Një vit e gjysmë pasi njoftoi ndarjen nga Princi Charles, Diana u rikthye në qendër të vëmendjes e veshur me atë që më vonë u përshkrua si “fustani i hakmarrjes”. Pothuajse 25 vjet më vonë, ky moment mbetet një nga fustanet ikonë në historinë e modës dhe është veshja më e përfolur e epokës moderne. Moda ka një mendim, mund të flasë dhe kjo paraqitje elegante e Lady D, me një fustan të zi, të ngushtë, me supe zbuluar nga Christina Stambolian ishte prova më e madhe, e cila arriti të bindte britanikët, në atë mbrëmje të pakëndshme dhe të vështirë, se ajo ishte mirë psikologjikisht.
Shumë besojnë se historia e fustanit të ‘hakmarrjes’ filloi në ditën e 29 qershorit 1994, kur ITV transmetoi dokumentarin televiziv dy orë e gjysmë për Princin Charles, në të cilin ai pranoi se nuk kishte qenë besnik. “A u përpoqe të jesh besnik dhe të nderosh gruan tënde kur bëtë betimin e dasmës?” e pyeti gazetari Jonathan Dimbleby. “Po, absolutisht,” u përgjigj Princi Charles. “Dhe ti ishe?”, vazhdoi Dimbleby. “Po,” u përgjigj Charles. “Derisa (martesa) u shkatërrua pa riparim, ne të dy u përpoqëm.”
Diana mund të mos e ketë komentuar pranimin e tradhtisë bashkëshortore nga bashkëshorti i saj në televizion, por ajo ia doli të flasë përmes zgjedhjes së veshjes – e cila kishte qenë në gardërobën e saj për tre vjet të tërë – në ditën e intervistës së tij.
Stilistja Christina Stambolian, e lindur në Volos, vjen nga një familje refugjatësh armenë. Babai i saj ishte një rrobaqepës i famshëm i qytetit, Kirkor Stambolian, me qendër në rrugën Topali. Nëna e saj, Asimina Stambolian, ishte një qëndistare. Ajo vetë, pasi mbaroi shkollën greko-franceze të Volos, u nis për në Athinë, ku vazhdoi studimet për pikturë, kostumografi dhe dekorim në shkollën Vakalos.
Tridhjetë e një vjet pasi u takua për herë të parë me Princeshën Diana, ajo flet për ‘Marie Claire’.
Në vitin 1968 e gjeta veten në Londër. Në fillim kam jetuar me motrën time dhe familjen e saj. Edhe pse nuk flisja anglisht, brenda një jave gjeta një punë shumë të mirë si dizajner në një shtëpi të quajtur AJ Wolf, e cila sigurisht që nuk ekziston më. Sigurisht, atëherë gjërat ishin shumë më të lehta se tani. Më pas punova në një shtëpi tjetër, një qipriote dhe më në fund e gjeta veten diku tjetër, që ishte puna ime më e mirë, pasi nga fundi i viteve 70 po vendosja firmën në fustanet që krijoja.
Sa e vështirë është në fund të fundit për një grua të re të gjejë veten në një vend të huaj dhe të fillojë jetën e saj pa e ditur gjuhën?
Unë besoj se kur dëshiron diçka dhe beson në të, ajo ndodh. Kur je i vakët brenda, gjërat janë më të vështira. Por duhet të theksoj se gjërat ishin shumë më të lehta dhe më të thjeshta në ato vite. Konkurrenca nuk ishte më e vogël, por kur kërkoje punë, gjeje reklamat përkatëse, dhe nëse u pëlqente zëri në telefon, të caktonin takim. Tani shoh të rinj që, ndonëse janë mjaft të organizuar dhe të arsimuar, dërgojnë email në pesëmbëdhjetë dyqane apo punë të ndryshme dhe as që marrin përgjigje. Dhe vetë të rinjtë, natyrisht, e kanë bërë jetën e tyre të çuditshme dhe për këtë fajin e kanë celularët dhe interneti. Unë shoh se ata nuk kanë miq të vërtetë dhe kjo më duket shumë e çuditshme. Ata nuk kanë interesa. Gjithçka që u intereson është smartphone dhe asgjë tjetër. Unë nuk dëgjoj më biseda. Nuk e di nëse ndodh më në Greqi, por pesëmbëdhjetë vjet më parë gjërat ishin më mirë.
Unë po ju kthej prapa. Kur dhe si u njohët me Princeshën Diana?
Unë kisha një butik në Beauchamp Place dhe aty pranë ishte një restorant i quajtur San Lorenzo. Ishte mjaft popullor dhe një vendstrehim i preferuar i artistëve, të famshmëve, botës së modës dhe madje edhe princeshës Diana. Në Beauchamp Place kishte shumë dyqane shtëpish, kështu që restoranti kishte edhe klientë nga bota e modës. Një ditë isha në tualetin e restorantit, duke larë duart dhe papritmas hyri Princesha Diana. Aty ishte njohja jonë e parë, ne qeshëm, u prezantuam dhe kaq. Pas ca kohësh, konkretisht një të shtunë të shtatorit të 1991-shit, ajo erdhi në butikun tim. Unë kurrë nuk kam caktuar një takim sepse nuk doja që gazetarët të dinin se cilët klientë po vinin në dyqan. Ajo hyri në dyqanin tim me vëllain e saj dhe po shikonte rrobat e mia, duke zgjedhur një fustan leshi dhe një bluzë me plisa që ajo bleu. Por arsyeja e vërtetë e vizitës së saj ishte se ajo donte një fustan koktej.
