Richard Sencer, gazetar i ‘The Times’, ka folur me disa ukrainas të moshuar të cilët janë të vendosur mos të lëvizin nga shtëpitë e tyre për asnjë diktator.

Lufta nuk është larg tani nga Vyshhorod. Nga apartamenti i tyre në katin e katërt, Nadia dhe Mykola Kachkan mund të dëgjojnë të shtëna artilerie në frontin më aktiv të qytetit.

Në periferi të qytetit, forcat vullnetare të mbrojtjes territoriale kanë gërmuar, kanalet e tyre kalojnë nëpër pyje përgjatë anës perëndimore të autostradës.

Megjithatë, si shumë nga të moshuarit e Kievit, ata po refuzojnë të gjitha lutjet për t’u larguar, madje edhe për t’u bashkuar me djalin e tyre në periferi. “Kam jetuar këtu për më shumë se 80 vjet. Nuk dua të jem askund tjetër,” tha Nadia, 86 vjeç, ndërsa na përshëndeti në këmbë nga shkallët.

“Kjo është, në fund të fundit, lufta e dytë që kam kaluar këtu,” tha ajo. Një grua që kujton pushtimin nga gjermanët nuk e shtyn lehtësisht hapin e saj.

Disa nga imazhet më të habitshme të kësaj lufte të re kanë qenë të burrave dhe grave të moshuara si Kachkansit që po nxirren nga ndërtesat e djegura. Bombardimet e Kievit nuk janë ende në shkallën e atyre në Kharkiv dhe Mariupol, por po fillojnë.

Në fillim të luftës, qindra mijëra civilë u larguan nga perëndimi, më shumë se 1.5 milionë duke kaluar kufirin vetëm në Poloni. Por me avancimin e luftimeve është bërë gjithnjë e më i qartë numri i banorëve të moshuar të kryeqytetit që nuk bashkuan me vajzat dhe nipërit e tyre.

Në një pjesë tjetër të qytetit, Rruga Mostyska në lagjen Podil, ne u kthyem për të parë një kompleks të madh banesash që ishte goditur.

Aty gjetëm Vasily Kondratenko, 70 vjeç në pension dhe gruan e tij 64-vjeçare, Tatiana, duke pastruar pluhurin në banesën e tyre në katin e gjashtë.

Fakti që shtëpitë e fqinjëve të tyre poshtë ishin shkatërruar, fatmirësisht askush nuk u vra, dukej se i bëri ata edhe më të vendosur për të mos u shpërngulur.

Ata, natyrisht, ishin të vetëdijshëm për rreziqet. Tatiana shpërtheu në lot dhe na përqafoi teksa përshkruante se si u thyen xhamat e dhomës së saj të gjumit kur predha shpërtheu në orën 4.30 të mëngjesit, perdet e saj e kapën xhamin dhe e shpëtuan ndërsa u zgjua e tmerruar. Dera e dhomës ishte ndarë në dysh, si me sëpatë. Era e blozës përhapej nga jashtë.

Por, tha ajo, ajo nuk do të largohej derisa djali i saj ishte ende në Kiev, dhe ai tani ishte duke gërmuar me vullnetarët. Përveç kësaj, “nëse të gjithë do të evakuoheshin, kujt do t’ia linim qytetin?” ajo tha.

Për 25 vjet Tatiana ka qenë redaktore e një reviste për fëmijë. Edicioni i fundit doli një ditë para pushtimit – mbante një foto të nipit të saj në kopertinë. Ajo mendonte se ishte edhe më e rëndësishme të nxirrte revistën tani që fëmijët po prekeshin nga lufta.

Kachkansit dhe Kondratenkos janë përfaqësues të një ndarjeje të qartë brezash në Ukrainë, mes atyre që kanë pak kujtesë për jetën në kohët sovjetike dhe atyre që i kanë jetuar ato. Të rinjtë e klasës së mesme, në veçanti, e shohin jetën e tyre si evropiane dhe perëndimore, me punët e tyre të teknologjisë së lartë dhe lirinë e tyre për të udhëtuar në Poloni, Gjermani dhe më gjerë.

Për brezin e vjetër, ideja për t’u tërhequr përsëri në një orbitë ruse tingëllon më pak e largët. Ndjenjat e tyre ndaj Rusisë janë më të paqarta, por kjo nuk i bën ata më pak armiqësorë ndaj versionit të Presidentit Putin për “vëllazërinë” e kombeve të tyre.

Kachkansit janë mjaft të vjetër për të kujtuar gamën e plotë të jetës sovjetike. Ata lindën në Holodomor – urinë vrastare të imponuar nga Stalini. Ata jetuan Luftën e Dytë Botërore, rindërtimin, varfërinë, shpërthimin e Çernobilit vetëm 60 milje larg, rënien e komunizmit.

Ishte si një ‘çantë e përzierë’, por ishte ‘çanta’ e tyre për pjesën më të madhe të jetës së tyre. Mykola e kaloi gjithë karrierën e tij duke punuar për kompaninë shtetërore sovjetike të hidrocentralit. Ndërtoi dhe pagoi apartamentin e familjes dhe e dërgoi atë dhe familjen e tij të jetonin deri në Mongoli. Dy djemtë e tij shkuan në universitetet sovjetike dhe njëri edhe tani është inxhinier në Bjellorusi.

Ishte druri dhe betoni rus që rindërtoi shtëpinë e prindërve të tij në lindje të Kievit pas Luftës së Dytë Botërore, tha ai. Kujtimi i tij më i hershëm është kthimi teksa gjermanët u tërhoqën, për të zbuluar se kishin djegur fshatin deri në themel.

“Gjithçka që kishte mbetur nga shtëpia ime ishte furra,” kujton ai. “Kishte ende një patate në të, kështu që nëna ime ma dha për të ngrënë.” Ai ishte pesë.

Por për të, në kontrast me Putinin, ky solidaritet historik e bën ambicien e Rusisë për të marrë sërish pushtetin edhe më të çuditshme. “Ata rindërtuan gjithçka,” tha ai. “Pra, pse ata duan ta rrëzojnë atë përsëri?”

Gruaja e tij i përmblodhi më thjesht kujtimet e saj. “Ne sapo kemi filluar ta shijojmë jetën,” tha ajo. Me rënien e Bashkimit Sovjetik, jeta ishte bërë e lirë dhe e begatë për herë të parë.

Blloku i saj mund t’i duket perëndimor i zymtë, sovjetik dhe konkret, por brenda tij përmbante një jetë kujtimesh dhe fotografish. Qilima të varura në mur, në stilin tradicional. Kuzhina ishte ashtu siç ishte e ndërtuar.

Ndërsa dy djemtë e saj u rritën dhe u larguan, vetë pasuria u bë familja e saj. Ajo me këtë nënkupton jo vetëm miqtë dhe fqinjët e saj, shumica e të cilëve janë po aq të vendosur për të qëndruar, por edhe ndërtesat aktuale, të cilave u ka vënë emra kafshësh shtëpiake. Përballë është “Celestial”, blloku më i lartë në lagje, dhe përgjatë rrugës “Pjerrësia e Skive”, e quajtur për anën e saj të lakuar. E saja dhe e njëjta në vendin fqinj janë “Binjakët”. Këta ishin edhe fëmijët e saj dhe vendi i saj. Dhe ajo nuk do t’i linte pas./ The Times, përktheu: BalkanWeb