rus, një Z i lyer përpara me ngjyrë të bardhë.

Ata mendonin se ishin të sigurt. Në vend të kësaj ata u kapën në mes të një ofensive ruse. Arma e tankut u drejtua drejtpërdrejt drejt tyre. Nga larg tingëllonin granatimet.

(BalkanWeb)