Vëllai i saj, Charles Spencer, u ul në një kolltuk dhe shikonte në heshtje. Më në fund, pas diskutimit, unë dhe Diana vendosëm që fustani të bëhej me të zezë, në jacquard mëndafshi dhe pëlhurë byrynxhyk. Kur ajo pa disa stilime, vura re se ishte pak e menduar dhe menjëherë mendova se idetë e mia ishin paksa të guximshme. Kështu tha ajo: “Më pëlqejnë shumë dizajnet, por më duken pak më zbuluese”. Më në fund, pasi menduam edhe për ngjyrën – ajo nuk ishte e sigurt për të zezën, po mendonte edhe për të bardhën – arritëm në përfundimin se dizajni përfundimtar ishte i mirë. Diku aty ajo ka pyetur edhe mendimin e vëllait të saj dhe ai i është përgjigjur me buzëqeshje se nëse i pëlqen, është mirë.
Më në fund pëlhura për fustanin u porosit nga Como, Itali, mëndafsh, jacquard, ngjyrë solide me një model delikat lulesh për bustin dhe byrynxhyk të thjeshtë mëndafshi për fundin dhe mëngët. Herën e parë që ajo kishte vizituar butikun dhe fustani ishte dizajnuar, asaj iu dha një takim – ajo iu shmang edhe kamerave – dhe disa ditë më vonë, ajo u kthye në dyqan për provat e saj. Unë isha larg atë ditë. Fustani u dërgua në Pallatin Buckingham dhe më 21 tetor 1991 mora një çek për tarifën time, e cila ishte 900 £. Në atë kohë Diana ishte çdo ditë në faqen e parë të të gjitha gazetave dhe revistave dhe unë i mbaja një sy për të parë nëse ajo ishte shfaqur me atë fustan të veçantë.
“Më pëlqejnë shumë dizajnet, por më duken paksa shumë zbuluese”: Më në fund, pasi menduam edhe për ngjyrën – ajo nuk ishte e sigurt për të zezën, po mendonte edhe për të bardhën – arritëm në përfundimin se finalja dizajni ishte i mirë. Diku aty ajo ka pyetur edhe mendimin e vëllait të saj dhe ai i është përgjigjur me buzëqeshje se nëse i pëlqen, është mirë.
Koha kaloi, çështja u harrua dhe befas më 29 qershor 1994, Diana u shfaq në eventin vjetor të mbledhjes së fondeve të Vanity Fair, në Galerinë Serpentine dhe Kensington Gardens, e veshur me fustanin. Pikërisht atëherë burri i saj, Charles, kishte bërë rrëfimin famëkeq për marrëdhënien e tij me gruan e tij aktuale, Camilla Parker Bowles, në një intervistë me Jonathan Dimbleby. Ajo mendoi të vishte diçka që nuk do ta linte aspak të lumtur familjen mbretërore.
Kështu që Diana i dha përgjigjen e saj Charles dhe britanikëve përmes modës dhe veshjes që keni dizajnuar: “Jam mirë”.
Pikërisht. Jam mirë, më mirë se kurrë. Kisha lexuar, në librin e një autoreje mjaft të mirë angleze, se fustanin për atë mbrëmje e kishte gjetur miku i saj shumë i mirë, Paul Burrell. Teksa do të vishte një fustan Valentino, ajo ndryshoi mendje në momentin e fundit pasi nuk i pëlqeu që shtëpia e famshme e modës ia zbuloi shtypit veshjen që do të vishte në event para kohe. Kështu në minutën e fundit përfunduan me fustanin tim të zi.
Pra, fustani më i famshëm i epokës moderne mbeti i paprekur në garderobën e princeshës Diana për tre vite të tëra. Çfarë ndryshoi për ju pas atij emisioni?
Në thelb, kur ajo e veshi atë, kompania për të cilën punoja kur e projektova ishte mbyllur shumë papritur. Në atë kohë, gjërat nuk shkonin mirë për modën. Diçka po ndodhte. Kështu fillova të punoja vetëm. Kisha shumë thirrje nga media për intervista e kështu me radhë dhe isha shumë e lodhur. Nuk më pëlqente të punoja vetëm, nuk isha mësuar me të. Po mendoja se edhe unë doja një ndryshim në jetën time. Pak më vonë m’u afrua një shtëpi nga Qiproja, me të cilën punova disa vite dhe më pas u ktheva në Greqi për rreth pesëmbëdhjetë vjet. Unë vija e shkoja, pra Londër – Volos.
Përshkrimi “Fustani i Hakmarrjes” ishte gjithashtu një gabim, sepse kur Diana kishte ardhur të më kërkonte t’i stiloja një fustan koktej, nuk ishte për rastin konkret, siç menduan shumë më pas.
E takuat sërish?
Po, në një ankand të vetorganizuar në Christies të 79 fustaneve të saj më të famshëm për të mbledhur para për SIDA-n dhe bamirësi. Kur më pa, ajo u përkul – sepse unë jam sa gjysma e gjatësisë së saj – dhe tha: “Mes nesh, ishte pak e vështirë të futeshim tre vjet në fustan, por e bëra”. Ajo kishte një sens të madh humori. Edhe mënyra se si e tha ajo, duke vënë dorën në gojë që të mos dëgjonte njeri, më bëri të qeshja. Që atëherë nuk kemi pasur mundësi të shihemi. Po aq i suksesshëm ishte edhe ankandi i fundit në Christies në Nju Jork. Veshja ime u shit për 74,000 dollarë.
