Sigmund Freud, titani i psikoanalizës së shekullit 20, padyshim që do të kishte shumë gjëra për të thënë për familjen Roy, nëse personazhet e serialit “Succession” do të ishin ulur në kolltukun e tij.

Mashtrimet dinake të Roy-ve janë mina me sahat vetësabotimi. Dëshirat e tyre të luhatshme fshehin kërkesat themelore njerëzore që atyre u mungojnë: dashuri, vëmendje, vlerësim dhe qëllim. Por ka edhe një tjetër komponent të eksperiencës së serialit Succession, që ka një marrëdhënie të ndërlikuar me kënaqësinë dhe dëshirën – shikuesi.

Kendall (Jeremy Strong) dhe të tjerët kanë treguar se si audiencat ndonjëherë pëlqejnë që të shikojnë tek shpalosen dëshirat e të poshtërve të shoqërisë. Tek Succession, kjo kënaqësi buron nga mënyra e mençur me të cilën producenti Jesse Armstrong dhe ekipi i tij kanë ekuilibruar psikikën e personazheve, për të zbuluar njeriun brenda çdo përbindëshi.

Secili personazh kërcënon me donimin në dëm të një personazhi tjetër njësoj të papëlqyeshëm. Kjo paqëndrueshmëri i ndan simpatitë tona. Edhe pse duam fundin që duam ne për Succession, duke ditur që nëse ndodh mund të jetë gjithësesi një fund i keq, ne kërkojmë në të njëjtën kohë diçka që e parandalon atë në mënyrë të dhunshme.

Rrëfim dhe kënaqësi
Në esenë e tij të vitit 1920, “Përtej Parimit të Kënaqësisë”, Freudi kujton se kishte vëzhguar një fëmijë të vogël duke i hedhur lodrat e tij dhe më pas duke përdorur një spango dhe rrotull për t’i tërhequr ato përsëri drejt vetes, për kënaqësinë e tij.

Kjo mund të përshkruajë fare mirë marrëdhënien e Logan Roy (Brian Cox) me fëmijët e tij. Të kujton reflektimin e nënës së tyre, Caroline (Harriet Ëalter) për ish-bashkëshortin e saj në sezonin e tretë: “Ai gjithmonë i shkelmonte gjërat që donte, vetëm për të parë nëse do të ktheheshin sërish”.

Gjatë gjithë rrjedhës së tij, seriali “Succession” ka ofruar një version të intensifikuar të kësaj ideje. Në luhatjen midis aleancës dhe mosmarrëveshjes, “Succession” i ka kushtëzuar shikuesit të presin rezultatin më të keq të mundshëm për vëllezërit e motrën Roy, në çdo moment të caktuar. E megjithatë tradhëtia e Shiv (Sarah Snook) në sallën e mbledhjes së bordit ndaj vëllait të saj, Kendall, pothuaj i zgjedhur CEO, në momentin e tij të triumfit, ishte drithëruese për t’u parë.

Kjo tradhti është mbjellë, paralajmëruar dhe rikthyer gjatë gjithë sezonit të katërt, dhe megjithatë ndodhia i saj ka ende fuqinë për të na paralizuar. Shikuesit janë gjithnjë e më shumë të shkolluar dhe të ditur mediatikisht. Nëse e prisnim, atëherë pse na ndikoi kaq shumë? Dhe nëse Roy-t janë të gjithë kaq të tmerrshëm, pse jemi kaq të konfliktuar?

Momente mes momenteve

Një pjesë e suksesit të sezonit të katërt dhe të fundit të Succession ka qenë mënyra në të cilën ai eksploron paroksizmin (vërshimet e papritura të aktivitetit dhe emocioneve) ndërsa rrëfimi ndalet në momente pasigurie. Për shembull, episodi i vdekjes së Loganit ose ai i shpalljes së rezultatit të Wisconsin në natën e zgjedhjeve.

Eksplorimi i këtyre momenteve ndërmjet momenteve dhe shtrirja e tyre për të transmetuar strukturën dhe ndjenjën e tyre, është bërë gjithnjë e më shumë pjesë e serialeve komplekse si Succession.

Në episodin e fundit, ka kënaqësi të zgjatur përpara dhimbjes. Pajtimi i vëllezërve Roy në Barbados dhe të parit së bashku e babait të tyre në video në një moment të rrallë alegrie, riorganizon treshen dhe sugjeron fillimn e njohjes së të kaluarës së tyre traumatike.

Një peshë më e madhe, veçanërisht në drejtim të përfundimit të serialit, ishte vënë mbi rikthimin e unitetit midis vëllezërve Roy. Një moment i fundit ekstaze u ofrua mjeshtërisht. Kendall do të kthehej në vendin e poshtërimit të tij të shpeshtë për të fituar gjithçka.

Edhe sekuenca e fundit e sallës së Bordit e përsëriti këtë pasi tre votat e para ishin në favor të Kendall. Megjithatë, batica u kthye shpejt dhe shikuesit u përpëlitën, por tashmë jemi mësuar me këtë lloj trazire.

Serialet komplekse televizive me ansamble të mëdha shpesh favorizojnë një “ekip” të përgjithshëm që bashkëngjitet me fantazinë e përbashkët mes shikuesit dhe protagonistit. Game of Thrones donte drejtësi për “Veriun”, The Wire donte polici të mirë. Eksperti që synonte suksesin e Kendall në këto minuta të fundit, pavarësisht nga bashkëfajësia dhe dobësia e tij, e ushqeu një fantazi të tillë. Por vendimi i Shivit e hodhi në erë.

Përfundimet tepër të rregullta rrezikojnë ta zbulojnë botën brenda serialeve televizive si utopi. Succession e shmangu mjeshtërisht këtë duke mos treguar momentin e tradhtisë së Shivit për ta kthyer në një fantazi zëvendësuese. Në vend të kësaj, ne futemi brenda pasojave dhe vëzhgojmë shkaba që sulmojnë kërma. Shiv tashmë është larguar, vota e saj vendimtare tashmë është vendosur dhe kënaqësitë tona janë ndërprerë në mes të fluturimit.

Por ky pezullim, siç mund të vërejë Frojdi, është ajo që ne fshehtas shijojmë më shumë. Dëshira nxitet nga ajo që nuk mund ta zotërojmë plotësisht. Na mbetet të kënaqemi me paqartësitë e përfundimit të Succession.

Jesse Armstrong ka një mënyrë për t’i lënë shikuesit të vëzhgojnë personazhet e tij duke u përpëlitur. Ndryshe nga krijimet e tij “Peep Show”, familja Roy ka një shans të qartë për të thyer ciklin që i kthen ata te problemet e përhershme.

Fatet e tyre përfundimtare janë të paqarta. Kendall mbetet i bllokuar brenda një narrative të krijimit të tij, i shkatërruar psikologjikisht në pamjen e Everestit të tij personal. Por pajtimi i dukshëm i Shivit me bashkëshortin Tom (Matthew Macfadyen) dhe pranimi i hidhur dhe i Romanit për një pije duket se janë fillimet e rrugëve të reja të vështira për ta./Bota.al/