Në Romën e lashtë, një orë nuk ishte një njësi e qëndrueshme kohore. Në verë, mund të jetë deri në 75 minuta – dhe në dimër ndonjëherë zgjati vetëm 45 minuta.

Në fillim thjesht dukej se ishte një bllok i thjeshtë prej guri të gdhendur. Guri gëlqeror ishte shtrirë me fytyrë poshtë në baltë në vendin e një qyteti të lashtë romak në Italinë qendrore dhe ishte ngecur plotësisht. Mendohet se blloku është vjedhur në epokën mesjetare. Është shkëputur nga mbetjet antike të metropolit dhe është tërhequr zvarrë, ndoshta me qëllim për ta përdorur si material ndërtimi. Por balta e kishte penguar këtë përpjekje dhe ja ku ishte, ende në pozicion, qindra vjet më vonë. U desh një ekip prej tre personash për të nxjerrë gurin e çmuar dhe ndërsa e bënë këtë, Alessandro Launaro bërtiti me kënaqësi. “Gjëja e parë që mbaj mend të them është “Uaa! Mbishkrim!””, thotë ai. Blloku kishte lënë pas një gjurmë shkronjash latine dhe vijash misterioze, të ngulitura në varrin e tij me baltë si një pullë.

“Dhe kjo më dukej vërtet e çuditshme,” thotë Launaro, profesor i asociuar i klasikëve në Universitetin e Kembrixhit. Pasi shkëmbi u nxor në mënyrë të sigurt nga toka, qëllimi i tij u bë i qartë: ishte një orë diellore e lashtë romake, një nga qindra që janë zbuluar në të gjithë globin. Pas gjumit të qetë të varrosur në baltë, ai u ruajt jashtëzakonisht mirë – me vija që shënonin çdo orë që kalonte dhe një mbishkrim që krediton zyrtarin që paguante për të. Por ndoshta pjesa më emocionuese ishte mënyra se si tregoi zgjidhjen e lashtë romake për një dilemë shumëvjeçare: si të shfrytëzohet sa më shumë drita e diellit në periudha të ndryshme të vitit.

Dy herë në vit, rreth një e treta e vendeve të botës kryejnë një ritual të debatuar ashpër: ndërhyjnë te koha për të krijuar mbrëmje më të gjata verore dhe mëngjese dimërore më të ndritshme. SHBA, Britania e Madhe dhe pjesa më e madhe e Evropës zbatojnë Orën e Kursimeve Ditore (DST), e cila përfshin shtyrjen e orëve me një orë përpara për pranverën, dhe më pas tërheqjen e tyre me një orë në orën standarde të zakonshme në vjeshtë. Por romakët e lashtë nuk kishin një sistem të tillë – përkundrazi, ata praktikuan artin e harruar prej kohësh të zgjatjes së orës sezonale.

Ashtu si ne sot, romakët e lashtë e ndanë çdo ditë në 24 njësi – por për shumicën dërrmuese të vitit, ato nuk ishin me gjatësi të barabartë. Të gjitha orët e ditës ndaheshin me 12, gjatë gjithë vitit. Kjo do të thoshte se në kulmin e verës, kur Dielli është më i gjatë, një orë merrte 75 minuta gjatë ditës dhe vetëm 45 minuta gjatë natës. Ndërkohë, në mes të dimrit, kur drita e ditës ishte në furnizimin më të shkurtër, modeli ishte i kundërt – dhe gjatë ditës një orë zinte vetëm 45 minuta.

“Dhe pastaj gradualisht midis solsticit të verës dhe solsticit dimëror, kohëzgjatja e atyre orëve do të ndryshonte ditë pas dite, vetëm pak çdo ditë,” thotë James Ker, profesor i studimeve klasike në Universitetin e Pensilvanisë. Nga ekuinoksi – një moment që ndodh dy herë në vit, kur Dielli është drejtpërdrejt mbi ekuator, dhe ditët dhe netët kanë afërsisht të njëjtën gjatësi – një orë ishte 60 minuta e njohur. Me këtë sistem të guximshëm, të përkulur nga koha, romakët e lashtë nuk humbën kurrë asnjë moment të vetëm të ditës – nëse Dielli do të lindte, ishte zyrtarisht ditë dhe ata shpesh do të ishin në punë. Nëse perëndonte, deklarohej se ishte mbrëmja dhe kjo ishte koha për të qenë të lirë ose për të fjetur.

Koha e leximit, mënyra e lashtë romake

Ora diellore e Launaro, e cila u zbulua në vendin e qytetit të lashtë romak të Interamna Lirenas në 2017, nuk është aspak si orët diellore moderne. Në vend që të jetë e sheshtë dhe rrethore, ajo ka një formë si një gjysmë tas që është ndarë në mes, me vija që rrezatojnë nga qendra në skaj që e ndajnë atë në 12 pjesë për orë të tëra. Faqja e orës diellore ndahet më tej nga vija kryqëzuese në pjesën e sipërme, të poshtme dhe në mes të tasit, të cilat tregojnë stinën – solsticin dimëror, ekuinokset dhe solsticin e verës.

Në një kohë, një gjilpërë plumbi – e njohur si një gnomon – do të kishte hedhur një hije me gjatësi të ndryshme në varësi të lartësisë së Diellit. Për të lexuar orën diellore, thjesht do të kontrollonit se në cilin segment binte hija e gnomonit, siç do të bënit me çdo version modern.

Pasditen e 24 gushtit 79 pas Krishtit, kur mali Vezuv filloi të shpërthejë në qytetin e Pompeit, 36 orët diellore të zbuluara përfundimisht në rrënojat do të ishin lexuar duke përdorur unazën e jashtme të vijave. Dhe me boshllëqe më të gjata midis demarkacioneve për orë më larg nga qendra e orës diellore, do të duhej më shumë kohë që të kalonte çdo orë. Në këtë kohë të vitit, një orë do të kishte marrë rreth 70 minuta.

“Pra, ky koncept i një ore për romakët ndryshon në varësi të kohës së vitit”, thotë Launaro. “Edhe diçka aq thelbësore sa matja e kohës ishte krejtësisht e ndryshme për ta nga mënyra se si ne e konceptojmë atë tani,” thotë ai.